Bροντάει ο Όλυμπος αστράφτει ....ο Βούρος

Διάβαζα χθές, ότι ήταν η εβδομηκοστή επέτειος ίδρυσης του ΕΑΜ, της μεγαλύτερης αντιστασιακής οργάνωσης κατά τη διάρκεια της κατοχής, και με έναν αλλόκοτο και επιφανειακά ανεξήγητο τρόπο (ξέρετε τώρα πόσο μυστήριοι μπορεί να είναι οι λαβύρινθοι των συνειρμών) το μυαλό μου πήγε στους «αντάρτες» βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Έχει καταστεί εξαιρετικά σύνηθες πλέον, προ μιας κρίσιμης ψηφοφορίας στη Βουλή (μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο, έκτακτα φορολογικά μέτρα κοκ) να αρχίζουν το σεργιάνι στους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς διαύλους διάφοροι «κοινωνικά ευαίσθητοι» βουλευτές της συμπολίτευσης (οι άλλοι φαίνεται είναι «κοινωνικά αναίσθητοι») για να εκφράσουν τη διαφωνία τους στα μέτρα που πρόκειται να εισαχθούν προς ψήφιση, δηλώνοντας πως ενδεχομένως θα τα καταψηφίσουν, πως έχουν τρομερό συνειδησιακό πρόβλημα, πως τα μέτρα αντίκεινται στην ιδεολογία τους, πως ενδέχεται να παραιτηθούν και εν τέλει αφού δημοσιοποιήσουν την υποτιθέμενη διαφωνία τους, πάνε στο κοινοβούλιο και....(οποία έκπληξις) τα ψηφίζουν.

Mόνο που εμείς δεν έχουμε...Μέσι

Τελικά οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες και ενίοτε πιο επικίνδυνες από ψεύδη. Καθίστανται δε, τόσο πιο επικίνδυνες, όσο πιο επίσημα και υψηλά ιστάμενα είναι τα χείλη που τις προφέρουν. "Kρίση δεν είναι αυτό που ζούμε σήμερα, δηλαδή η περικοπή μισθών, συντάξεων, εισοδημάτων. Αυτή είναι η προσπάθεια που κάνουμε να προστατευθούμε και να αποφύγουμε την κρίση. Η κρίση θα είναι η Αργεντινή του 2000: Η πλήρης διάλυση της οικονομίας, των θεσμών, του κοινωνικού ιστού και της παραγωγικής βάσης της χώρας", δήλωσε στους γνωστούς δραματικούς τόνους που έχει υιοθετήσει εσχάτως ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως μετά τη συνάντηση του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στον χορό, δε, αυτό της τρομοκράτησης των πολιτών εισήλθαν δυναμικά και άλλα στελέχη της κυβερνώσας παράταξης συνεπικουρώντας τον πληθωρικό αντιπρόεδρο. Και ενώ επεσείετο ο κίνδυνος "αργεντινοποίησης" της χώρας, ούτε 24 ώρες αργότερα ο, εν τινί μέτρω, πρωθυπουργεύων αντιπρόεδρος, επανήλθε με δριμείες παρατηρήσεις σε αυτούς που διακινούν συζητήσεις, σχόλια, σενάρια, φήμες για το χρέος της χώρας, θεωρώντας προφανώς ότι η διακίνηση-απειλή του σεναρίου "αργεντινοποίησης" από μέρους του δεν εμπίπτει στην κατηγορία της επικίνδυνης διακίνησης σεναρίων, που ο ίδιος κατήγγειλε.

Η περίπτωση του ακαταπαύστως ομιλούντος αντιπροέδρου είναι μια κλασσική περίπτωση ενός εξαιρετικά ευφυούς και έμπλεου ξεχειλίζουσας αυτοπεποίθησης ανθρώπου που παγιδεύεται από την ίδια του την ευστροφία και την ευγλωττία και χάνεται στους μαιάνδρους των κομψών ρητορικών σχημάτων. Όλα αυτά δεν θα συνιστούσαν ιδιαίτερο πρόβλημα (για τους άλλους, πλην του ιδίου), αν δεν του είχε ανατεθεί ο χειρισμός των θεμάτων της ελληνικής οικονομίας στην κρισιμότερη και δυσκολότερη περίοδο της μεταπολιτευτικής (τουλάχιστον) περιόδου. Ενδεχομένως θεώρησε, όταν διαδέχθηκε τον τελείως διαφορετικού στυλ τέως τσάρο της οικονομίας (λόγος κοφτός, στακάτος, βλέμμα παγωμένο, ύφος τεχνοκρατικό, μηδενική συναισθηματική δόνηση), ότι θα επιτύχει εκεί που εκείνος είχε αποτύχει, επειδή αυτός έχει μεγαλύτερη ευφράδεια και ενδεχομένως θα μπορούσε ρητορεύοντας να μπολιάσει το χολερικό κλίμα της βυθισμένης στην ύφεση ελληνικής οικονομίας με λίγη αισιοδοξία. Απέτυχε. Παταγωδώς. Και επειδή, "όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα", το τροπάρι άλλαξε: η ρητορική της αυτοπεποίθησης έγινε ρητορική κινδυνολογική. Ή το βουλώνετε και πληρώνετε ή η Ελλάδα θα γίνει Αργεντινή.

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία και οικονομία μετά την υπαγωγή της χώρας στο πρόγραμμα διεθνούς οικονομικής βοήθειας-ελέγχου από την λεγόμενη τρόικα (Ευρωπαϊκή Ένωση, ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και το ανά δίμηνο-τρίμηνο δραματοποιημένο ψυχόδραμα (ψευδο-χιτσκοκικής αισθητικής) στο οποίο υποβαλλόμεθα με την εκταμίευση της κάθε δόσης, έχει εύστοχα παραλληλισθεί από πολλούς με το εξευτελιστικό status ενός ναρκομανούς που αναζητά τη «δόση» του και προκειμένου να τη βρει είναι ικανός και έτοιμος να κάνει πραγματικά οτιδήποτε τσαλαπατώντας την προσωπική του αξιοπρέπεια, αδιαφορώντας για την οικογένεια του, εκθέτοντας τον εαυτό του και τους οικείους του σε κάθε είδους κίνδυνο. Ο ναρκομανής έχει απωλέσει τον έλεγχο της ίδιας του της βούλησης, το αυτεξούσιο του ως όν. Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρίσκεται και η πατρίδα μας.

Διαβάζοντας όμως τις χθεσινές δηλώσεις του ακαταπόνητου ρήτορος αντιπροέδρου της κυβερνήσεως (του χιουμοριστικώς αποκαλούμενου και «Πρωθυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ») από του βήματος του κοινοβουλίου (...ναι, αυτό το ίδιο βήμα που χρησιμοποιήθηκε και από τον τέως Πρωθυπουργό Κ. Σημίτη για να ευχαριστήσει τους Αμερικανούς μετά την μακρά νύχτα των Ιμίων) περί της αγαθής μας τύχης ως έθνους, που έφερε στο δρόμο μας την τρόικα (άποψη, που όπως και η περίφημος ρήση «μαζί τα φάγαμε» του έτερου αντιπροέδρου, πέραν των προφανών πολιτικών σκοπιμοτήτων που εξυπηρετεί, διάχυση δηλαδή και εξίσωση των ευθυνών του πολιτικού προσωπικού με αυτές της κοινωνίας, απηχεί και τις απόψεις μιας σημαντικής μερίδας πολιτών, όπως όλες οι μισές αλήθειες) συνειδητοποίησα, ότι πιθανώς, εδώ βρισκόμασθε μπροστά σε μια άλλου τύπου διαταραχή: το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

STATE OF WAR

Τοποθετούμαι εξ’ αρχής.

Αντιπαθώ μέχρι αποστροφής την χρήση στρατιωτικής-πολεμικής φρασεολογίας και ρητορικής, για λόγους αισθητικής αλλά και ουσίας. Θεωρώ, ότι όσοι συστηματικά την χρησιμοποιούν ή περιστασιακά καταφεύγουν σε αυτήν, το κάνουν είτε για να υψώσουν τεχνητά το ανάστημα τους (οι «αρχιστράτηγοι» προκαλούν πάντα δέος), είτε για να εγκλωβίσουν συναισθηματικά το ακροατήριο τους.

«Βρισκόμαστε σε κατάσταση πολέμου» ελέχθη από πρωθυπουργικά χείλη στην συνέντευξη τύπου της ΔΕΘ, για να αιτιολογηθεί η ανάγκη αλλά και ο τρόπος επιβολής και είσπραξης του νέου φόρου στην ακίνητη περιουσία που είχε ανακοινωθεί εκείνη την ημέρα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο πρωθυπουργός κήρυσσε (μεταφορικά) την χώρα σε κατάσταση πολέμου. Αρχές Μαρτίου του 2010, προ της προσφυγής μας στον μηχανισμό στήριξης, όταν ελήφθησαν τα πρώτα μέτρα λιτότητας με περικοπή των δώρων 13^ου και 14^ου μισθού (θεωρήθηκε τότε... εξωφρενικό), είχε χρησιμοποιηθεί επίσης η φράση «κατάσταση πολέμου». Τον Ουίνστον Τσώρτσιλ θυμήθηκε εχθές (Κυριακή πάλι, εσχάτως έχουν επιλεγεί οι Κυριακές για τέτοιου τύπου δραματικές ανακοινώσεις) ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης για να υποσχεθεί «ιδρώτα, αίμα και δάκρυα», ζηλώσας το κλέος του μεγάλου Βρετανού ηγέτη. Η επίκληση του πατριωτισμού των πολιτών σε τόσο κρίσιμες συγκυρίες και περιστάσεις όσο η σημερινή για την πατρίδα μας, είναι θεμιτή, ενδεχομένως και αυτονόητη.

Φαρμακευτικές νομοθετικές κυβισθήσεις-Πολιτική χωρίς (δραστική) ουσία

Συζητείται εδώ και καιρό, στα πλαίσια των προσπαθειών για την μείωση της υπέρογκης φαρμακευτικής δαπάνης της χώρας, η υποχρεωτική συνταγογράφηση των φαρμάκων ως δραστικών ουσιών. Τυχόν υιοθέτηση ενός τέτοιου μέτρου, θεωρείται βέβαιο ότι θα μείωνε την φαρμακευτική δαπάνη, αν και υπάρχουν έντονες αντιδράσεις από τους ιατρικούς συλλόγους (με αιτιάσεις που εκφράζουν σοβαρές ανησυχίες για την ασφάλεια των ασθενών) και την φαρμακευτική βιομηχανία (που κάνει λόγο για απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας). Σκοπός του παρόντος σημειώματος δεν είναι να εξετάσει την ουσία του μέτρου αυτού, ούτε τυχόν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα μιας σχετικής ρύθμισης (ενδελεχή συζήτηση μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο ιστολόγιο της ανεξάρτητης κίνησης ιατρών), αλλά να σχολιάσει τις πολιτικές πιρουέτες των τελευταίων ημερών που σχετίζονται με την συνταγογράφηση δραστικών φαρμακευτικών ουσιών.

Κοινωνικός αυτοματισμός και η μετεξέλιξη του σε κοινωνικό κανιβαλισμό

Ο όρος κοινωνικός αυτοματισμός εισήχθη στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη. Η πατρότητα του όρου κατά άλλους αποδίδεται στο Δημήτρη Ρέππα και κατά άλλους στον μεγάλο «στρατηγό» Θόδωρο Τσουκάτο (θα τον ενθυμείστε φαντάζομαι). Πρόκειται μέσες άκρες για την ακόλουθη φιλοσοφία και πρακτική διακυβέρνησης: όταν μια κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα η τάξη αντιδρά (δικαίως ή αδίκως) σε μια ρύθμιση που την αφορά προσπαθούμε να στρέψουμε την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον της ή περιμένουμε αυτό να συμβεί λόγω των προβλημάτων και της ταλαιπωρίας που δημιουργούν στους υπολοίπους πολίτες τυχόν κινητοποιήσεις της επαγγελματικής ομάδας που αντιδρά και λόγω της συνήθους αβελτηρίας και υπερβολής των συνδικαλιστικών ηγεσιών των αντιδρώντων. Συνήθως χρονικά, προ της δημοσιοποίησης των μέτρων που προκαλούν τις αντιδράσεις των θιγομένων, προηγείται μία περίοδος όπου τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν να απαξιώσουν ηθικά και αναδείξουν ως προνομιούχο και παρασιτικά βιούσα την επαγγελματική ομάδα που πρόκειται να τεθεί στο στόχαστρο. Ακολουθούν διαρροές των υπό νομοθέτηση μέτρων για να βολιδοσκοπηθούν τυχόν αντιδράσεις, τα μέτρα αυτά παρουσιάζονται από το μεγαλύτερο μέρος του τύπου ως εκσυγχρονιστικές τομές και βαθιές μεταρρυθμίσεις που σπάζουν στεγανά και εμπεδώνουν τη διαφάνεια, ενώ οι αναμενόμενες αντιδράσεις των επαγγελματιών που τυχόν θίγονται κατατάσσονται πάρ’αυτά στην κατηγορία του εξοβελισταίου συντεχνιασμού. Από την άλλη πλευρά η πλειονότητα των συνδικαλιστών ηγετών των διαμαρτυρομένων, προϊόντα συνήθως των θερμοκηπίων της κομματικής νομενκλατούρας, με την αμετροέπεια των κινητοποιήσεων τους, τον ξύλινο, αυτιστικό τους λόγο και την εν γένει αισθητική και πρακτική τους, διευκολύνουν το έργο των τηλεεισαγγελέων μεγαλοδημοσιογράφων που έχουν αναλάβει να τους ισοπεδώσουν. Η εύκολη στοχοποίηση στα μάτια των πολιτών οιουδήποτε αντιδρά (ανεξαρτήτως του βασίμου των αιτιάσεων του) είναι ακόμη ευκολότερη σε μια κοινωνία σαν την ελληνική, που απαρτίζεται από πολίτες που πολύ συχνά αντιμετωπίζουν τους συμπολίτες τους με διάχυτη καχυποψία, ου μην και φθόνο. Ο έλληνας (ίσως κρίνοντας ο καθένας από τον εαυτό του) θεωρεί όλους τους άλλους απατεώνες, οπότε, ότι και να πάθουν τους αξίζει. Ο κοινωνικός αυτοματισμός απευθύνεται μεταξύ άλλων στο ταπεινότερο των ενστίκτων: στην χαιρεκακία.

Παναγιώτης Κανελλόπουλος- Ο διανοούμενος πολιτικός

Σαν σήμερα πριν από 25 χρόνια (11 Σεπτεμβρίου του 1986) έφυγε από την ζωή σε ηλικία 84 ετών ένας πραγματικός ευπατρίδης της πολιτικής σκηνής του τόπου μας, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Φιλόσοφος πολυγραφότατος, διανοητής πανευρωπαϊκού βεληνεκούς, ακαδημαϊκός δάσκαλος, μαχόμενος πολιτικός ως την τελευταία του πνοή. Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος συνδύασε με τρόπο μοναδικό τις ιδιότητες του εμβριθούς στοχαστή και του φλογερού πολιτικού. Σκεφθείτε πόσο λείπουν στην εποχή μας (και ειδικά στην σημερινή τραγική συγκυρία για την πατρίδα μας) τέτοιου ύφους και ήθους προσωπικότητες: σήμερα η πλειονότητα των πολιτικών (των ηγετών συμπεριλαμβανομένων, και όχι μόνο στην Ελλάδα) στερούνται υψηλού επιπέδου πνευματικής συγκρότησης, οι δε διανοητές (όσοι και όποιοι υπάρχουν) απέχουν όχι μόνο από την πολιτική ζωή, αλλά συχνά και από την έκφραση οποιωνδήποτε πολιτικών απόψεων. Ο Κανελλόπουλος υπήρξε γενναίος, παθιασμένος και ταυτόχρονα μειλίχιος πολιτικός άνδρας και συνάμα ακάματος εργάτης του πνεύματος (και μόνον την "Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος" να είχε συγγράψει θα αρκούσε για να καταταγεί στους μεγάλους πνευματικούς ανθρώπους της νεοελληνικής ιστορίας). Ευγενής, προσηνής, απλός, συναινετικός και συμφιλιωτικός περάτωσε το βίο του ως Νέστορας.

08/09/1941: Έναρξη πολιορκίας του Λένινγκραντ

Σαν σήμερα, πριν από 70 ακριβώς χρόνια ξεκινούσε η πολιορκία του Λένινγκραντ (σημερινής Αγίας Πετρούπολης) ή πολιορκία των 900 ημερών. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό ιστορικό γεγονός, ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου (από τα καθοριστικότερα δε, για την κατάληξη του), μια από τις σπουδαιότερες ίσως στιγμές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το Λένινγκραντ ήταν στρατηγικής σημασίας στόχος για τον Χίτλερ, λόγω της μεγάλης βιομηχανίας του (ειδικά στην παραγωγή όπλων), αλλά και για προφανείς συμβολικούς λόγους (η πόλη του Λένιν). Η πόλη πολιορκήθηκε ανηλεώς από την Βέρμαχτ για 872 ημέρες (ως τις 27 Ιανουαρίου του 1944) με θύματα εκατομμύρια ανθρώπους κυρίως άμαχο πληθυσμό. Η αδυναμία των ναζιστικών δυνάμεων να κάμψουν την αντίσταση των λοιμοκτονούντων υπερασπιστών της πόλης και να την καταλάβουν σημάδεψε το σύγχρονο αυτό έπος.

Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις: Στοχεύσεις και αστοχίες

Ψηφίσθηκε προ ημερών με πρωτοφανή για τα μεταπολιτευτικά κοινοβουλευτικά δεδομένα διακομματική πλειοψηφία νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και χαιρετίσθηκε από μεγάλο μέρος του ελληνικού τύπου και της μπλογκόσφαιρας ως βαρύνουσας σημασίας μεταρρύθμιση, πιθανώς ιστορικών διαστάσεων. Από την άλλη μεριά, μεγάλο μέρος της πανεπιστημιακής κοινότητας (διδακτικό προσωπικό και φοιτητές) αντέδρασαν και αντιδρούν με σφοδρότητα, και καταλήψεις έχουν ήδη ξεκινήσει σε πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Δεν είναι στόχος του παρόντος σημειώματος να σχολιασθεί ο νέος νόμος-πλαίσιο (για να ενθυμούμαστε λίγο και την δεκαετία του '80, στην οποία θα επανέλθουμε παρακάτω), αν και ως μία κατ'αρχήν τοποθέτηση μπορεί να λεχθεί, ότι κατά την εκτίμηση του γράφοντος, πρόκειται για πρωτοβουλία που βρίσκεται σε θετική κατεύθυνση και θα βοηθήσει πιθανότατα στην βελτίωση του, από τα ελληνικά τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα, παρεχομένου επιπέδου σπουδών. Εκτιμώ ότι αντίστοιχος, αν όχι μεγαλύτερος μεταρρυθμιστικός οίστρος πρέπει να δειχθεί από την ελληνική πολιτεία για στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ένα οικοδόμημα βασίζεται πρωτευόντως στην ισχυρή του θεμελίωση και έπονται όλα τα άλλα, και θεμέλια στην παιδεία είναι το νηπιαγωγείο, το δημοτικό και το γυμνάσιο. Επιθυμώ δε, να καταθέσω μια πρόταση μηδενικού δημοσιονομικού κόστους και υψίστης συμβολικής αξίας: την άμεση, πραγματική επαναλειτουργία των προτύπων δημοσίων γυμνασίων και λυκείων στις μεγαλύτερες τουλάχιστον πόλεις της χώρας.

Ουκ αν λάβοις

Αποστέλλονται, λέει η ειδησεογραφία, εντός των επομένων ημερών τα «πολυεκκαθαριστικά» σημειώματα της εφορίας (πως λέμε πολυμίξερ, πολυεργαλείο κτλ) προς τους πολίτες που ενσωματώνουν τρεις διαφορετικές φορολογικές υποχρεώσεις: την έκτακτη εισφορά για ετήσια εισοδήματα του 2010 άνω των 12.000 ευρώ (!!!), η οποία βέβαια αποχαρακτηρίστηκε από έκτακτη πιθανώς για λόγους συνταγματικότητας και νομίζω ότι βαπτίσθηκε εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης (και θα ισχύσει για τα 4 προσεχή έτη τουλάχιστον), εισφορά στους κατόχους οχημάτων υψηλού κυβισμού (άσχετα από τον χρόνο κτήσης τους), καθώς και ένα είδος κεφαλικού φόρου για τους ελεύθερους επαγγελματίες (είναι στα όρια του ποινικού αδικήματος η εν λόγω ιδιότητα στην χώρα μας), ο λεγόμενος και φόρος επιτηδεύματος, τον οποίο μάλιστα οφείλουν να καταβάλουν και οι εργαζόμενοι με τα περίφημα μπλοκάκια. Θα ακολουθήσει σύντομα η αποστολή σημειωμάτων για το ΕΤΑΚ για δύο αν δεν απατώμαι έτη (αφορούν ακίνητη περιουσία αντικειμενικής αξίας άνω του ιλιγγιώδους ποσού των 200.000 ευρώ, από 400.000 ευρώ που ήταν παλαιότερα). Είχε προηγηθεί η φαρσοκωμωδία με τον Φ.Π.Α.-sudoku στην εστίαση (εύστοχος τίτλος της ελευθεροτυπίας), με διάφορες εκδοχές και σενάρια: άλλος στα εστιατόρια, άλλος στα εστιατόρια των ξενοδοχείων, άλλος στα delivery γεύματα, άλλος στο κομμάτι της σίτισης των all inclusive πακέτων των ξενοδοχείων , άλλος για τα ποτά, άλλος για το πρωϊνό στα ξενοδοχεία, άλλος για το δείπνο, άλλος για το Ιόνιο, άλλος για το Αιγαίο. Διαρρέεται  μάλιστα από κυβερνητικούς κύκλους ότι αυτά σύντομα μπορεί να αλλάξουν στα πλαίσια νέου (μάλιστα.... νέου) φορολογικού νομοσχεδίου και ότι κάποιες από αυτές τις αλλαγές-ελαφρύνσεις μπορεί να τις εξαγγείλει ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ.


Αντί άλλου σχολίου το παλιό γνωστό ανέκδοτο: