H δημοκρατία στο...καντράν

Tις τελευταίες εβδομάδες κυριαρχεί στον διεθνή τύπο η αποκάλυψη του κολοσσιαίου σκανδάλου χειραγώγησης του διατραπεζικού επιτοκίου αναφοράς LIBOR (London Interbank Offered Rate) από τη βρετανική τράπεζα Barkleys, η οποία συμφώνησε να καταβάλει πρόστιμο 450 εκ. δολλαρίων για διακανονισμό της υπόθεσης με τις αμερικανικές και τις βρετανικές αρχές, ενώ ο επικεφαλής της Bob Diamond υποχρεώθηκε να παραιτηθεί. Η υπόθεση της Barkleys είναι ενδεχομένως  η κορυφή του παγόβουνου, καθώς θεωρείται σίγουρο ότι το σκάνδαλο εμπλέκει και άλλους διεθνείς τραπεζικούς κολοσσούς όπως η Citigroup, η Deutsche Βank, η J.P. Morgan, η HSBC, η UBS, υπό την έννοια της διαμόρφωσης ενός καρτέλ για τη χειραγώγηση του επιτοκίου αναφοράς. Το LIBOR, που θεωρείται το μεγαλύτερο χρηματοοικονομικό εργαλείο παγκοσμίως, καθορίζεται στο Λονδίνο από τον μέσο όρο των προβλέψεων των διατραπεζικών επιτοκίων 18 μεγάλων τραπεζών και καθορίζει το κόστος δανεισμού για τράπεζες, επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα σε ολόκληρο τον κόσμο. Υπολογίζεται ότι ρυθμίζει δάνεια και χρηματοοικονομικά προϊόντα (από στεγαστικά δάνεια και επιτόκια πιστωτικών καρτών έως κάθε είδους παράγωγα) αξίας 360 τρις δολλαρίων. Aλλαγή του κατά μόλις 0,1% τον χρόνο ισοδυναμεί με ποσό 300 δις δολλαρίων. Κατά την εκτίμηση του πρώην υφυπουργού Εμπορίου των Η.Π.Α. Robert Shapiro  «αυτό μπορεί να εξελιχθεί στη μεγαλύτερη υπόθεση απάτης εις βάρος καταναλωτών στην ιστορία».

Pairi-daéza*

Δεν είναι η πρώτη φορά που δημοσιεύω κείμενο του Νικήτα Κακκαβά (καλού φίλου και συναδέλφου) στο παρόν ιστολόγιο, και κάθε φορά αισθάνομαι ιδιαίτερη χαρά και τιμή. Πρόκειται, κατά την ταπεινή μου γνώμη για έναν πραγματικά ταλαντούχο πεζογράφο, που συγκινεί γνήσια και ανεπιτήδευτα. Λόγος ρέων και αβίαστος, καίτοι - ή ίσως διότι- είναι εμφανώς δουλεμένος, ευαισθησία και ακρίβεια στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, βλέμμα που ακουμπάει σε «αντιηρωικές» όψεις του βίου, αναδεικνύοντας το βουβό μεγαλείο της καθημερινότητας. Eν αναμονή έκδοσης της -εξαιρετικής- συλλογής διηγημάτων του «το Ποτέ και το Τίποτα» (εκδόσεις Ιδιωτική Οδός), μπορεί κανείς να διαβάσει ένα κάπως διαφορετικά καλοκαιρινό και δραματικά «επίκαιρο» διήγημα, στη μέση αυτού του σίγουρα διαφορετικού θέρους. Καλή σας ανάγνωση.






                                                                                Pairi-daéza*

Ο Νίκος δέχεται στο γραφείο ένα τηλεφώνημα από τον Κεχαγιόγλου, κολλητό του Παναγιωτίδη, γνωστού τοκογλύφου από την Πολίχνη. Το μεσημέρι δεν γυρίζει στο σπίτι του από το γραφείο και καταλήγει στην παραλία της Άφυτου.

* στην Περσική: περίκλειστος κήπος, στα ελληνικά: παράδεισος

 «…κι άλλοι, οι πιο τολμηροί, βουτάνε μέχρι το βυθό και ψάχνουν ανάμεσα σ’ αμμόλοφους και πεδιάδες ν΄ ανακαλύψουν βυθισμένα πλοία, χαμένες πολιτείες»
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΚΑΡΟΓΛΟΥ - «Λευκό του βυθού»

Σκέψεις

Το βιβλίο αυτό δεν γράφθηκε με τη φιλοδοξία να εκδοθεί. Δεν έχει καν τη δομή, τη συγκρότηση και την εσωτερική συνοχή ενός πονήματος που φιλοδοξεί να ερμηνεύσει ή έστω να εξιστορήσει την κρίση. 

Μοιάζει περισσότερο με ημερολόγιο καταστρώματος εν μέσω θυέλλης.

Καταγράφει την εξέλιξη των σκέψεων, των προβληματισμών, της αγωνίας, της επίμονης αμφιθυμίας του γράφοντος, καθώς η κρίση εισβάλει στις ζωές των νεοελλήνων παρασέρνοντας βεβαιότητες, ευκολίες, ερμηνευτικά σχήματα, ιδεολογικές αγκυλώσεις, μεταβάλλοντας τις υλικές ορίζουσες του βίου, ξεθεμελιώνοντας τις όποιες σταθερές της κοινωνικής συγκρότησης. Τα θέματα που θίγονται εναλλάσσονται, η εκάστοτε επικαιρότητα είναι παρούσα, αλλά όχι πάντα σε πρώτο πλάνο, ο χρόνος -ως διάσταση- διαμορφώνει την οπτική και σμιλεύει τις απόψεις. Οι αμφιβολίες είναι συχνά περισσότερες από τις θέσεις, τα ερωτήματα που τίθενται περισσότερα από τις υποτιθέμενες απαντήσεις.