30 Νοε 2012

«Ντρέπομαι να πω στους φίλους μου...»

...Είχαμε κάτσει μια παρέα φίλων για καφέ και κουβεντούλα. Κυριακάτικο πρωϊνό, ήλιος φωτεινός, ουρανός ανέφελος, φθινοπωρινό αεράκι, εφημερίδες στο τραπεζάκι, διάθεση χαλαρή. Ήταν από εκείνες τις μέρες που σε τραβάν από το σβέρκο να βγεις έξω, να τις χαρείς, να ρεμβάσεις, να ξεθολώσεις. Τα παιδιά τρέχαν, φωνάζαν, ίδρωναν, παίζαν σαν να  μην υπήρχε αύριο (...αλήθεια, πως αλλιώς μπορεί να παίξει ένα παιδί;) κι εμείς καλαμπουρίζαμε ευδιάθετοι.
H κουβέντα όμως δεν άργησε να ξεστρατίσει. Κάποιος, κάτι διάβασε σε μια εφημερίδα, έκανε ένα σχόλιο, κάποιος αντι-σχολίασε, ο τρίτος συμφώνησε, ο τέταρτος διαφώνησε. Το θέμα ήρθε σαν απρόσκλητος επισκέπτης και θρονιάστηκε στο τραπέζι μας: Η ΚΡΙΣΗ.
Τα βλέμματα σύντομα σκοτείνιασαν. Ο ένας γκρίνιαζε για τους φόρους («Είναι απίστευτοι. Μας τιμωρούν τώρα γιατί κάναμε παιδιά. Αλλά ξέρω εγώ γιατί το κάνουν...επειδή τα παιδιά δεν έχουν ...πινακίδες, για να τις καταθέσεις στην κωλο-εφορία τους»), ο άλλος τα ’βαζε με τους «Γερμαναράδες», ο τρίτος με τους «κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές», τις συντεχνίες και «τα οργανωμένα συμφέροντα» που «δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στον τόπο αυτό» και συνέχισε πως μόνο «οι ξένοι μπορούν να βάλουν τάξη σ’αυτή τη χώρα» και ότι «καλά κάνουν και μας πιέζουν». «Ναι, καλά μας κάνουν», του είπε ένας από την παρέα, αφού «βρίσκουν και τα κάνουν, και εμείς δεν αντιδρούμε, και αφήνουμε αυτά τα πιόνια, τους πολιτικούς, που τους κρατάνε όλους οι Γερμανοί με τις μίζες της Siemens, να υπογράφουν το ένα μνημόνιο μετά το άλλο, κι εμείς πάμε και τους ξαναψηφίζουμε.... Καλά μας κάνουν». «Γιατί, ρε συ, υπήρχε άλλη λύση; Τι θες δηλαδή, να πτωχεύσουμε και να βγούμε από το ευρώ; Τότε να δεις πείνα, που θα πέσει. Πείνα πραγματική. Ακόμη, δεν έχουμε δει τίποτα....». «Ναι, ενώ τώρα που είμαστε στο ευρώ, μια χαρά είμαστε. Το θέμα, φίλε, δεν είναι να είμαστε στο ευρώ. Το θέμα είναι να...έχουμε ευρώ. Έτσι όπως μας πάνε, θα μας ξεζουμίσουνε, θα τσακίσουν την οικονομία, θα ξεπουλήσουμε τα πάντα και στο τέλος, πάλι θα χρεοκοπήσουμε. Καλύτερα να βγούμε τώρα από το ευρώ μόνοι μας, να πονέσουμε 2-3 χρόνια, αλλά να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε μετά». «Τα λες αυτά, γιατί δεν καταλαβαίνεις τι θα πει να φύγουμε τώρα από το ευρώ. Ούτε φάρμακα θα έχουμε, ούτε πετρέλαιο, ούτε τίποτα». «Ναι, ενώ τώρα, έχουμε. Το ξέρεις, ότι στην πολυκατοικία μου φέτος δεν θα ανάψουμε καλοριφέρ; Τι να το κάνω εγώ το ευρώ με 35% ανεργία, τη φτώχεια να θερίζει, και το Μιχαλολιάκο να στρατολογεί απελπισμένους;». «Τι τα θέλετε, ρε παιδιά, μάλλον πρέπει να ετοιμαζόμαστε να την κάνουμε από αυτή την κωλο-χώρα, όσο είναι καιρός». «Και που θα πας, ρε φίλε; Νομίζεις είναι εύκολο. Είναι παντού δύσκολα πια. Άσε, που δεν θα βρεις πουθενά αυτό τον ήλιο». «Δεν ξέρω για μας, αλλά τα παιδιά μας πρέπει να φύγουν. Να σωθούν απ’αυτό το... μπουρδέλο». «Νομίζω, ότι υπερβάλλετε», είπε ο ψύχραιμος της παρέας, «η οικονομία πάντα κύκλους κάνει. Το είχαμε παρακάνει κι εμείς. Ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας. Μια φούσκα είχαμε φτιάξει. Θα γίνει μια διόρθωση, θα φύγει ο αέρας από το σύστημα και κουτσά-στραβά θα αρχίσουν να φτιάχνουν τα πράγματα». «Έτσι απότομα, όμως, που φεύγει ο αέρας, φίλε, μας βλέπω να πεθαίνουμε από ασφυξία...»

18 Νοε 2012

Eνωμένη Ευρώπη: O...νομπελίστας «μεγάλος ασθενής»*

H είδηση της απονομής -προ ολίγων εβδομάδων- του Νόμπελ ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πρέπει να ομολογήσω, ότι στην αρχή μου φάνηκε κάτι μεταξύ ανεκδότου και φάρσας, από αυτά που κυκλοφορούν συνεχώς στο διαδίκτυο. Η επιβεβαίωση της είδησης με έκανε να το ξανασκεφθώ: δεν ήταν τελικά τόσο εξωφρενική, όσο μου φάνηκε αρχικά.  Αφ'ενός η ίδρυση και η επέκταση της ενωμένης Ευρώπης (από την αρχική της εκδοχή έως τη σημερινή της μορφή) συνέβαλε αναντίρρητα στην οικοδόμηση των συνθηκών εκείνων που επέτρεψαν μια πρωτοφανή, σχεδόν, ιστορικά μακρά περίοδο ειρήνης και ευημερίας στο μεγαλύτερο τμήμα της ηπείρου και αφ'ετέρου η νορβηγική επιτροπή που είναι υπεύθυνη για την απονομή των Νόμπελ ειρήνης έχει δείξει και στο παρελθόν ότι, ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί του, διαθέτει ένα συγκεκριμένο πολιτικό σκεπτικό με το οποίο κάνει κάθε χρόνο την επιλογή της. Είναι επίσης σαφές, ότι η συμβολική αυτή βράβευση της ΕΕ, ήρθε σε μια πολύ δύσκολη και κρίσιμη καμπή της ιστορικής της διαδρομής, σε μια συγκυρία που ο ευρωπαϊκός φεντεραλισμός πνέει τα λοίσθια -και όχι μόνο στη σκληρά δοκιμαζόμενη χώρα μας-, και που οι υποστηρικτές του οράματος της ενωμένης Ευρώπης -και στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω ότι είμαι ένας από αυτούς- δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να υποστηρίξουν και να διακηρύξουν την πίστη τους αυτή.

7 Νοε 2012

Omega minor: Σκοτεινή ύλη (Η άνοδος του ναζισμού)

Το τελευταίο διάστημα δεν είναι λίγοι αυτοί (εντός αλλά και εκτός Ελλάδας) που εκτιμούν ότι η κοινωνική και οικονομική κρίση οδηγεί τη χώρα σε αποσταθεροποίηση με ορατούς πλέον κινδύνους και για το δημοκρατικό πολίτευμα.
Πιο συγκεκριμένα, γίνονται βάσιμες, ως ένα βαθμό, συγκρίσεις με τις συνθήκες που επικρατούσαν στη μεσοπολεμική Γερμανία της δημοκρατίας της Βαϊμάρης και που οδήγησαν στην άνοδο των Ναζί -μετά και από θεαματική τους εκλογική επιτυχία-. Στην πραγματικότητα οι αναλογίες και οι ομοιότητες είναι ανησυχητικά πολλές, υπάρχουν και σημαντικές διαφορές, αλλά νομίζω ότι το θέμα έχει αναλυθεί επαρκώς και δεν νομίζω ότι θα προσέφερα κάτι ιδιαίτερο σχολιάζοντας το περαιτέρω.

Yπάρχουν θέματα και περιπτώσεις, όπου ο λογοτεχνικός λόγος είναι πιο καίριος, εύστοχος και εύγλωττος από οιαδήποτε περισπούδαστη ανάλυση. Αποφάσισα λοιπόν σήμερα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το εξαιρετικά φιλόδοξο και πολυεπίπεδο, βραβευμένο μυθιστόρημα Omega minor*(εκδόσεις Πόλις) του Βέλγου συγγραφέα (και καθηγητή της γνωστικής ψυχολογίας στο Georgia Institute of Technology) Paul Verhaegen.
Διαβάστε το, αξίζει τον κόπο.