Είναι κι αυτό ένα μοντέλο πολιτικής λειτουργίας ή/και διακυβέρνησης:
με πράξεις και παραλείψεις δημιουργείς ένα πρόβλημα, το «αγνοείς», το αφήνεις να διογκωθεί και να κακοφορμίσει και όταν η κατάσταση φθάσει στο μη περαιτέρω, ενδύεσαι τη λεοντή του «ρηξικέλευθου μεταρρυθμιστή» που με «αποφασιστικότητα» και «αγνοώντας» το πολιτικό κόστος επιβάλλει δραστικές λύσεις, που «σπάνε τα στεγανά» και «θίγουν κατεστημένα συμφέροντα και προνόμια». Με δυο λόγια: βάζεις μια φωτιά, την αφήνεις να σιγοκαίει, την υποδαυλίζεις και όταν μοιάζει εκτός ελέγχου, εμφανίζεσαι ως ηρωϊκός πυροσβέστης, που με αυταπάρνηση αναμετράται με τις φλόγες, διεκδικώντας αυτονοήτως και τα αναλογούντα εύσημα.
