Απελευθέρωση της αγοράς....ανεργίας

Έχει και η σοφιστεία τα όρια της, έχει και η ρητορική τους περιορισμούς της, έχει και ο...υπαρκτός σουρεαλισμός του ελληνικού πολιτικού θιάσου τις εσχατιές του. Στο αδιόρατο αυτό όριο όπου το νοητό διαθλάται στο αδιανόητο, όπου ο λογικός συνειρμός εξαρθρώνεται σε εξωφρενικό παραλογισμό, όπου ο πραγματισμός συναντά τον ανενδοίαστο κυνισμό κινήθηκε με ..."σοσιαλιστική" χάρη την περασμένη εβδομάδα ο υφυπουργός Εργασίας (...μάλιστα, "Εργασίας") κ. Β. Κεγκέρογλου. Ο αρμόδιος, λοιπόν, υφυπουργός κληθείς να απαντήσει στο κοινοβούλιο σε σχετική ερώτηση βουλευτού της αντιπολίτευσης εξήγησε ότι η κυβέρνηση εξετάζει το ενδεχόμενο κατάργησης ή αναθεώρησης του μηνιαίου ορίου απολύσεων (ευρισκόμενο σήμερα στο 5%) για τις μεγάλες επιχειρήσεις, με το σκεπτικό ότι η πραγματικότητα έχει υπερβεί την κείμενη νομοθεσία και ότι τέτοιου τύπου "αναχρονιστικοί" νομικοί περιορισμοί έχουν νόημα, όταν η οικονομία λειτουργεί με "φυσιολογικούς" ρυθμούς, ενώ όπως χαρακτηριστικά τόνισε, οι σημερινές "έκτακτες συνθήκες χρειάζονται διαφορετική αντιμετώπιση". Επιχειρηματολόγησε δε περαιτέρω, διεκτραγωδώντας με -γνήσια "σοσιαλιστική" ευαισθησία- την "ομηρεία" στην οποία περιέρχονται εργαζόμενοι επιχειρήσεων οι οποίες αναστέλλουν τη λειτουργία τους χωρίς να πτωχεύουν και κρατούν τους εργαζόμενους απλήρωτους, χωρίς να τους απολύουν -λόγω προφανώς των σχετικού περιοριστικού  νομικού πλαισίου-, με αποτέλεσμα οι "όμηροι" να μην λαμβάνουν την αποζημίωσή τους και να μην δικαιούνται θέση στον "παράδεισο" των επιδομάτων ανεργίας και των πανθομολογούμενα εξαιρετικά αποτελεσματικών προγραμμάτων επανακατάρτισης του Ο.Α.Ε.Δ..

Επιδερμική εντυπωσιοθηρία

Σε όλο το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους η μείωση του Φ.Π.Α. στην εστίαση εμφανιζόταν ως ο μείζων εθνικός στόχος στην διαρκή "διαπραγμάτευση" με τους τροϊκανούς  επιτετραμένους, και όταν προ μηνών επετεύχθη η πιλοτική εξάμηνη εφαρμογή του, αναγγέλθηκε ενθουσιωδώς με πρωθυπουργικό διάγγελμα. Τρεις μήνες αργότερα, γνωρίζει κανείς ποια στοιχεία υπάρχουν από τις επιπτώσεις της εφαρμογής της συγκεκριμένης μείωσης; Μετακυλίσθηκε η μείωση αυτή στους καταναλωτές και σε ποιο ποσοστό; Αναθερμάνθηκε η  δραστηριότητα στον συγκεκριμένο κλάδο της οικονομίας; Υπήρξαν δευτερογενή οφέλη για τον τουρισμό και πως αποτιμώνται; Δημιουργήθηκαν νέες θέσεις εργασίας στον κλάδο αυτό ή έστω διασώθηκαν υπάρχουσες που άλλως θα χάνονταν, και πόσες; Τι επίπτωση είχε το μέτρο αυτό στα φορολογικά έσοδα; Υπάρχει, τελικά,  κάποια σαφής εικόνα, για το αν η παρέμβαση, που είχε -καθ'υπερβολήν- αναγορευθεί περίπου σε κορυφαίο εθνικό διακύβευμα, ήταν επιτυχής ή όχι;

Τον προηγούμενο (σχετικά ήπιο, ευτυχώς) χειμώνα εφαρμόσθηκε η -προς τα άνω- εξίσωση της φορολόγησης του πετρελαίου θέρμανσης, με αυτό της κίνησης. Το μέτρο αναμενόταν να αυξήσει σημαντικά τα φορολογικά έσοδα, ενώ θεωρείτο ως καταλυτικής σημασίας πρωτοβουλία για την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καυσίμων, από την οποία και μόνον προσδοκούνταν έσοδα άνω του ενός δις ευρώ ετησίως! Ένα χρόνο μετά, πέραν των αναμφισβήτητων γεγονότων ότι πλείστοι όσοι συμπολίτες μας δεν κατόρθωσαν να θερμάνουν επαρκώς τις εστίες τους, ότι στις περισσότερες πολυκατοικίες των αστικών κέντρων προέκυψαν τριβές και ασυνεννοησία μεταξύ των συγκατοίκων και ότι η πρωτεύουσα καλύφθηκε για μήνες από ένα νέφος αιθαλομίχλης, υπάρχει κάποιο στοιχείο που να τεκμηριώνει ότι το μέτρο ήταν εν μέρει έστω επιτυχές στο σκέλος τουλάχιστον της αύξησης των προσόδων των δημοσίων ταμείων; Και αν όχι, πως είναι δυνατόν να εφαρμόζεται -ίδιο και απαράλλαχτο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά;

Συντηρητές μνήμης

Ο Νικήτας Π. Κακκαβάς είναι ένας εξαίρετος συνάδελφος καρδιολόγος, ένας -κατά την ταπεινή μου γνώμη- από τους σημαντικότερους λογοτέχνες της γενιάς μας, και -το κυριότερο- ένας καλός φίλος. Η αγάπη του για το γενέθλιο τόπο του, το ακριτικό Αμύνταιο της Φλώρινας, η έγνοια του για τη συντήρηση της μνήμης ως έκφρασης κοινωνικής συλλογικότητας, το μεράκι και η αισθητική του εκφράσθηκαν με την επιμέλεια ενός υπέροχου συλλογικού τόμου με τίτλο  «Αμύνταιο-Συντηρητές Μνήμης- Ιστορίες από την ιστορία μιας πολίχνης».

27 συγγραφείς όλων των ηλικιών, 52 κείμενα, 596 σελίδες, δεκάδες σπάνιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και ένα δεκαεξασέλιδο έγχρωμο λεύκωμα, συνθέτουν ένα συναρπαστικό αφήγημα για την μικρή αυτή πολίχνη του βορρά, το Αμύνταιο. Όπως σημειώνει ο επιμελητής της έκδοσης στον πρόλογο του βιβλίου «(…)πρόκειται για σειρά από κείμενα βιωματικής νοσταλγίας για τον γενέθλιο τόπο. Αφηγήσεις που ξεδιπλώνει η προσωπική μνήμη και σχέση με τη γενέτειρα, τον τόπο της νηπιακής μεταβολής, των παιδικών χρόνων, της εφηβείας και της πρώτης νεότητας. Λέξεις που αγγίζουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο τη συλλογική νοσταλγία και δονούν το συλλογικό συναίσθημα».  Ως εκ τούτου, το βιβλίο παρουσιάζει ενδιαφέρον για κάθε αναγνώστη και όχι μόνο για αυτούς που έλκουν καταγωγή από το μακρινό Αμύνταιο, αφού τα κείμενα δεν συνθέτουν μόνο μια ιστορική τοπιογραφία του Αμυνταίου, αλλά αντανακλούν και εν πολλοίς εμπεριέχουν αντίστοιχες και ανάλογες στιγμές από τον βίο της ελληνικής επαρχίας κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Εκεί όπου οι προσωπικές μνήμες του καθενός εφάπτονται και εν μέρει συνταυτίζονται με των συνομιλήκων του.