6 Ιουλ 2019

Ποιοι είναι οι «ιδιοκτήτες του λαού»;

Αναδημοσιεύω σήμερα από την Καθημερινή της Κυριακής μια συγκλονιστική συνέντευξη 
του 95χρονου Δημήτρη Ραυτόπουλου λογοτεχνικού κριτικού της μαρξιστικής σχολής συνιδρυτή μαζί με τους Τάσο Λειβαδίτη, Τίτο Πατρίκιο και Κώστα Κουλουφάκο της ιστορικής «Επιθεώρησης Τέχνης» και στρατευμένου αριστερού (με εξορίες και ξερονήσια). Η κριτική του στην απερχόμενη κυβέρνηση είναι ανελέητη και οι προσδοκίες του για την επόμενη μέρα σαφείς.....

30 Ιουν 2019

H Ελλάδα στην πρώτη γραμμή


Πριν από ακριβώς 8 χρόνια (στις 29 Ιουνίου του 2011) και εν μέσω της κορύφωσης των συγκεντρώσεων των λεγόμενων «αγανακτισμένων», ο διακεκριμένος Βρετανός ιστορικός Mark Mazower (ειδικός στην ελληνική και βαλκανική ιστορία και ιδιαίτερα δημοφιλής στην χώρα μας) δημοσίευσε ένα άρθρο στους New York Times με τον τίτλο: «Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη» ("Democracy’s Cradle, Rocking the World"), το οποίο προκάλεσε αίσθηση και βεβαίως αναδημοσιεύθηκε και συζητήθηκε ευρέως και στην χώρα μας. Στο άρθρο του αυτό ο Mazower ισχυριζόταν, ότι η μικρή αυτή χώρα της Νότιας Βαλκανικής χερσονήσου κατάφερνε πάντα στα 200 περίπου χρόνια της νεότερης ιστορίας της να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης στην Ευρώπη, λειτουργώντας μάλιστα ως προάγγελος σημαντικών μεταβολών και δομικών αλλαγών σε ευρωπαϊκό ή/και παγκόσμιο επίπεδο.

12 Μαΐ 2019

Εκτός θέματος, μονίμως...

Δύο μόλις εβδομάδες απομένουν πριν οι Έλληνες πολίτες (ακριβέστερα οι κάτοικοι της Ελλάδος, γιατί η κυβέρνηση πεισματικά και υστερόβουλα αρνείται τη δυνατότητα ψήφου στον τόπο διαμονής τους στους απόδημους Έλληνες πολίτες) βρεθούν για πρώτη φορά μετά από τέσσερα έτη πίσω από το παραβάν και μπροστά από τις κάλπες των εύρω- και αυτοδιοικητικών εκλογών και ενώ η οξύτητα στην κεντρική πολιτική σκηνή περισσεύει, η κοινωνία μοιάζει να παραμένει σε μια κατάσταση παρατεταμένης αφασίας και παραζάλης. Παρά το γεγονός ότι η ξεκάθαρη και απολύτως αναγκαία ήττα της μακράν χειρότερης και πλέον επικίνδυνης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης φαντάζει βεβαία και πιθανότατα θα είναι προάγγελος μιας ακόμη βαρύτερης ήττας της στις αναπόφευκτες γι αυτήν βουλευτικές εκλογές που θα ακολουθήσουν, όση βουλητική αισιοδοξία κι αν επιστρατεύσει ένας στοιχειωδώς ψύχραιμος παρατηρητής των δρωμένων στην ελληνική κοινωνία, δεν μπορεί παρά να ανησυχεί για την ποιότητα, το επίπεδο και τη θεματολογία του δημοσίου «διαλόγου» (κι εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στον υποτιθέμενο διάλογο των κομμάτων και των πάσης φύσεως δημοσιολογούντων, αλλά και στην ακατάσχετη και εν πολλοίς ανούσια φλυαρία των κοινωνικών δικτύων) και την αδυναμία εστίασης και ιεράρχησης τόσο των σημαντικών προβλημάτων, κινδύνων και απειλών που σοβούν, όσο και των εξίσου σημαντικών ευκαιριών, δυνατοτήτων και προοπτικών που διανοίγονται.
Με δυο λόγια η χώρα παραμένει εμμονικά, μακάρια και μοιρολατρικά... απολύτως εκτός θέματος.