Σκέψεις

Το βιβλίο αυτό δεν γράφθηκε με τη φιλοδοξία να εκδοθεί. Δεν έχει καν τη δομή, τη συγκρότηση και την εσωτερική συνοχή ενός πονήματος που φιλοδοξεί να ερμηνεύσει ή έστω να εξιστορήσει την κρίση. 

Μοιάζει περισσότερο με ημερολόγιο καταστρώματος εν μέσω θυέλλης.

Καταγράφει την εξέλιξη των σκέψεων, των προβληματισμών, της αγωνίας, της επίμονης αμφιθυμίας του γράφοντος, καθώς η κρίση εισβάλει στις ζωές των νεοελλήνων παρασέρνοντας βεβαιότητες, ευκολίες, ερμηνευτικά σχήματα, ιδεολογικές αγκυλώσεις, μεταβάλλοντας τις υλικές ορίζουσες του βίου, ξεθεμελιώνοντας τις όποιες σταθερές της κοινωνικής συγκρότησης. Τα θέματα που θίγονται εναλλάσσονται, η εκάστοτε επικαιρότητα είναι παρούσα, αλλά όχι πάντα σε πρώτο πλάνο, ο χρόνος -ως διάσταση- διαμορφώνει την οπτική και σμιλεύει τις απόψεις. Οι αμφιβολίες είναι συχνά περισσότερες από τις θέσεις, τα ερωτήματα που τίθενται περισσότερα από τις υποτιθέμενες απαντήσεις.

Πρόκειται για μια έγγραφη απολογία του σχετικισμού και της αβεβαιότητας.

Πρόκειται ίσως για μια προσπάθεια κατανόησης δια...της συγγραφής.

Κλείνω με ένα απόσπασμα από ένα κείμενο του Βασίλη Καραποστόλη (Καθηγητή Πολιτισμού και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αθηνών), του οποίου τις απόψεις και -ιδίως- τη γραφή εκτιμώ ιδιαιτέρως:

«Σε εμάς δεν υπάρχει ούτε η ικανότητα για λυτρωτική απάθεια, ούτε για ακραίο πάθος, ούτε για σταθερή πίστη. Τότε πώς καταφέραμε να μην κατρακυλήσουμε στην εξαθλίωση ενός λαού που θα ήταν άθυρμα των καταστάσεων; Μπορούμε να πούμε πως μας έσωσε η ασίγαστη επιθυμία για έκφραση. Υπομείναμε έως πρόσφατα όσα μας έτυχαν, με την προσδοκία ότι από τα δυσάρεστα θα φτιάχναμε μια διήγηση ή ένα τραγούδι. Κάποτε οι Ελληνες «έζων δι’ έναν έπαινον, κι απέθνησκον δι’ ένα τραγούδι». Σήμερα, είμαστε υποχρεωμένοι να μην ελπίζουμε σε επαίνους - είναι το πιο σπάνιο πράγμα. Πρέπει επίσης να ομολογήσουμε ότι το τραγούδι δεν βγαίνει πια από τα χείλη μας. Παρ’ όλα αυτά, κάτι μένει. Είναι η ανάγκη να ανακοινώνουμε τα δεινά μας, να κουβεντιάζουμε με τους ομοιοπαθείς, να παρασταίνουμε με χειρονομίες αυτά που δεν λέγονται - έχουμε ακόμη κάποια δυνατότητα να είμαστε ραψωδοί της ζωής. Θα ήταν καταδίκη, αν μας επέβαλαν να παραμείνουμε σιωπηλοί και συλλογισμένοι. Οχι, αδύνατον να γίνει αυτό. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: η περίσκεψη δεν είναι το ατού μας. Εχουμε μόνο την έκφραση. Αλλοι λαοί τη θεώρησαν σχεδόν σπατάλη. Για μας είναι μια πηγή δύναμης. Θα τη διατηρήσουμε;»

Υ.Γ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις εκδόσεις Παπαζήση για την επιμέλεια και την έκδοση του βιβλίου, και τις φίλες και τους φίλους που με συντροφεύουν με τα σχόλια και τις σκέψεις τους τα τελευταία χρόνια.