Ο λόγος περί γενεών, πολλώ μάλλον δε ο λόγος περί υπαρκτών ή επαπειλούμενων διαγενεακών χασμάτων, ρέπει συχνά προς την απλουστευτική γενίκευση, τις στερεοτυπικές διακρίσεις ή τον ανούσιο μελοδραματικό συναισθηματισμό. Ακόμη συχνότερα διαχωρίζει, χωρίς να διαφωτίζει. Εντούτοις, στην παρούσα συγκυρία, στον βασανιστικά αργό και διαστελλόμενο χωρο-χρόνο της νομοτελειακά επερχόμενης εξόδου από τον σκληρό πυρήνα της πανδημίας, το ζήτημα της υποδόριας διαγενεακής ρηγμάτωσης του κοινωνικού κορμού είναι πιθανότατα υπαρκτό. Και είναι κρίσιμο.
