Με το χτυποκάρδι της επιστροφής

Το ποίημα που ακολουθεί είναι ένα ποίημα για τη προσφυγιά γραμμένο από τον Κύπριο συνάδελφο Ρηγίνο Μέσσιο. Ο Ρηγίνος γεννήθηκε το 1951 στην Αμμόχωστο, σπούδασε ιατρική στο Α.Π.Θ. και εργάζεται στο Κέντρο Υγείας Αμυνταίου. Γράφει ποιήματα, καλλιεργεί τη γη, φτιάχνει δικό του κρασί και ούζο.

(Ευχαριστώ τον αγαπημένο φίλο και καλό συνάδελφο Νικήτα Κακκαβά για την κοινοποίηση).



ΜΕ ΤΟ ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Να ‘χα κομμάτι Καρπασία, Πενταδάχτυλο, Μεσαόρια

ότι τις νύχτες τούτες μακριά σου έσκαβα μέσα στον ύπνο μου

την αυλή μου, την αμμουδιά μου, το χωράφι μου,

γιατί τούτη τη γη δεν την ορίζω.

Παλεύω, ψάχνω, αγωνιώ σαν Προμηθέας

που κλέβει τη φωτιά σε ξένο τόπο

η κατάρα του πρόσφυγα δεσμώτη που δεν μπορεί να ριζώσει.

Ουσιαστικά επαναλαμβανόμαστε

με καινούργιες λέξεις, καινούργιες προτάσεις, ιδεολογίες και πείσματα.

Είναι που επιμένουμε να ζούμε με όποιο κόστος

με τα φαιδρά και τα αστεία μας, τον πόνο και τη μοναξιά μας.

Ουσιαστικά επαναλαμβανόμαστε

με ίδια ψυχαναγκαστικά όνειρα να γυρεύουν την κάθαρση μας, την αγαλλίαση μας

κάθε βράδυ για 41 ολόκληρα χρόνια

η ίδια η αγωνία των Πρωτοπλάστων να ξαναμπούν στον Παράδεισο.

Πόσες φορές  σ’ αγνάντεψα κολυμπώντας στη θάλασσα του Πρωταρά;

Πόσες φορές κουράστηκαν τα μάτια μου προσπαθώντας

να δω με τα κιάλια από τη Δερύνεια ένα σημάδι,

ένα κλαδί ξερό της αυλής μου ανάμεσα στο υδραγωγείο,

το σχολείο του Σταυρού, το «Μarkos Hotel»  και τα ψηλά κυπαρίσσια;

Κάπου εκεί ξαναζωντανεύουν οι μνήμες, η γειτονιά μας

Και είμαστε όπως πρώτα αγαπημένοι, αγκαλιά με τα παιδικά μας όνειρα.

Κάθε βράδυ για 41 ολόκληρα χρόνια ουσιαστικά επαναλαμβανόμαστε

με τα ίδια δάκρυα, τα ίδια ποιήματα κι εσύ είσαι εκεί, μας περιμένεις.

Σημάδι ανεξίτηλο η ψυχή μας.

Ούτε που ζεις, ούτε που πεθαίνεις,

με τον Επιτάφιο να περιφέρεται στις οδούς Δημοκρατίας, Κέννεντυ,

Λουμούμπα  και Πλούτωνος

κι εσύ επιμένεις να τα βαφτίζεις όλα ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ

και το χτένι σου γεμάτο κοχύλια από τη χρυσή αμμουδιά σου.

Υ.Γ.  Η εικόνα είναι έργο της Ερατώς Χατζησάββα.