14 Οκτ 2018

Δυσμενής μετάθεση

Ο Νικήτας Κακκαβάς είναι γνωστός στους παλαιότερους αναγνώστες αυτής της διαδικτυακής γωνιάς. Συνάδελφος καρδιολόγος στην ακριτική Φλώρινα, ακάματος εργάτης της επιστήμης και του πνεύματος, πολυτάλαντος, γλωσσικά ευαίσθητος όσο και καταρτισμένος, καλός φίλος.
   Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη συγκίνηση αναγγέλω σήμερα την έκδοση μιας ποιητικής συλλογής που ανθολόγησε και επιμελήθηκε της "Δυσμενούς μετάθεσης".
Ο τόμος είναι αφιερωμένος στον ποιητή Μίμη Σουλιώτη.

Μια μικρή ποιητική ανθολογία με στίχους που αποτυπώνουν το ακριβές περίγραμμα της ελληνικής επαρχίας, μέσα από το θυμικό πρίσμα και την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του κάθε ποιητή. Μια ποιητική τοπιογραφία για όλα εκείνα τα φωτοευαίσθητα αισθήματα, όπως η ευσυγκινησία, η ονειροπόληση, η διαφορετικότητα, η αξιοπρέπεια της μοναξιάς, που ανθίστανται και λαθροβιώνουν στον σκληρό και δύσβατο μεσημβρινό της ελληνικής επαρχίας.
Ανθολογούνται 140 ποιητές και περισσότερα από 300 ποιήματα. Συνομιλούν ομοτράπεζοι μεγάλοι και αρτεσιανοί ποιητές μαζί με κάποιους που υπήρξαν ολιγογράφοι ή χαρακτηρίζονται ως «ελάσσονες», ενώ ανθολογούνται και ποιήματα άσημα αλλά όχι ασήμαντα από ερασιτέχνες ποιητές «αυτοεκδιδόμενους».
Εκπροσωπούνται όλες σχεδόν οι ποιητικές γενιές, από τη «γενιά της άρνησης στη γενιά της διαδικτυακής μοναξιάς»: εμβληματικοί ποιητές, όπως λ.χ. ο Καβάφης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Αναγνωστάκης αλλά και ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, της γενιάς του ’70, ποιητές που γεννήθηκαν στη Μεταπολίτευση και δημοσίευσαν έργο στην κομβική δεκαετία του ’90, καθώς και νεότεροι ποιητές που έδωσαν στίγμα μέσα στα χρόνια της Κρίσης. Διατηρώντας κάποια συναίσθηση των ορίων, ο επιμελητής της έκδοσης ανθολογεί επίσης και στίχους ορισμένων τραγουδοποιών.

Περισσότερα εδώ


1 σχόλιο:

  1. Ο άνθρωπος που δεν αρρώσταινε
    Αναρτήθηκε από Όττο την Νοεμβρίου 28, 2018


    Τέλη Οκτώβρη, μια μικρή αδιαθεσία, πόνος στην αριστερή αμυγδαλή, λίγα δέκατα, συνηθισμένα πράματα. Ζεστά αφεψήματα, λίγη πρόπολη, κουκούλωμα, δυο βράδια. Έντονη εφίδρωση τη νύχτα. Τρίτη μέρα το πρωί όλα καλά. Το δαιμόνιο ανοσοποιητικό μου έκανε πάλι το θάμα του.

    Ήλιος λαμπρός, ζέστη, το πρωινό με τσίγκλιζε με την ανέμελη σπιρτάδα του. Τετάρτη, μέρα λαϊκής, ό,τι πρέπει για μια βόλτα. Προηγουμένως ένα ντους, βρομοκοπούσα απ’ τον νυχτερινό ιδρώτα. Φόρεσα μπουφάν, βγήκα. Ο ήλιος χτυπούσε κατακέφαλα όπου σε πετύχαινε, ίδρωσα. Έβγαλα το μπουφάν. Μα όπου έπεφτε σκιά, κάτι άλλο καιροφυλαχτούσε. Ένα ύπουλο σύγκρυο, απ’ τη μέση ως το σβέρκο. Φόρεσα πάλι το μπουφάν. Ήταν πολύ αργά. Η αλαζονεία είν’ ο τάφος του ισχυρού.

    [...]

    http://otto-great-chaos.blogspot.com/2018/11/blog-post.html


    ΥΓ Ενα εξαιρετικο διηγημα

    ΑπάντησηΔιαγραφή