Σχέδιο εξόδου της Γερμανίας από το ΕURO... (2012)

Πριν από τον αγώνα της εθνικής μας ομάδας με την αντίστοιχη της Ρωσίας ήταν λίγοι οι Έλληνες φίλαθλοι (και ο γράφων δεν συμπεριλαμβανόταν σε αυτούς) που ανέμεναν νικηφόρο αποτέλεσμα. Τα προγνωστικά ειδικών και μη, όμως, ανατράπηκαν και η μαχητικότητα των ποδοσφαιριστών μας υπερίσχυσε της κλάσης και του ταλέντου των μάλλον υπεροπτών αντιπάλων τους. Παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη επιτυχία ήταν αποτέλεσμα ομαδικής προσπάθειας μιας πειθαρχημένης, σφριγηλής και δυσκολοκατάβλητης ομάδας, ακόμη και το μάτι του πλέον αδαούς περί τα ποδοσφαιρικά θεατή του αγώνα εύκολα διέκρινε τους δύο πρωταγωνιστές της ανέλπιστης νίκης: τον Γιώργο Καραγκούνη και τον Γιώργο Σαμαρά. Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις ποδοσφαιριστών, που αντιπροσωπεύουν θαρρώ, δύο κατά κάποιο τρόπο διαφορετικές κουλτούρες. 

 
 Ο Σαμαράς στον αγώνα με τη Ρωσία ήταν, χωρίς υπερβολή, επιβλητικός: δέσποζε στην επίθεση της εθνικής, ταλαιπώρησε αφάνταστα και μόνος του σχεδόν ολόκληρη την αμυντική γραμμή των αντιπάλων, κρατούσε τη μπάλα, ντρίπλαρε, πάγωνε τον ρυθμό, επιτάχυνε όποτε χρειαζόταν καλπάζοντας αρχοντικά προς τα αντίπαλα καρέ, πίεζε και αμύνονταν όταν οι Ρώσοι είχαν κατοχή. Ένας μοντέρνος επιθετικός στην υπηρεσία της ομάδας. Ο Σαμαράς είναι ένα παιδί που έφυγε από την Κρήτη και τον Ο.Φ.Η. στα 18 του και ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στην Ευρώπη, όπου και κάνει καριέρα έκτοτε. Εν αντιθέσει με άλλα ταλέντα της γενιάς του δεν αγωνίσθηκε ποτέ σε «μεγάλη» ελληνική ομάδα, παρέκαμψε το εγχώριο ποδοσφαιρικό και μηντιακό σταρ-σύστεμ (και τα συμπαρομαρτούντα: «μοντέλες», παραλιακή, μπουζούκια κτλ) και συγκρότησε την ποδοσφαιρική του υπόσταση στη βάση της ολλανδικής τακτικής παιδείας (η μεγαλύτερη ίσως «σχολή» σε αυτό τον τομέα).

  Ο Καραγκούνης από την άλλη πλευρά είναι η αιώνια «τυπάρα». Δεκαετίες στα ελληνικά γήπεδα, ταυτισμένος με έναν από τους δύο «αιωνίους» αντιπάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, πολύπειρος, πονηρός, ακατάβλητος μαχητής, «ψυχάρα, παιχτάρα, και αρχηγάρα», «γκρινιάρης, μανουριάρης και αλανιάρης», μοιάζει ίσως, ότι πιο ντεμοντέ ποδοσφαιρικά μπορεί να παρακολουθήσει κανείς στα γήπεδα της Πολωνίας και της Ουκρανίας. Εκεί που όλοι οι σύγχρονοι μέσοι προσπαθούν να ξεμαρκαρισθούν και να μεταβιβάσουν γρήγορα την μπάλα, αυτός την κρατά, την κουβαλάει, αναζητά την επαφή, ψάχνει-εκβιάζει το φάουλ από τον αντίπαλο, γυρίζει το βλέμμα του στο διαιτητή, χειρονομεί, μορφάζει, φωνάζει. Είναι αυτός που κουβαλάει το βάρος του, μέχρι εκείνη την ώρα, μοιραίου χαμένου πέναλτυ με την Πολωνία, είναι όμως ΑΥΤΟΣ που ενστικτωδώς θα «μυρισθεί» το λάθος των Ρώσων αμυντικών, θα εκμεταλλευθεί την ασυνεννοησία τους, θα κλέψει, θα εφορμήσει, θα σκοράρει, θα τιμωρήσει. Είναι ΑΥΤΟΣ που θα βάλει το... γκολ της νίκης.
Και δεν θα σταματήσει. Θα ζητήσει το πέναλτυ θεαματικά και υπερβολικά (...όπως πάντα), θα του το αρνηθεί ο διαιτητής, θα δει την κίτρινη κάρτα που του στερεί τη συμμετοχή στον προημιτελικό, θα δώσει μια ανεπανάληπτη παράσταση διαμαρτυριών, γκριματσών, σταυροκοπημάτων.

   Επιτρέψτε μου έναν αυθαίρετο παραλληλισμό: O Σαμαράς είναι εκπρόσωπος της δυτικότροπης, «κοσμοπολίτικης» Ελλάδας που έχει το βλέμμα στραμμένο στην Ευρώπη και εμπνέεται από τον ορθολογισμό και τα δυτικά οργανωτικά πρότυπα. Ο Καραγκούνης είναι η ποδοσφαιρική εκδοχή της «καθ’ ημάς Ανατολής», ο βαλκάνιος μαχητής της επιβίωσης, ο ψυχωμένος και υπερβατικός αγωνιστής του παρα-λόγου. Η δική μου δε -ερασιτεχνική- ανάγνωση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας λέει ότι, όποτε καταφέραμε να συγκεράσουμε δημιουργικά τα δύο αυτά ρεύματα σκέψης, τις δύο αυτές ιδεολογικές προσεγγίσεις, τις δύο αυτές όψεις της ψυχής μας (τελικά), με σχέδιο, όραμα, αυτοπεποίθηση και εμπνευσμένη ηγεσία κάναμε βήματα μπροστά, πετύχαμε νίκες σημαντικές. Συχνά χρειάσθηκε και η παρουσία ενός σημαντικού αντιπάλου για να μας συσπειρώσει....

 ... Ναι, όπως σήμερα μεγάλος αντίπαλος είναι η Γερμανία, σε ένα παιχνίδι, που όπως κάθε μεγάλο ποδοσφαιρικό παιχνίδι, είναι γεμάτο συμβολισμούς, συναισθηματικές φορτίσεις, μεταφυσικές σχεδόν προσδοκίες, ενίοτε δε και πολιτική, εθνική ή εθνικιστική προπαγάνδα. Όσο κι αν αυτά φαντάζουν στους μη φιλάθλους (σοβαρούς και σοβαροφανείς) παιδαριώδη, ανούσια και χοντροκομμένα, το ποδόσφαιρο παραμένει το γνησιότερα λαϊκό (και λαοφιλές) άθλημα, μεταξύ άλλων, γιατί, όσο ίσως κανένα άλλο, δίνει χώρο στην έκπληξη και πιθανότητες για νίκη στον λιγότερο ισχυρό. Δίνει πάντα το δικαίωμα στο όνειρο, στην ελπίδα, στην ψευδαίσθηση έστω. Η δε προαναγγελθείσα παρουσία της σιδηράς Frau καγκελαρίου στις κερκίδες του σταδίου του Γκντανσκ (πόλης-έδρας άλλοτε του Λεχ Βαλέσα και της «Αλληλεγγύης», αλληλεγγύης που «δυσκολεύεται» να επιδείξει η Γερμανία της Μέρκελ στους εταίρους της του Ευρωπαϊκού Νότου) δίνει στο συγκεκριμένο αγώνα μιαν άλλη άγρια, κατά κάποιο τρόπο, ομορφιά: Νομίζω ότι υπό τις συνθήκες αυτές, το ενδεχόμενο πρόκρισης της εθνικής μας σε βάρος της Γερμανίας υπό το βλέμμα της καγκελαρίου, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρισθεί ως η... απόλυτη εθνική φαντασίωση.

Θα πρέπει λοιπόν να καταρτίσουμε και κυρίως να εφαρμόσουμε ένα σχέδιο εξόδου της Γερμανίας από το.. ΕURO.

Αλλά και να μην μας προκύψει, δεν θα σκάσουμε.
 Ίσως τα καταφέρουν οι Ισπανοί, οι Ιταλοί ή οι Πορτογάλοι. Δεν μπορεί, όλο και κάποιο από τα PIIGS θα τους καταβάλει. Κι αν όχι...
Έτσι κι αλλιώς, ένα παιχνίδι είναι...