Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η παιδεία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει, ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια.
Η όλη συζήτηση για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο δεν είναι μόνον μια κουβέντα με επικαιρικό πολιτικό ή/και παραπολιτικό ενδιαφέρον -στο μέτρο που φαίνεται ότι προκαλεί τριγμούς στη συνοχή του τρικομματικού κυβερνητικού σχήματος-, είναι, στην ουσία του, ένα ζήτημα που άπτεται του συνολικού αξιακού υποβάθρου και της ποιότητας λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών και μάλιστα μιας κοινωνίας κλονισμένης από το βάθος και την ένταση μιας πρωτόγνωρης κρίσης. Εκτιμώ ότι η προώθηση και η τυχόν ψήφιση -αν και δεν φαίνεται πιθανή υπό τους παρόντες κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς- ενός υποτιθέμενου «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου θα υπέσκαπτε την ηθική υπεροχή της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού και θα αποδεικνυόταν πολιτικά ατελέσφορη ενισχύοντας τον πολιτικό εξτρεμισμό και πιο συγκεκριμένα τη δυναμική του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Στις επόμενες γραμμές θα επιδιώξω να εξηγήσω το σκεπτικό μου.