25 Ιαν 2016

Η ελπίδα ...έφυγε;

Η συμπλήρωση, τις ημέρες αυτές, ενός χρόνου της διακυβέρνησης της χώρας από το φαινομενικά παράταιρο κυβερνητικό σχήμα των ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. αποτέλεσε την αφορμή για τη συγγραφή εκατοντάδων, επετειακών τρόπον τινά, άρθρων και αναλύσεων που, ανεξάρτητα από τις επιμέρους οπτικές γωνίες και την εν γένει πολιτική τοποθέτηση του εκάστοτε συντάκτη τους, κατατείνουν σε μια κοινή συνισταμένη: η θητεία και τα πεπραγμένα του εν λόγω κυβερνητικού σχηματισμού υπολείπονται -στην καλύτερη περίπτωση- των ανεδαφικών, ενδεχομένως, αλλά υπαρκτών προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης -και όχι μόνο στους ψηφοφόρους της κυβερνητικής πλειοψηφίας- για την έλευση "για πρώτη φορά" της "Αριστεράς" στην εξουσία.

   Οι σχετικά τακτικότεροι αναγνώστες της διαδικτυακής αυτής γωνιάς, γνωρίζουν ότι ο γράφων ουδέποτε  συμπεριλήφθηκε σε αυτούς που έτρεφαν έστω και μετριοπαθείς ελπίδες για τις προθέσεις αλλά και τις ικανότητες των κυβερνώντων. Εδώ, αλλά και αλλού, είχαν εγκαίρως και πλειστάκις επισημανθεί οι προφανείς αντιφάσεις της κραυγαλέα δημαγωγικής ρητορικής, η εξοφθάλμως αφελής ανάγνωση των ευρωπαϊκών και διεθνών συσχετισμών και συγκυριών, η απειρία και η καταφανής έλλειψη στοιχειώδους επάρκειας και στελεχιακού βάθους των τότε επιδόξων ακόμη, και νυν κυβερνώντων. Είχε επίσης γίνει εκτενής μνεία στους κινδύνους που εγκυμονούσε για τους πολίτες η απατηλή σαγήνη της βουλησιαρχίας, η επικράτηση του θυμικού επί της ψύχραιμης στάθμισης των δεδομένων, η ελλιπής εν τέλει ατομική και συλλογική αυτογνωσία. Όλα αυτά βέβαια ελάχιστη -ίσως- σημασία έχουν πλέον, ούτε έχει κάποιο νόημα να υποδύεται κανείς τον προ ή μετά Χριστόν προφήτη, επιχαίροντας μικρόψυχα. H συντελεσθείσα ζημιά σε μια ήδη καθημαγμένη από την πολυετή ύφεση οικονομία -τη στιγμή μάλιστα που έδειχνε κάποια σημάδια σταθεροποίησης και αναιμικής ίσως ανάκαμψης, η εκ νέου δραματική υποχώρηση της διεθνούς θέσης και του όποιου εναπομείναντος  κύρους της χώρας, η πρωτοφανής οπισθοδρόμηση -στα όρια της αποδόμησης- κρισίμων τομέων της καθημερινότητας και της ζωής των πολιτών -παιδεία, υγεία, ασφάλεια, κοινωνική ασφάλιση-, η ανάδυση νέων διεθνών και τοπικών γεωπολιτικών κινδύνων σε ένα περιβάλλον πρωτοφανούς εδώ και δεκαετίες αστάθειας, η επίσης πρωτόφαντη όξυνση του προσφυγικού-μεταναστευτικού που απειλεί με διάρρηξη τους -έτσι κι αλλιώς- ασθενείς αρμούς του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και κυρίως η ογκούμενη κοινωνική απόγνωση από τη διάψευση και των τελευταίων φρούδων ελπίδων συνθέτουν ένα εξαιρετικά επικίνδυνο μείγμα που μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε νέες ήττες, νέες διαψεύσεις, στο τέλμα και τον μηδενισμό.

   Η χώρα έχει κουραστεί και έχει κουράσει. Σε εσωτερικό και εξωτερικό.
Μπορεί η κυβέρνηση να αναγκάσθηκε ατάκτως να συρθεί στην υπογραφή -και την ψήφισή του με συντριπτική κοινοβουλευτική πλειοψηφία- του επαχθέστερου έως τώρα μνημονίου μετά από μήνες οπερετικής "διαπραγμάτευσης" μετατρέποντας εν μία νυκτί το αποτέλεσμα ενός αχρείαστου και διχαστικού δημοψηφίσματος από "εθνικά υπερήφανο" ΌΧΙ σε "ταπεινωτικό" ΝΑΙ, αλλά αρνείται να αναλάβει την πολιτική του ιδιοκτησία εκπέμποντας διαρκώς αντιφατικά μηνύματα, διγλωσσία και εμφανή ψυχική κόπωση. Μπορεί η επιλογή της αυτή να επικυρώθηκε θεωρητικά από τις εσπευσμένες εκλογές του Σεπτεμβρίου, αλλά η παραζαλισμένη κοινή γνώμη τώρα φαίνεται σιγά-σιγά να συνειδητοποιεί ποιες δεσμεύσεις αναλήφθηκαν και τι αυτό σημαίνει απτά -και όχι θεωρητικά- για τη ζωή του κάθε πολίτη. Μπορεί η εκλογή νέας ηγεσίας στην ουσιωδώς ακέφαλη επί ένα έτος αξιωματική αντιπολίτευση να φαίνεται να επαναφέρει την ευστάθεια και τη στοιχειώδη ισορροπία που έχει ανάγκη κάθε πολιτικό σύστημα, αλλά η αντιπολίτευση συνολικά φαίνεται να απέχει ακόμη από το σημείο εκείνο όπου θα προβάλει ως έτοιμη και αξιόπιστη εναλλακτική διακυβέρνησης στα μάτια της πλειοψηφίας των πολιτών. Μπορεί να διεφάνη μετά την πανικόβλητη μεταστροφή του Πρωθυπουργού "στον δρόμο προς τη Δαμασκό" και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου να κλείνει κάθε συζήτηση για έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη, αλλά οι πιέσεις για πιστή τήρηση των συμφωνηθέντων και η κυβερνητική δυστοκία και οι καθυστερήσεις συντηρούν μια παραλυτική για την -ευρισκόμενη ακόμη σε καθεστώς περιορισμού στις κινήσεις κεφαλαίων- οικονομία και την κοινωνία αβεβαιότητα. Μπορεί η κυβέρνηση να ρητορεύει ότι οι πολίτες γνώριζαν τι ψήφισαν και τι ενέκριναν στις τελευταίες εκλογές, αλλά η πρωτοφανής για την ιστορία των πολιτισμένων κρατών φορολογική επίθεση στην εργασία (γιατί και το νέο "ασφαλιστικό" στην πραγματικότητα μια απηνής φορολογική δίωξη της εργασίας είναι) διαμορφώνει συνθήκες οιωνεί κοινωνικής εξέγερσης όλου του ιδιωτικού τομέα της οικονομίας (και όχι μόνο). Μπορεί, τέλος, οι πολίτες -και αυτό είναι νομίζω το σημαντικότερο- να συνειδητοποιούν επώδυνα ότι δεν υπάρχουν μαγικές ανώδυνες  συνταγές και μεσσίες, αλλά οι απλουστεύσεις, τα στερεότυπα, η συνωμοσιολογία, ο μανιχαϊσμός, η παιδαριώδης θυματοτοποίηση, η δημαγωγία και ο λαϊκισμός δεν έχουν ηττηθεί και συνεχίζουν να δηλητηριάζουν διάνοιες και θυμικά. Ελλοχεύει δε ο κίνδυνος ρηγμάτωσης του κοινωνικού σώματος από νέους υπαρκτούς ή τεχνητούς-πολιτικά υποβολιμαίους και κομματικά υστερόβουλους διχασμούς (δημόσιος-ιδιωτικός τομέας, νέοι-συνταξιούχοι, γηγενείς-μετανάστες, "παλαιό"-"νέο" κατεστημένο).

   Εντούτοις, η χώρα, η κοινωνία και η οικονομία έχουν και δυνάμεις, και καταπιεσμένες δυνατότητες, και συγκριτικά πλεονεκτήματα. Το κυριότερο όλων είναι η παρουσία μιας εξαιρετικά μορφωμένης, πολύγλωσσης και απροκατάληπτης νεολαίας που διεκδικεί μάταια την ευκαιρία της να δημιουργήσει, να προκόψει και να προσφέρει. Είναι η μοναδική -ρεαλιστική όμως- ελπίδα αυτού του τόπου για να ξεκολλήσει από το τέλμα και την υπανάπτυξη και να πορευθεί επίπονα μεν, αλλά μπροστά. Χωρίς την εμπέδωση όμως ενός κλίματος στοιχειώδους ειλικρίνειας, σοβαρότητας και πραγματισμού, χωρίς την επίτευξη στοιχειωδών πολιτικών συνεννοήσεων και συγκλίσεων και μίνιμουμ πολιτικής σταθερότητας, χωρίς την εγκατάλειψη των γραφειοκρατικών μεταπολιτευτικών αγκυλώσεων σε παιδεία, ασφαλιστικό, δικαιοσύνη, δημόσια διοίκηση και κυρίως χωρίς τη δημιουργία ενός ελκυστικού περιβάλλοντος για προσέλκυση σοβαρών επενδύσεων, είναι από εξαιρετικά αμφίβολο έως αδύνατο να απελευθερωθεί η τεράστια δημιουργική δυναμική των νέων ανθρώπων και να σταματήσει η αιμορραγία της αναγκαστικής τους μετανάστευσης.

  Αυτό είναι το κρίσιμο εθνικό χρέος.

  Και είναι το μόνο που έχει σημασία.



Υ.Γ. (Για την επέτειο ενός χρόνου της "πρώτη φορά Αριστεράς" -....με ολίγη από εθνικολαϊκιστική ακροδεξιά-):

   Κάποτε στη χώρα αυτή υπήρχε μια αριστερά με ήθος, παιδεία, αρχές, πατριωτισμό. Ήταν η αριστερά της αυτοθυσίας και ΟΧΙ του βολέματος, ήταν η αριστερά του αγώνα και ΟΧΙ του μπάχαλου, ήταν η αριστερά του φτωχού λαού και ΟΧΙ του χυδαίου λαϊκισμού, ήταν η αριστερά της γνώσης και ΟΧΙ του εξυπνακισμού, ήταν η αριστερά των επιχειρημάτων και ΟΧΙ της στρεψοδικίας, ήταν η αριστερά του πολιτισμού και της πνευματικότητας και ΟΧΙ της ευτέλειας και των άναρθρων κραυγών, ήταν η αριστερά της παλικαριάς και ΟΧΙ του κουτσαβακισμού, ήταν η αριστερά της γενναιότητας και ΟΧΙ του ελληναράδικου τσαμπουκά, ήταν η αριστερά της σεμνότητας και ΟΧΙ της ναρκισσευόμενης αλαζονείας, ήταν η αριστερά της πραγματικής αξιοπρέπειας και ΟΧΙ της επιθετικής επαιτείας, ήταν η αριστερά της ουτοπίας (ίσως) αλλά ΟΧΙ της φενάκης και της απάτης. Ήταν η αριστερά του Μπελογιάννη και του Πλουμπίδη, του Ηλιού και του Κύρκου, του Παπαγιαννάκη, του Ρίτσου και  του Τσίρκα, του Πουλαντζά και του Ελεφάντη και ΟΧΙ .....

Ένα προφητικό (θαρρώ) τραγούδι από τον Μάνο Λοϊζο, με την ευαισθησία και το ήθος αυτής της άλλοτε αριστεράς....



10 σχόλια:

  1. Θλιβερα ευστοχο το σχολιο, επισημαινει οδυνηρα τις προσφατες φασεις της τρικυμιας που βυθιζει σιγα σιγα τη χωρα.
    Διαβαζοντας το ωστοσο καποιος ασχετος με τη κατασταση θα νομιζει οτι η κριση που περναει η Ελλαδα ειναι αμιγως εσωγενης.
    Λες και τα μνημονια δεν ειναι προϊοντα εξωτερικης επιβολης, λες και το πλιατσικο των ασημικων προωθειται μονο απο ιθαγενεις, λες και η χωρα δεν βρισκεται ολο και πιο απροκαλυπτα υπο καθεστως ξενης κατοχης. Μιας κατοχης νεου τυπου, πιο ευπεπτου απο την παλια, οπου οι αποφασεις των κυβερνοντων -ανεξαρτητα απο τη ταμπελα τους- δεν ειναι παρα εφαρμογη εντολων εξωθεν, με μοναδικο περιθωριο κινησεων οχι στο Τι θα γινει αλλα στο Πώς -κι αυτο οχι παντα.
    Μπορει καποιοι προθυμοι οσο και ανικανοι εγχωριοι καραγκιοζηδες και χατζηαβατηδες να σερνουν στον χορο τους αποσβολωμενους ραγιαδες, ομως τα οργανα τα παιζουν αλλοι, μακρια.
    Αρκει αραγε η ανεπαρκεια των πολιτικων κρετινων και η πλαδαροτητα του ωχαδελφικου ποπολου για να παραμερισουμε την βαρυτητα της εξωγενους διαστασης της κρισης?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εύστοχη η επετειακή κριτική και συμφωνώ με το δια ταύτα.Χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις η χώρα είναι καταδικασμένη.Αυτές φυσικά,δεν μπορεί να τις προσελκύσει η παρούσα κυβέρνηση,ούτε θέλει.
    Το υστερόγραφό σου φίλε με ξένισε κάπως.Τα χαρακτηριστικά που περιγράφεις ασφαλώς και δεν μπορούν να αποτελέσουν ιδεολογικό γνώρισμα.Έντιμοι και άτιμοι θα υπάρχουν σε κάθε πολιτικό χώρο,αυτή η νοσταλγική εξιδανίκευση μιας αριστεράς που ποτέ δεν ήταν τόσο αθώα,μάλλον δε βοηθά να απογαλακτιστούμε από αυτήν.Όσο για τα ονόματα που μνημόνευσες,έχω τη γνώμη ότι -ειδικά ο πρώτος- δε θα μπορούσε να συνυπάρξει με τους υπόλοιπους. Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πονάει το σχόλιό σου, ειδικά για ανθρώπους που καθημερινά παλεύουν στον ιδιωτικό τομέα να κρατήσουν κάποια πράγματα όρθια. Και αλήθεια, πόσο κοντά είμαστε σε μια κοινωνική εξέγερση και στο διχασμό; Δυστυχώς, η Αριστερά ανέκαθεν μόνο να διχάζει ήξερε και αυτό συνεχίζει να κάνει! Όσον αφορά το τελευταίο σχολιό σου για την Αριστερά, θα συμφωνήσω με την παρατήρηση του Βαγγέλη: η εξιδανίκευση δεν βοηθά, τα χαρακτηριστικά που περιγράφεις αφορούν μια άλλη γενιά ανθρώπων, όχι κατ' ανάγκη μόνον αριστερούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Επιτέλους, πάψαμε να ελπίζουμε! Καιρός να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οι προσκηνημένοι λαοί δεν ειχαν ποτέ καμμία ελπίδα...οι πονηροί εξουσιάζοντες τόσα χρόνια, ( για να τρώνε με χρυσά κουτάλια μια ολόκληρη χώρα ), τους διέφθειραν, τους εδιναν και κανένα κοκκαλάκι και τους αφηναν να πιστεύουν οτι εχουν .
    Τώρα που οι μάσκες, αναγκαστικά επεσαν, ακόμη και τα κορόιδα και οι ηλίθιοι θα το νοιώσουν, θα καταλάβουν πολύ απλά οτι οποιον και να ψηφίζουν τίποτα δεν θα αλλάζει και οτι η ελπίδα δεν εφυγε, και δυστυχώς δεν υπήρξε ποτέ εδω στην παντοτινά υποδουλωμένη Μπανανία !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αν δεν ξερουν την δουλεια (και οι περισσοτεροι ειναι αγνωστοι στην πιατσα ή πρωην πασοκοι) να καλεσουν αλλους απο την εφεδρεια να αναλαβουν καθηκοντα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θεωρείτε την υπόθεση των Σκουριών, σοβαρή επένδυση; Ρωτώ ενδεικτικά, για να καταλάβω αν ζυγίζονται όλες οι παράμετροι, όχι μόνο οι θετικές αλλά και οι αρνητικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μια “αποδομητικη” ερμηνεια στην πολιτικη πρακτικη της κυβερνησης


    Ας προσπαθησω να δωσω μια “αποδομητικη” ερμηνεια στην πολιτικη πρακτικη ης κυβερνησης με το παραδειγμα του διανουμενου Υπουργου της Α.Μπαλτα, η οποια βασιζεται στην εννοια της διάσπασης (“breakdown ) του Heidegger

    Αρχικα να δηλωσω οτι δεν εχω αρκετες γνωσεις φιλοσοφιας. Ομως με την βοηθεια της βικιπαιδειας και αποσπασματικων αναγνωσεων μου καταληγω οτι η πολιτικη δραση του Υπουργου,ομοτιμου καθηγητη φιλοσοφιας στο ΕΜΠ τοσο στην δημιουργια πολιτιστικής διαταραχής με την επιλογη του Φαμπρ, οσο και στο προηγουμενο Υπουργειο,με την δηλωση του περι αριστείας* , βασιζεται στους φιλοσοφους της αποδομησης και ειδικοτερα στην εννοια της διάσπασης (“breakdown**” )

    [*»Η αριστεία είναι ρετσινιά… είναι μια στρεβλή φιλοδοξία …. μπορεί να μετατραπεί σε βαρύ φορτίο (σε πολλαπλά επίπεδα) στο οποίο ο αριστεύσας θα νιώθει ότι πρέπει να ανταποκρίνεται σε κάθε κρίσιμες εξετάσεις στη μετέπειτα ζωή του». Α. Μπαλτάς ]

    [**δηλ. την διακεκομμένη στιγμή της συνήθους, πρότυπης, άνετης “ύπαρξης εντός του κόσμου”… προτείνοντας μια διαφορετική γλώσσα για τις περιπτώσεις όπου ανακύπτουν `προβλήματα. Oι διασπάσεις εξυπηρετούν μια εξαιρετικά σημαντική γνωσιακή λειτουργία, αποκαλύπτοντας τη φύση των πρακτικών και του εξοπλισμού μας, που τα καθιστούν " παρευρισκομενα" (present-at-hand)» για εμάς, …Υπό την έννοια αυτή [η διάσπαση] λειτουργεί με θετικό μάλλον παρά αρνητικό τρόπο. ]

    Ο Υπουργος, (αλλα και η κυβερνηση) μαλλον χρησιμοποιει -σε επικοινωνιακο και κοινωνικο επιπεδο- πρακτικες , αναλογες με αυτο που συμβαινει σε προχωρημενα επιχειρηματικα περιβαλλοντα. Ενώ το χάος παράγεται φυσιολογικά σε µια επιχείρηση όταν αυτή αντιμετωπίζει µια πραγματική κρίση, … µπορεί επίσης να παραχθεί εσκεμμένα όταν οι επικεφαλής της επιχείρησης προσπαθούν να προξενήσουν µια «αίσθηση κρίσης», µεταξύ των µελών της θέτοντας προκλητικούς στόχους (Nonaka & Takeuchi, 1995). Αυτό το χάος που δημιουργείται σκόπιµα , ονοµάζεται «δηµιουργικό χάος»*** και αυξάνει την ένταση στο εσωτερικό της επιχείρησης, ώστε να επικεντρωθεί η προσοχή των µελών στον ορισµό του προβλήματος και την επίλυση της κατάστασης κρίσης.

    ***Αν ο Γιανης Βαρουφακης δεν εμπιπτει σε αλλη σφαιρα, ενθυμουμαι τον ορο «δηµιουργικό χάος»,που χρησιμοποιησε ως Υπ. Οικ. το α εξ. του 2015.

    Το ερωτημα μου ειναι πως μπορει να λειτουργησει η θεωρια της διάσπασης (“breakdown” ) σε μια κοινωνια σε βαθεια κριση/χαος, ηδη απο το 2009, προσθετοντας πραγματικες κρισεις/κινδυνους/χαος (Γιανης Βαρουφακης, δημοψηφισμα,...) ή δευτερευουσες κρισεις οπως η αποδομηση της αριστειας και η δημιουργια πολιτιστικου σοκ (Αριστειδης Μπαλτας).

    Μαλλον προκειται για κακοστημενη πλεον αγκιτατσια/προπαγανδα, την οποιαν αρχισαν με κλιμακουμενη ενταση απο το 2009*, την βελτιωσαν το 2012 και στην συντηρουν εως σημερα με φθινουσα αποδοση.

    Αντ ‘ αυτου θα προτεινα λελογισμενη προσθετη χρηματοδοτηση του Φεστιβαλ Αθηνων, Υποτροφιες/χορηγιες σε νεα θεατρικα/ καλλιτεχνικα σχηματα και πολλα διεθνη summer schools για καλλιτεχνικη οσμωση.

    Στα θεματα παιδειας οι αποψεις μου ειναι γνωστες(σε 10 ετη να σπουδαζει σε ΑΕΙ το 40% αντι το 70% των αποφοιτων λυκειου και το προκυπτον 30% να οδηγηθει στο επιχειρειν, στην τεχνικη εκπαιδευση και σε συναφη επαγγελματα).

    Επρεπε να γνωστοποιηθει με επισημο τροπο στην ελληνικη κοινωνια ηδη προ 10 ετιας το επαγγελματικο αδιεξοδο των «αριστουχων» μετριων αποφοιτων ΑΕΙ/ΤΕΙ ωστε να σπασει το διπολο χαμηλες/μετριες επιδοσεις /προσπαθεια- υψηλες προσδοκιες που ματαιωνονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. (συνεχεια)
    *”εκμεταλλευομενοι την ολη συναισθηματικη κατασταση στην οποια ειχαν περιελθει μεγαλα τμηματα του πανσοφου λαου μας, περιοδευαν -επι πολυν χρονο- σε πολεις και κωμοπολεις της χωρας, οπου εκφωνουσαν πυρινους λογους[...], απευθυνομενοι τοσο στο καταρακωθεν θυμικον οσο και στην διαταραγμενη λογικη των ακουοντων, εγγραφοντες παμπολλα μελη, ατινα λησμονωντας τους τεως ευεργετας τους, εψηφισαν μαζικα το “κομμα ...”, οπερ εγενετο πλεον πλειοψηφων, εις τα επομενας εκλογας,…” σχολιο 8 στις 24-4-2012 7:12 pm
    http://www.poiein.gr/archives/17495

    ΥΓ (Παρα)καλουνται οι σχετικοτεροι του αφωτιστου και φιλελληνος, με γνωσεις αποδομητικης φιλοσοσφιας και πολιτικης επιστημης να υποβαλλουν τις ιδεες τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Bet365 Casino review | Play & win | DrmCD
    Bet365 춘천 출장샵 Casino Review 상주 출장안마 - Find the complete gambling review - deposit, withdrawal methods, games and 공주 출장샵 much more, 김제 출장안마 including bonus offers, free 군포 출장샵 spins,

    ΑπάντησηΔιαγραφή