29 Μαΐ 2013

H δημοκρατία ...ταμπουρώνεται

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και απάνθρωπο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν οι κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η παιδεία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει, ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια.

                                                                                                                             Μάνος Χατζηδάκις

Η όλη συζήτηση για το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο δεν είναι μόνον μια κουβέντα με επικαιρικό πολιτικό ή/και παραπολιτικό ενδιαφέρον -στο μέτρο που φαίνεται ότι προκαλεί τριγμούς στη συνοχή του τρικομματικού κυβερνητικού σχήματος-, είναι, στην ουσία του,  ένα ζήτημα που άπτεται του συνολικού αξιακού υποβάθρου και της ποιότητας λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών και μάλιστα μιας κοινωνίας κλονισμένης από το βάθος και την ένταση μιας πρωτόγνωρης κρίσης. Εκτιμώ ότι η προώθηση και η τυχόν ψήφιση -αν και δεν φαίνεται πιθανή υπό τους παρόντες κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς- ενός υποτιθέμενου «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου θα υπέσκαπτε την ηθική υπεροχή της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού και θα αποδεικνυόταν πολιτικά ατελέσφορη ενισχύοντας τον πολιτικό εξτρεμισμό και πιο συγκεκριμένα τη δυναμική του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Στις επόμενες γραμμές θα επιδιώξω να εξηγήσω το σκεπτικό μου.
 

   Οι βασικές αντιρρήσεις που εγείρονται για την ψήφιση ενός νέου, αυστηρότερου αντιρατσιστικού-αντιφασιστικού νομοθετικού πλαισίου προκύπτουν από την αντίληψη, ότι, όταν η δημοκρατία καταφεύγει στην θέσπιση δρακόντειων διατάξεων περιορισμού της ελευθερίας του λόγου των αρνητών της, ακυρώνει η ίδια την ουσία της υιοθετώντας -έστω και «εν αμύνει»- τη λογική και τις πρακτικές των πολεμίων της. Μια δημοκρατική, φιλελεύθερη πολιτεία οφείλει να προασπίζει χωρίς εκπτώσεις το θεμελιώδες δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης και της διάδοσης των ιδεών, όσο αποκρουστικές ή απεχθείς κι αν είναι αυτές. Η αξία της υπεράσπισης της ελευθερίας του λόγου αποκτά ακόμη πιο δυνατό συμβολισμό, ακριβώς, όταν δεν τίθεται υπό αίρεση γι’αυτούς που την αρνούνται. Ούτε είναι λογικό να θεσπίζονται διαφορετικές ποινές για το ίδιο αδίκημα, ανάλογα με τις πεποιθήσεις του θύτη ή την ταυτότητα του θύματος. Μια κοινωνία, που με ευκολία εγκαταλείπει τις βασικές αρχές ισότητας, που στηρίζουν τον νομικό της πολιτισμό, για να αντιμετωπίσει με  ευκαιριακό τρόπο συγκυριακά πολιτικά προβλήματα ή ακόμη και για να απομονώσει τους εχθρούς του δημοκρατικού πολιτεύματος και του κοινοβουλευτισμού, μπορεί εύκολα να γίνει έρμαιο της εκάστοτε συγκυρίας. Μια δημοκρατία που ...«ταμπουρώνεται» πίσω από περίπλοκα νομικά κατασκευάσματα για να περιφρουρήσει το υποτιθέμενο κύρος των θεσμών της δείχνει αδυναμία και ανασφάλεια. Η δημοκρατία οφείλει -στον εαυτό της και τους πολίτες- να είναι ανοιχτή και ανεκτική, όχι φοβική και περιχαρακωμένη. Η δημοκρατία χρειάζεται την αυτοπεποίθηση που πηγάζει από την εφαρμογή της ισονομίας και της διαφάνειας, και όχι την έμφοβη ποινικοποίηση και τον διωγμό των αρνητών της.

   Πέραν όμως των λόγων αρχής, υπάρχουν και σαφείς λόγοι πολιτικής στρατηγικής, για τους οποίους  οι πολιτικές δυνάμεις του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου» θα έπρεπε να αποφύγουν την ψήφιση ενός νόμου, που οι πολίτες θα θεωρούσαν ότι επιδιώκει να πλήξει τους μελανοχίτωνες νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής. Μια τέτοια πρωτοβουλία θα «θυματοποιούσε» τους θρασύδειλους φουσκωτούς του Μιχαλολιάκου, οι οποίοι θα ενεδύονταν αίφνης τον μανδύα του καταδιωκόμενου «μάρτυρα» στα μάτια κάποιων οπαδών τους. Μέρος της ισχύος του «ωστικού» κύματος, που ώθησε την εκρηκτική πολιτική άνοδο του ασυνάρτητου και νευρωσικού εθνοφυλετισμού των χρυσαυγιτών, οφείλεται στην εκτίμηση πολλών βαρύτατα πληγέντων από την κρίση συμπολιτών μας, ότι η Χρυσή Αυγή είναι το μόνο πραγματικά αντι-συστημικό κόμμα. Η εσκεμμένα προκλητική συμπεριφορά των «στελεχών» της εκλαμβάνεται από ένα μέρος του πληθυσμού ως αντισυμβατική στάση και αντισυστημική δράση. Αυτός ο χονδροκομμένος ψευδο-«ριζοσπαστισμός», που έλκει ένα μέρος των συμπολιτών μας, δεν αντιμετωπίζεται -σίγουρα- με νομικισμούς και απαγορεύσεις, αλλά με -χωρίς κι αυτό να αρκεί- προβολή, έκθεση και απογύμνωση. Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τον ιστορικισμό και τους εν πολλοίς αυθαίρετους ιστορικούς παραλληλισμούς, αλλά είναι ίσως χρήσιμη η υπόμνηση, ότι οι αντιρατσιστικοί νόμοι της δημοκρατίας της Βαϊμάρης και οι διώξεις των χιτλερικών ευνόησαν την προπαγάνδα του Χίτλερ, και πάντως δεν ανέκοψαν την άνοδο του στην εξουσία. Η όποια πολιτική δυναμική -και ας μην εθελοτυφλούμε: η Χρυσή Αυγή έχει σαφώς πολιτική δυναμική- δεν αντιμετωπίζεται με νόμους, αντιμετωπίζεται με πολιτικές μάχες και αποτελέσματα στο πραγματικό πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό πεδίο. Οι... μουντζαχεντίν της πολιτικής ορθότητας ενισχύουν ασύγνωστα τους νεοναζί. Ας μελετήσουν λίγο τα αποτελέσματα που είχε το -πάλαι ποτέ- πανίσχυρο στρατιωτικο-δικαστικο-πολιτικό κατεστημένο των κεμαλιστών στη γειτονική Τουρκία στην προσπάθεια του να ανακόψει με νόμους και διώξεις την άνοδο του -light- ισλαμισμού του Ερντογάν  και ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους...


    Μέσα στην συχνά μεθοδευμένη και αποπροσανατολιστική «επικοινωνιακή καταιγίδα» και τον θόρυβο των ανούσιων μικροκομματικών σκοπιμοτήτων και αντεγκλήσεων διαφεύγει ενίοτε η ουσία και το αξιακό περιεχόμενο των θεμάτων που ανακύπτουν. Μικρή -νομίζω- αξία έχει, αν με τη στάση του ο Σαμαράς επιχειρεί ταυτόχρονα μια επίδειξη ισχύος στους κυβερνητικούς του εταίρους και τον περιορισμό των από τα «δεξιά» απωλειών του, αν ο Βενιζέλος αναζητά εναγωνίως πεδίο πολιτικής «διαφοροποίησης» του φυλλορροούντος κόμματος του από τη Νέα Δημοκρατία ή αν ο Κουβέλης είναι δέσμιος του ιδιότυπου πολιτικού «γεροντοκορισμού» της -όχι και τόσο πια- «ανανεωτικής» αριστεράς. Το ζήτημα είναι πρωτίστως και θεμελιωδώς αξιακό για τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Θα το (ξανα)θέσω όπως και παλαιότερα  Η δημοκρατία είναι πολίτευμα δύσκολο και ευαίσθητο. Είναι μια διαρκής άσκηση ελευθερίας, μια καθημερινή μάχη με τις προκαταλήψεις μας. Η ανεκτικότητα την τρέφει, δεν την υπονομεύει. Η ελευθερία έκφρασης που εκχωρεί στους αρνητές της ποτίζει και δεν πριονίζει τις ρίζες της. Η ηθική της υπεροχή πηγάζει και αποδεικνύεται από την ανοχή στους πολεμίους της και την αυστηρότητα στους λειτουργούς της ( Η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας και η ταχεία και δίκαιη δικαστική διεκπεραίωση ορισμένων «διαβόητων» περιπτώσεων διαφθοράς πολιτικών προσώπων και κρατικών αξιωματούχων θα προσέφερε πολύ περισσότερα στην ανάσχεση της δυναμικής της Χρυσής Αυγής από οιονδήποτε «αντιρατσιστικό νόμο»). 


   Η ήττα της... «ταμπουρωμένης» πίσω από νομικισμούς δημοκρατίας υπογράφεται, όταν οι δηλωμένοι πολέμιοι της επιβάλλουν την ηθική τους ατζέντα, όταν αναγκαζόμασθε (ή νομίζουμε ότι αναγκαζόμασθε) να μετέλθουμε των δικών τους μεθόδων για να τους πλήξουμε, με την ψευδαίσθηση ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.


Ιnfo: Παίζουμε. Του Βαγγέλη Βουτσινάκη.
   
        Ελευθερία του λόγου και μισαλλοδοξία. Του Σταύρου Τσακυράκη.  
     
        Ελευθερία λόγου και ιστορική μνήμη. Του Νίκου Μπίστη. 

        Οι αγαθές προθέσεις και το παιχνίδι της Χρυσής Αυγής. Tου Στέφανου Κασιμάτη 

        Μοιραία μοναδικότης. Του Κώστα Ιορδανίδη

Υ.Γ.1. Τα σκίτσα είναι του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα Νέα.

Υ.Γ.2. Ένα απολύτως σχετικό με τα θέματα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας τραγούδι
του πρόσφατα μεταστάντος Ζωρζ Μουστακί: «Ο Μέτοικος»




κι εδώ σε σπάνια ντουέτα με την Αρλέτα, τη Β. Μοσχολιού και τον Αντ. Καλογιάννη


7 σχόλια:

  1. Συμφωνώ απόλυτα με την προσέγγιση του κειμένου. Δυστυχώς, οι τελευταίες εξελίξεις και οι φοβικές αυτές αντιδράσεις εκ μέρους του «δημοκρατικού τόξου» θα ενισχύσουν κι άλλο την Χρυσή Αυγή. Είναι επίσης σίγουρο ότι τέτοιες πρωτοβουλιές συνιστούν υπεκφυγή εκ μέρους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από άλλες δράσεις που θα συνέβαλαν ουσιαστικά στην συρρίκνωση της Χρυσής Αυγής. Δηλαδή την τιμωρία των διεφθαρμένων πολιτικών, αλλά και την αποχώρηση (επιτέλους) από την πολιτική των προσώπων εκείνων που αντιπαρατιθέμενα με την Χρυσή Αυγή εκτοξεύουν τα ποσοστά της (π.χ. Ευ. Βενιζέλος). Διότι πάνω απ΄ όλα είμαστε ένας πολιτισμός προσώπων και δευτερευόντως ιδεολογιών, ακόμα και καταστάσεων κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι ενδιαφέρον ότι αυτές τις μέρες τα φώτα πέφτουν στις "αντιρατσιστικές καντρίλλιες" αφήνοντας στο ημίφως άλλα ρεσιτάλ σήψης όπως τα μαλλιοτραβήγματα Λαγκάρντ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. SP
    Δε μπορώ να διαφωνήσω με την ανάλυση σας,αλλά θα διαφωνήσω με το συμπέρασμα ότι είναι ήττα της δημοκρατίας η θωράκιση της ΚΑΙ νομικά.Δεν αντιμετωπίζεται ο φασισμός με ανωτερότητα και διάλογο.Σας παραθέτω ένα απόσπασμα από ομιλία του Γκέμπελς "«Είμαστε κόμμα αντικοινοβουλευτικό. Μπαίνουμε στη Βουλή για να μας εφοδιάσει το οπλοστάσιο της Δημοκρατίας με τα δικά του όπλα. Αν η Δημοκρατία είναι τόσο ηλίθια που γι' αυτή τη δουλειά να μας δώσει κάρτες δωρεάν μετακίνη­σης και μισθούς, δικό της πρόβλη­μα. Αν πετύχουμε να εκλεγούν στα διάφορα κοινοβούλια εξήντα ως εβδομήντα υποκινητές και οργα­νωτές από το κόμμα μας, θα πλη­ρώνει για την αγωνιστική μας ορ­γάνωση η ίδια η πολιτεία. [...] Αν δεν πετύχουμε να έχουν ασυλία οι πιο επικίν­δυνοι άνδρες μας, αργά ή γρήγο­ρα θα βρεθούν όλοι πίσω απ' τα σίδερα.»

    ~Γιόζεφ Γκέμπελς, μετέπειτα υπουργός Προπαγάνδας του Χίτλερ, 30/4/1928 και της ντόπιας απομίμησης «Τα βουλευτιλίκια δεν τα γουστάρουμε, δεν τα θέλουμε καθόλου. Εκμεταλλευόμαστε βεβαίως ορισμένα προνόμια αυτής της ιδιότητας, έχουμε πάρει και την οπλοφορία πλέον με άδεια (σ.σ.: δηλαδή πριν την είχαν χωρίς άδεια;), δεν έχει αυτόφωρο αν γίνει κανένα επεισόδιο και είμαστε λίγο πιο άνετοι στις κινήσεις μας.»

    ~Ηλίας Κασιδιάρης, εκπρόσωπος Τύπου Χρυσής Αυγής, 25/11/2012

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aγαπητέ SP ευχαριστώ για το σχόλιο σας και την πολύ χρήσιμη αντιπαραβολή των δηλώσεων και της συλλογιστικής των αυθεντικών με τους βαλκάνιους Ναζί. Εξακολουθώ πάντως να πιστεύω, ότι η δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός δεν κινδυνεύουν λόγω ελλειπούς νομικής θωράκισης, αλλά περισσότερο λόγω οικονομικής κρίσης, κοινωνικής ανασφάλειας και αδικίας και πολιτικής αδυναμίας.
      Παραθέτω ένα απόσπασμα από άρθρο του Δημήτρη Σκάλκου

      με πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία:

      "Οι πολιτικοί οικονομολόγοι Hans Peter Gruner και Markus Bruckner μελέτησαν τα εμπειρικά δεδομένα της ακραίας ψήφου δεκαέξι κρατών-μελών του ΟΟΣΑ την περίοδο 1970-2002 αναδεικνύοντας την αρνητική συσχέτιση της οικονομικής ανάπτυξης με την υποστήριξη εξτρεμιστικών πολιτικών κομμάτων (“Economic Growth and the Rise of Political Extremism: Theory and Evidence”, CEPR discussion paper, 2010). Ειδικότερα, κατέδειξαν ότι μία ποσοστιαία μείωση 1% του ΑΕΠ συνδέεται με αντίστοιχη αύξηση 1% της ψήφου κυρίως σε ακροδεξιά κόμματα, με την απουσία προοπτικών ανάκαμψης να επηρεάζει τη συνάρτηση. Σε λίγο παλαιότερη μελέτη τους, οι Armin Falk, Andreas Kuhn και Josef Zweimoller, εξετάζοντας τα διαθέσιμα στοιχεία στις πρώην Ανατολική και Δυτική Γερμανία, συνέδεσαν την ακροδεξιά βία με τα υψηλά ποσοστά της ανεργίας (“Unemployment and Right-wing Extremist Crime”, CEPR discussion paper, 2009)."

      Νόμοι σχετικοί (και επαρκείς) υπάρχουν, δεν εφαρμόσθηκαν επαρκώς.

      Ο Νόμος του 1979 προβλέπει:
      "Όστις δημοσίως, είτε προφορικώς είτε δια του τύπου ή δια γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων ή παντός έτερου μέσου εκ προθέσεως προτρέπει εις πράξεις ή ενέργειας δυναμένας να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βίαν κατά προσώπων ή ομάδος προσώπων εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των "ή του θρησκεύματος" [1] , τιμωρείται με φυλάκισην μέχρι δύο ετών ή με χρηματική ποινή ή και αμφοτέρων των ποινών τούτων.
      Δια των εν παρ. 1 ποινών τιμωρείται και όστις συνιστά ή συμμετέχει εις οργανώσεις αι οποίαι επιδιώκουν οργανωμένην προπαγάνδαν ή δραστηριότητας πάσης μορφής τείνουσας εις φυλετικάς διακρίσεις." –

      Πείτε μου αν ο νόμος εμπόδισε την ίδρυση της ΧΑ, την κάθοδό στις εκλογές και την είσοδό της στο ελληνικό κοινοβούλιο.

      Το πρόβλημα δεν είναι αν ο Κασιδιάρης διευκολύνεται στη δράση του με τη βουλευτική ασυλία και την "νόμιμη" οπλοφορία του. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να υφίσταται νομική ασυλία (ακόμη και για ποινικά αδικήματα) ή να εκχωρείται δικαίωμα οπλοφορίας στους βουλευτές.

      Διαγραφή