δεν ήταν η Ελλάδα αυτή τη φορά και η εξυπηρέτηση του χρέους της το κυρίαρχο θέμα και αφ'ετέρου είχαμε μόλις λάβει τη "δόση μας" (την περίφημη έκτη δόση... θρίλερ). Ανεξάρτητα όμως από την οπτική του ελληνικού πολιτικού "συστήματος" και των ελληνικών ΜΜΕ στα ευρωπαϊκά δρώμενα, η τελευταία αυτή σύνοδος κορυφής υπήρξε πιθανότατα η πιο σημαντική (τόσο για τις αποφάσεις που ελήφθησαν, όσο και για εκείνες που δεν ελήφθησαν) για το μέλλον της ΕΕ και του κοινού νομίσματος από τη συνθήκη του Μααστρίχτ και εντεύθεν και, υπό την έννοια αυτή, έχει νομίζω νόημα μια απόπειρα αποτίμησης των αποτελεσμάτων της.
Τι συνέβη λοιπόν στις Βρυξέλλες πριν λίγες ημέρες;
Aποφασίσθηκε καθ'υπαγόρευση της Γερμανίας η υιοθέτηση ενός νέου δημοσιονομικού συμφώνου που επιβάλει σε όλα τα κράτη μέλη αυστηρό περιορισμό των ελλειμμάτων τους (ισοσκελισμένοι ή πλεονασματικοί προϋπολογισμοί, ανώτατο όριο διαρθρωτικού ελλείμματος 0,5%) και των χρεών τους (ανώτατο αποδεκτό όριο το 60% του ΑΕΠ). Τα κράτη υποχρεώνονται να περιλάβουν τις δεσμεύσεις αυτές στα Συντάγματα τους. Συμφωνήθηκε ακόμη η δημιουργία ενός μηχανισμού επιβολής αυτομάτων κυρώσεων στους παραβάτες των ανωτέρω ορίων-δεσμεύσεων, η υποχρεωτική έγκριση των εθνικών προϋπολογισμών των χωρών που βρίσκονται σε διαδικασίες υπερβολικού ελλείμματος από την Κομισιόν και η ενεργοποίηση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για να κρίνει την ορθή τήρηση όλων αυτών. Εγκαταλείπεται η αρχή της ομοφωνίας στις αποφάσεις που αφορούν τον μόνιμο μηχανισμό στήριξης (ΕSM) και απαιτείται η συμφωνία αυτών που βάζουν το 85% των κεφαλαίων. Διακηρύχθηκε ακόμη ότι δεν πρόκειται να υπάρξει νέο PSI (συμμετοχή ιδιωτών σε αναδιάρθρωση-κούρεμα κρατικού χρέους) και ότι αυτό αφορά μόνον και κατ'εξαίρεσιν την Ελλάδα.
Δεν αποφασίσθηκαν η έκδοση ευρωομολόγων, η μετατροπή του EFSF/ΕSM σε τράπεζα ή η απευθείας χρηματοδότηση τους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) αλλά η ενίσχυση τους με 200 δις ευρώ μέσω του ....ΔΝΤ και η επιθετική ενεργοποίηση της ΕΚΤ με αγορά ομολόγων των χωρών που αντιμετωπίζουν προβλήματα δανεισμού ή με τύπωμα χρήματος.
Τέλος, συμφωνήθηκε ότι η διαδικασία θα προχωρήσει χωρίς μείζονες αλλαγές στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, αλλά με τη μορφή διακυβερνητικής συμφωνίας, για να παρακαμφθεί η αρνητική στάση της Μ. Βρετανίας και να μην χαθεί χρόνος.
Το πλήρες κείμενο της συμφωνίας (στα Αγγλικά) είναι διαθέσιμο εδώ , και μια αναλυτική περιγραφή εδώ.
Σε ότι αφορά την αποτίμηση των αποφάσεων αυτών διαμορφώνονται στον ελληνικό και διεθνή τύπο χονδρικά τρεις στάσεις: η αισιόδοξη-θετική, η απαισιόδοξη-απορριπτική και η συγκρατημένα αισιόδοξη-επιφυλακτική.
Όσοι βλέπουν αισιόδοξα την κατάσταση που διαμορφώνεται υιοθετούν λίγο-πολύ τη γερμανική αντίληψη για τα αίτια, άρα και για τους τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης. Πιστεύουν ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα της άφρονος δημοσιονομικής πολιτικής κάποιων κρατών μελών της Ευρωζώνης (με πρώτη την Ελλάδα) και ότι η εφαρμογή σκληρών δημοσιονομικών κανόνων για τον περιορισμό των ελλειμμάτων και μάλιστα με έναν αυτοματοποιημένο τρόπο επιβολής της πειθαρχίας, θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του και θα το λύσει. Θετικά βλέπουν και την απομόνωση της Αγγλίας (που διαφώνησε στη σύνοδο και τις αποφάσεις της), υπό την έννοια ότι η Αγγλία πάντα αποτελούσε τροχοπέδη στην ευρωπαϊκή ενοποίηση και άρα σε αυτή την κρίσιμη καμπή, καλό είναι να προχωρήσουν οι πραγματικά "πρόθυμοι". Τέλος, θετικά αποτιμούν και τη διακήρυξη περί μη επανάληψης του "κουρέματος" σε άλλη, πλην της Ελλάδος χώρα, με το επιχείρημα ότι θα διευκολύνει την "εθελοντική" ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων, αφού δεν θα υπάρχει ο κίνδυνος νέων απωλειών για τους ομολογιούχους από την αναδιάρθρωση τους χρέους μιας άλλης χώρας στο μέλλον.
Στην άλλη πλευρά του λόφου, οι απαισιόδοξοι-απορριπτικοί των αποφάσεων που ελήφθησαν επιχειρηματολογούν ότι η ένταση της κρίσης της Ευρώπης δεν οφείλεται αποκλειστικά στην έλλειψη δημοσιονομικής πειθαρχίας αλλά και (κυρίως) σε συστημικά προβλήματα της αρχιτεκτονικής του ευρώ και σε απουσία οικονομικής ομοιογένειας και σύγκλισης των χωρών μελών. Εκτιμούν ότι η πολιτική διαρκούς λιτότητας σε όσες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, αλλά και Ιταλία, Ισπανία) έχει εφαρμοσθεί μέχρι τώρα έχει αποτύχει βυθίζοντας την οικονομία τους στην ύφεση και ότι οι αποφάσεις της πρόσφατης συνόδου το μόνο που πραγματικά εγγυώνται είναι η θεσμοθέτηση των αποτυχημένων πολιτικών του μνημονίου σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο και μάλιστα στο διηνεκές. Εστιάζουν δε, κυρίως στις αποφάσεις που δεν ελήφθησαν (ευρωομόλογο, ενεργοποίηση ΕΚΤ κτλ), αξιολογώντας ότι για μια ακόμη φορά χάθηκε η ευκαιρία δραστικής αντιμετώπισης της κρίσης και της πίεσης των αγορών. Από πολιτικής δε απόψεως, εκτιμούν ότι η διαφοροποίηση-απομόνωση της Αγγλίας ενισχύει την προοπτική "γερμανοποίησης" της Ευρώπης, και ότι επιχειρείται η μεταφορά εξουσιών από τα κυρίαρχα κράτη σε υπερεθνικούς ασαφείς θεσμούς της ευρω-γραφειοκρατίας χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση.
Οι συγκρατημένα αισιόδοξοι-επιφυλακτικοί είναι της άποψης, ότι οι αποφάσεις που λήφθηκαν δεν αρκούν, αλλά ότι είναι προς τη σωστή κατεύθυνση μιας βαθύτερης και ουσιαστικότερης ευρωπαϊκής πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης. Εκτιμούν ότι οι κανόνες δημοσιονομικής εξυγίανσης είναι θεμιτοί, αλλά ότι πρέπει σύντομα να ακολουθήσουν πρωτοβουλίες όπως τα ευρωομόλογα και αναπτυξιακού χαρακτήρα μεταβιβάσεις από τις πλεονασματικές χώρες στις ελλειμματικές, διότι ειδάλλως ο φαύλος κύκλος της ύφεσης-βαθύτερης λιτότητας δεν πρόκειται να σπάσει. Πιστεύουν ότι αργά ή γρήγορα τα πράγματα θα οδηγηθούν προς τα εκεί, γιατί είναι ζήτημα επιβίωσης του ευρώ και των χωρών της ευρωζώνης και ότι οι γερμανικές αντιστάσεις εν τέλει θα καμφθούν, όταν η γερμανική πολιτική ελίτ αισθανθεί ότι έχει πείσει τη γερμανική κοινή γνώμη, ότι η "τευτονική" πειθαρχία έχει επιβληθεί σε όλους τους "εταίρους".
Η δική μου άποψη βρίσκεται μεταξύ των απαισιόδοξων και των συγκρατημένα αισιόδοξων, είναι κατά κάποιο τρόπο συγκρατημένα απαισιόδοξη. Νομίζω ότι για μία ακόμη φορά "η Ευρώπη κάνει πολύ λίγα, πολύ αργά" και ότι εξακολουθεί να βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις. Υποτιμάται το πρόβλημα της ανισόμετρης ανάπτυξης και της διάβρωσης της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας και αντιμετωπίζεται η κρίση στενά λογιστικά-δημοσιονομικά. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι χώρες με υψηλά ελλείμματα και χρέη (όπως η δική μας) πρέπει να αγωνισθούν για τη δημοσιονομική τους εξυγίανση με σοβαρές παρεμβάσεις και στο σκέλος των δαπανών και σε αυτό των εσόδων. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό για την επίλυση της κρίσης της ευρωζώνης. Η εκτός λογικής πραγματικότητα ύπαρξης κοινού νομίσματος χωρίς κοινή φορολογική πολιτική, χωρίς κοινές εγγυήσεις δανεισμού (ευρωομόλογα), χωρίς κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) με τη δυνατότητα να λειτουργεί ως δανειστής εσχάτου ανάγκης και να ρυθμίζει (αυξομειώνοντας, και σε αυτή τη φάση ύφεσης, είναι μάλλον κοινός τόπος ότι χρειάζεται αύξηση) τη ροή χρήματος, αφήνει όλη την ευρωζώνη ανοχύρωτη στις ορέξεις και τις επιθέσεις των αγορών. Το κωμικοτραγικής πολυπλοκότητας και α-νοησίας σχήμα, όπου ο μηχανισμός στήριξης (ΕSM) δεν χρηματοδοτείται από την ΕΚΤ ή τα κράτη, αλλά τα κράτη δανείζουν το ΔΝΤ (με αστείο για τις ανάγκες στήριξης της Ισπανίας ή της Ιταλίας ποσό) για να δανείσει το ESM, για να δανείσει με τη σειρά του τις χώρες με προβλήματα χρηματοδότησης είναι ενδεικτικό των αγκυλώσεων του λεγομένου ευρω-ιερατείου (όπως επίσης και η αδυναμία να συγκροτηθεί ένας ευρωπαϊκός οίκος αξιολόγησης, αφήνοντας ολόκληρη την ήπειρο έρμαιο στις διαθέσεις και τις σκοπιμότητες των τριών αμερικανικών και πρόσφατα του ενός κινέζικου οίκου). Η απόλυτη επιβολή της γερμανικής ατζέντας και των απόψεων της "σιδηράς Frau", με την πολιτική ταπείνωση ακόμα και μεγάλων χωρών όπως η Γαλλία και η Ιταλία (ας μη γελιώμαστε, δεν υπάρχει κανένας γαλλογερμανικός άξονας, το Παρίσι έχει υποταχθεί πλήρως στις βουλές του Βερολίνου), δημιουργεί συνθήκες επικίνδυνης πολιτικής ανισορροπίας στην Ευρώπη και θα ενισχύσει με μαθηματική βεβαιότητα τον ευρωσκεπτικισμό και τα ακραία αντιευρωπαϊκά κόμματα σε όλη την ήπειρο, ξυπνώντας εθνικισμούς και αντιπαλότητες του προηγούμενου αιώνα. Είναι επίσης ανησυχητικό ότι έχει εγκαταλειφθεί ακόμη και η ρητορική του κοινού ευρωπαϊκού οράματος της ισοτιμίας, της αλληλεγγύης, της συνοχής και έχει αντικατασταθεί από τη ρητορική της μεταμέλειας, του συνετισμού, της πειθαρχίας, των κυρώσεων. Οι χώρες που εμφανίζονται να συναινούν σε αυτή τη φάση με τις γερμανικές αξιώσεις, το κάνουν κυρίως, λόγω του φόβου απομόνωσης τους και του ενδεχομένου να κληθούν να αντιμετωπίσουν μόνες τους τις επιθέσεις των αγορών. Στην πραγματικότητα δεν συναινούν, σύρονται στη συναίνεση.
Η λέξη πειθαρχία στα ελληνικά είναι σύνθετη. Πειθ-αρχώ, σημαίνει ακολουθώ τις βουλήσεις των αρχών, της εξουσίας, αφού όμως, και επειδή, έχω πεισθεί. Η αρχή (εξουσία) λοιπόν, οφείλει να πείθει. Η ετυμολογία της γερμανικής λέξης Disziplin δεν νομίζω ότι περιγράφει αυτή την ανάγκη πειθούς.
Αν όμως, δεν συνειδητοποιηθεί αυτή η ανάγκη να πεισθούν οι Ευρωπαίοι πολίτες για την ανάγκη υπηρέτησης ενός κοινού ευρωπαϊκού οράματος για κοινωνίες ανθρωποκεντρικές, με σεβασμό στις δημοκρατικές αξίες, στα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα, στην προστασία των ασθενέστερων, στην ανάγκη περιφρούρησης ενός ελαχίστου αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης για όλους, τότε η οποιαδήποτε προσπάθεια ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (και ειδικά με όρους γερμανικού ηγεμονισμού) είναι de facto καταδικασμένη σε αποτυχία.
Το στοίχημα της Ευρώπης είναι πολύ μεγάλο για να χαθεί. Ο πραγματισμός και ο ορθολογισμός (χαρακτηριστικά της σκέψης των Γερμανών) δεν μπορεί, παρά να τους επιβάλει αλλαγή πλεύσης. Ελπίζω να συμβεί πριν να είναι πολύ αργά. Η Ελλάδα, εκτιμώ, δεν πρέπει να βρεθεί μόνη της στις μυλόπετρες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι θυσίες στις οποίες υποβάλλεται άνισα και ασύμμετρα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας δεν αποτελούν δυστυχώς εγγύηση σωτηρίας, αλλά υποχρεώνουν όλους μας να αγωνισθούμε για να ξαναχτίσουμε την πατρίδα μας σε πιο στέρεες βάσεις. Το φωτεινό παράδειγμα του δασκάλου του Φουρφουρά Ρεθύμνου Άγγελου Πατσιά δείχνει ένα δρόμο φιλότιμου, αλληλεγγύης, "Καζαντζακικής"* προσωπικής ευθύνης.
Δεν θα το βάλουμε κάτω.
*"Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω"
Νίκος Καζαντζάκης, Ασκητική
Ιnfo:-Ύφεση και δημοκρατία. Του Paul Krugman
-Είμαστε ακόμη ικανοί να ελπίζουμε; Του Βασίλη Καραποστόλη.
-Δελτίον Κρίσης: 09.12.11. Toυ Γιάννη Βαρουφάκη
-Το άλμα της Ευρώπης στο κενό. Tου Κώστα Kαλλίτση
-Η καμένη συμφωνία. Του Γιώργου Μαλούχου
-Οι αδύναμοι κρίκοι της Ευρωζώνης. Του Σταύρου Λυγερού
-Αξιοπιστία χωρίς οικονομικό σχέδιο και δημοκρατική νομιμοποίηση; Του Ευκλείδη Τσακαλώτου
-Τι σημαίνει για την Ευρώπη το νέο σύμφωνο. Του Κώστα Kαρκαγιάννη
-Η Μέρκελ και η «μικρή ευρωπαϊκή λύση»...Οι συνέπειες από την απόφαση της συνόδου για τις χώρες της Ενωσης. Του Παναγή Γαλιατσάτου
Y.Γ. 1. Η εικόνα είναι το έργο Mutter der Disziplin (μητέρα της πειθαρχίας) του Γερμανού καλλιτέχνη Jonathan Meese (1970- ).
Υ.Γ.2. Ευχαριστώ την Ελένη Στεφανάτου για την υπενθύμιση της "Καζαντζάκειας" ρήσης που έκλεισε το κείμενο μου και τον Νικήτα Κακκαβά για το κείμενο του "Και όρθια η Πράξη σαν αλεξικέραυνο"
To πρόβλημα είναι συστημικό, αντίθετα από τις λύσεις που προτείνονται, οι οποίες είναι αποσπασματικές και μονοδιάστατες, και βασίζονται σε βραχυπρόθεσμες και κοντόφθαλμες πολιτικές που υπαγορεύονται από τα Εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά την χώρα μας, ως είθισται δεν υπάρχει στρατηγική ούτε καν πλάνο διαχείρισης της κρίσης. Αρκούμαστε στην εφαρμογή εντολών που άλλοι αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς.... Ακόμα και εκεί όμως, υπάρχει υστέρηση καθώς ο κρατικός μηχανισμός διακρίνεται για την ανεπάρκεια, την διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις που καθορίζουν τον τρόπο λειτουργίας τους...
Ακόμα όμως και στην περίπτωση που η διάγνωση του προβλήματος (από την Ε.Ε & Τροικα) ήταν ορθή, ο ασθενής δεν θεραπεύεται διαβάζοντας απλά την συνταγή του φαρμάκου, πρέπει να πάρει το φάρμακο για να θεραπευτεί...
Στην θεωρία υιοθετούμε τα αναγκαστικά διαρθρωτικά μέτρα, στην πράξη όμως υπάρχει αδυναμία εφαρμογής...
Απόλυτα εύστοχες οι παρατηρήσεις του κειμένου, ιδίως η επισήμανση της σημασιολογικής/ετυμολογικής διαφοροποίησης μεταξύ του ελληνικού ουσιαστικού «πειθαρχία» και του γερμανικού «Disziplin». Τόσο το ομόριζο ρήμα discipere («προσλαμβάνω» [γνώση]) όσο και το ουσιαστικό discipulus («μαθητής») είναι συνδεδεμένα με την σφαίρα της σχολικού τύπου μάθησης, κάτι που σίγουρα φέρνει στο μυαλό και την πολλάκις ακουσθείσα από γερμανικά στόματα λέξη «Hausaufgaben» («σχολικές εργασίες»), τις οποίες πρέπει να κάνει η Ελλάδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς η Ευρώπη παραδίδεται ολοένα και περισσότερο στον αυτιστικό μικρόκοσμο της «βαθιάς» γερμανικής κουλτούρας...
Στην ανάρτηση μου ασχολήθηκα με τη γερμανική Disziplin. Το παρακάτω άρθρο εξειδικεύει σε τι ακριβώς συνίσταται το "ποινολόγιο".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοινές χωρίς δικαίωμα ακρόασης. Του Νίκου Μπέλλου18/12/2011
Τελείωσε το ευρωπαϊκό όνειρο;
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://antikleidi.wordpress.com/2011/12/14/european-dream-end/#more-13120
Παρέμβαση Χάμπερμας
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την άλλη, ο Γιούργκεν Χάμπερμας, ο σημαντικότερος εν ζωή φιλόσοφος της Γερμανίας και φανατικός υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ενοποίησης, συνεχίζει να μάχεται στα 82 του χρόνια να καταδείξει πόσο καταστροφική είναι η υποταγή της Ε.Ε. στις αγορές. Σε εκδήλωση που έλαβε χώρα στο Ινστιτούτο Goethe στο Παρίσι πριν από λίγες εβδομάδες, τόνισε ότι «η Ευρώπη είναι ένα πρόγραμμα πολιτισμού, που δεν πρέπει να του επιτραπεί να αποτύχει, αλλιώς διατρέχουμε τον κίνδυνο να βρεθούμε σε μια κατάσταση μόνιμης έκτακτης ανάγκης και τα κράτη να καθοδηγούνται από τις αγορές». Και σε οργισμένο τόνο σχολίασε τις τελευταίες εξελίξεις: «Το ευρωπαϊκό σχέδιο δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι στα χέρια μιας ελίτ». Αναφερόμενος δε στην Ελλάδα χαρακτήρισε ως «απαράδεκτο το τελεσίγραφο της Ε.Ε.» και την «απώλεια της ελληνικής κυριαρχίας». Και συνέχισε: «Καταδικάζω τα πολιτικά κόμματα! Είναι ανίκανα, εδώ και πολύ καιρό δεν έχουν καμία φιλοδοξία πέρα από την επανεκλογή τους. Δεν έχουν καμία πολιτική ουσία. Είναι μια πολιτική ελίτ που δεν ενδιαφέρεται καν να εξηγήσει στους πολίτες τι συμβαίνει». Επ’ αυτού, στο νέο του βιβλίο «Για το Σύνταγμα της Ευρώπης» εξετάζει πώς η εξουσία έχει διαφύγει από τα χέρια των λαών και έχει δοθεί στο «αμφισβητούμενης πολιτικής νομιμότητας» Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
Η εσωτερική αμφισβήτηση των Μερκοζί. Του Δημήτρη Σωτηρόπουλου.
Με ή χωρίς το ευρώ η Γερμανία θα είναι παντοδύναμη. Του Πάνου Παναγιώτου
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μνήμες του μεσοπολέμου καθορίζουν τη γερμανική πολιτική. Της Ειρήνης Μητροπούλου
ΑπάντησηΔιαγραφήLe Monde: Η κόρη του πάστορα Μέρκελ τιμωρεί την αμαρτωλή Ελλάδα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο παραμύθι της ευρωπαϊκής ενωποιήσεως καλά κρατεί εδώ και πολλά χρόνια, συγκεκριμένα από το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου και μετά. Ότι δεν κατορθώθηκε με τα όπλα υλοποιείται με το χρήμα και δη το ευρώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πράγματα είναι τόσο απλά πού είναι απορίας άξιον πώς μας παρουσιάζονται τόσο πολύπλοκα.
Θέλουμε δημοκρατία ή όχι; Αν η απάντηση είναι ΝΑΙ, τότε το δεύτερο ερώτημα είναι πότε η δημοκρατία λειτουργεί, όταν αποφασίζει ο κυρίαρχος λαός ή κάποια γραφεία στις Βρυξέλλες;
Γιατί και τις καλύτερες προθέσεις να είχαν οι 'γραβατιασμένοι' των Βρυξελλών, δημοκρατία δεν θα ήταν σίγουρα! Όσο απομακρύνονται τα κέντρα των αποφάσεων από αυτούς πού θα έπρεπε να αποφασίζουν τόσο απομακρύνεται και η δημοκρατία. Από την άμεση δημοκρατία πού είχαμε κάποτε στην χώρα μας, πήγαμε στην αντιπροσωπευτική, μετά στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο και τώρα οδεύουμε ολοταχώς στην ευρωπαϊκή ενωποίηση. Κάθε εξέλιξη και ένα τεράστιο βήμα απομακρύνσεως από τη δημοκρατία.
Και χωρίς κανείς να μας ρωτήσει ποτέ!
Και έχουμε φτάσει στην πλήρη δικτατορία καμουφλαρισμένη με όμορφες λέξεις όπως ευρωπαική αλληλεγγύη, κοινό όραμα και τρίχες κατσαρές.
Aγαπητέ ανώνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήαντί άλλης απάντησης
http://arguments.gr/node/313
Αγαπητέ Σταμάτη,
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ για την απάντηση σου. Αν έχεις την καλοσύνη διάβασε το παρακάτω άρθρο. Η διαφορά σε σχέση με αυτό πού μού πρότεινες είναι ότι είναι αληθινή ιστορία και όχι θεωρίες. Προφανώς έχουμε τελείως διαφορετική οπτική για τα πράγματα, εγώ πιστεύω στις τοπικές κοινωνίες κι εσύ σε ενωποιήσεις.
Απλά λάβε υπ'οψιν σου, ότι η Ελλάδα ποτέ δεν χρεωκόπησε όταν είχε εθνικό νόμισμα. Και τις 3 φορές πού χρεωκόπησε είχε συνδέσει το νόμισμα της σε ξένο νόμισμα όπως την λίρα ή το χρυσό. Τώρα είναι η τέταρτη φορά πού θα χρεωκοπήσουμε και τι σύμπτωσις, πάλι δεν έχουμε δραχμή!
Θα σου συνιστούσα, αν δεν το έχεις κάνει ή αν το έχεις κάνει να το κάνεις πιο προσεχτικά, να διαβάσεις πώς λειτουργούν οι τράπεζες και πώς δανείζουν χρήμα (Το zeitgheist το αναλύει πολύ ωραία). Όπως είχε πει κι ένας τραπεζίτης 'Αν ο κόσμος καταλάβει πώς δουλεύει το τραπεζικό σύστημα, το επόμενο πρωί θα έχει γίνει επανάσταση'.
http://olympia.gr/2012/01/02/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b5%ce%af%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-worgl-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1-%cf%83%ce%b1%ce%bd-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1/
Aγαπητέ ανώνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφή(αισθάνομαι κάπως άβολα να σου απευθύνομαι έτσι, αλλά δεν γίνεται αλλιώς, αφού δεν επιλέγεις, έστω ένα ψευδώνυμο), Το πείραμα του Wörgl, το γνωρίζω, το έχω διαβάσει προ μερικών μηνών. Είναι μια όμορφη ιστορία, μη ρεαλιστική (κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη) ως προς την πιθανότητα εφαρμογής της σε μια ολόκληρη χώρα όπως η Ελλάδα το 2012.
Εγώ θα πρότεινα, να ρίξουμε μια ματιά στην Κύπρο, μια χώρα διαιρεμένη, με ξένο στρατό κατοχής, με διαρκή την απειλή της Τουρκίας, με πληθυσμό 650.000 ανθρώπους περίπου, εκ των οποίων το 1/3 πρόσφυγες πρώτης γενιάς, η οποία απέρριψε με θάρρος το σχέδιο Ανάν, ανακήρυξε ΑΟΖ, συμφώνησε για συνεκμετάλλευση του φυσικού της αερίου με εταιρείες εβραϊκών και αμερικανικών συμφερόντων, και έπονται συμφωνίες με Ρώσικες, Γαλλικές και Νορβηγικές εταιρείες, δένοντας φιόγκο τους Τούρκους του "μέγα" Νταβούτογλου, που αδυνατούν να αντιδράσουν, (ενώ εμείς φοβόμαστε να ψελλίσουμε ακόμα και τη λέξη ΑΟΖ), έχει 3,5 με 4 εκ. τουρίστες το χρόνο (αναλογικά 6πλάσιους από εμάς) και όλα αυτά, ως μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Δεν μας φταίει η Ευρώπη για τη μιζέρια, την προχειρότητα, την έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού με χρονικό-ιστορικό βάθος, για την κακομοιριά μας, εν τέλει.
Αγαπητέ Σταμάτη,
ΑπάντησηΔιαγραφήσκολούθησα την συμβουλή και επέλεξα ένα ψευδώνυμο για να γίνει η επικοινωνία μας πιο εύκολη και άμεση. Όσον αφορά την ΑΟΖ πού ανακήρυξε η Κύπρος εννοείται ότι έπρεπε κι εμείς να το είχαμε κάνει χρόνια τώρα. Χρόνια έλεγα ότι η εξωτερική μας πολιτική θα έπρεπε να είναι πολύ πιο 'παλικαρίσια' αλλά τότε όλοι οι φίλοι μου, μού έλεγαν τα γνωστά, η μικρή Ελλαδίτσα, και τι μπορεί να κάνει, κλπ. Τώρα όμως πού ‘μια χεσά τόπος’ όπως λέμε στην πατρίδα μου στην Κρήτη έβαλε τα γυαλιά σε όλους, τώρα σπεύδουν όλοι να επικροτήσουν την στάση της.
Ομοίως το πείραμα του Wörgl μπορεί κάλλιστα να εφαρμοστεί στην χώρα μας. Εξάλλου έχει εφαρμοστεί στο παρελθόν σε άλλες χώρες. Μπορεί όχι πανομοιότυπα, αλλά σίγουρα με πολλά κοινά σημεία. Πιο τρανταχτό παράδειγμα η Αμερική πριν την αμερικανική επανάσταση. Είχαν το δικό τους νομισματικό σύστημα χωρίς τόκους κάτι πού δεν άρεσε στην Αγγλία πού τους επέβαλλε τη λίρα, δάνεια, τόκους, χρέη, κλπ οδηγώντας τους στην εξαθλίωση και τελικά στην επανάσταση.
Μετά το τέλος της επαναστάσεως, υπήρξε για πολλά χρόνια προσπάθεια από το τραπεζικό λόμπυ να αναλάβει τα ηνία της νομισματικής πολιτικής, να κόβει εν ολίγοις το χρήμα. Παρόλο πού πολλοί αγνοί πατριώτες πολιτικοί αντιστάθηκαν, στο τέλος δυστυχώς οι τραπεζίτες πέτυχαν αυτό πού ήθελαν.
Δεν μπορώ ειλικρινά να καταλάβω αυτούς πού είναι υπέρ του ευρώ. Θέλουν το νόμισμα να ελέγχεται από έναν φορέα και μάλιστα ιδιωτικό όπως είναι η ΕΚΤ; Μα αυτό είναι τρέλα! Ένας ιδιωτικός φορέας να αποφασίζει πότε θα έχουμε πλημμυρίδα και πότε άμπωτη. Πότε δηλαδή θα έχουμε ανάπτυξη με την κυκλοφορία χρήματος και πότε κρίση με την απόσυρση του. Η απόλυτη παράνοια.
Είναι σαν να έχουμε έναν φύλακα ενός φράγματος σε έναν ποταμό, ο οποίος θα αποφασίζει πότε θα το ανοίγει και πότε θα το κλείνει, απαγορεύοντας μας ταυτόχρονα να κάνουμε γεωτρήσεις!
Όπως είχε πει κι ένας μεγαλοτραπεζίτης ΄Αφήστε με εμένα να κόβω το χρήμα, και ψηφίστε εσείς όσους νόμους θέλετε'.
Αναρωτιέμαι, όσοι είναι υπέρ του ευρώ, δεν προβληματίζονται όταν βλέπουν ποιοι είναι αυτοί που υποστηρίζουν το ευρώ; Όλοι οι τραπεζίτες, πολιτικοί και μεγαλοδημοσιογράφοι. Όλος ο υπόκοσμος δηλαδή.
Όσον αφορά τους ευρωπαίους, μόνο μωρές παρθένες δεν είναι. Μπορεί να βρίσκουν τους προθύμους και τους υπαλλήλους τους εδώ για να μας κάνουν αυτά που μας κάνουν, σκοπός τους όμως ήταν εξ ιδρύσεως του ελληνικού κράτους να μας έχουν σε πλήρη υποταγή.
Τελειώνοντας θα σου συνιστούσα να δείς το παρακάτω ολιγόλεπτο βίντεο. Παρουσιάζει τις απόψεις ενός γνησίου Έλληνα του εξωτερικού πού δυστυχώς απεβίωσε προ ολίγων ημερών (δυστυχώς οι καλοί φεύγουν, τα λαμόγια βασιλεύουν). Σε διπλανό παράθυρο, είναι ένας ‘διανοούμενος’, ένας σύγχρονος ‘φιλόσοφος’ πού υπηρετεί πανάξια το κατεστημένο. Είναι το σίχαμα ο Ράμφος.
Λίγοι πουλημένοι διανοούμενοι, λίγοι ρουφιάνοι δημοσιογράφοι και το φρόνημα ενός λαού μπορεί να καμφθεί πολύ εύκολα. Τι κατάντια θεέ μου, διανοούμενοι στην υπηρεσία των ξένων τοκογλύφων. Διανοούμενοι πού βάζουν το ευρώ πάνω από την αξιοπρέπεια μας και την ελευθερία μας.
http://www.youtube.com/watch?v=rL6ZK1ACj-o&feature=player_embedded
Φιλικά,
Λεωνίδας
Η άλλη πλευρά του λόφου: Ας καταλάβουμε τους Γερμανούς. Του Νίκου Κυριαζή.
ΑπάντησηΔιαγραφή