5 Φεβ 2012

Σπασμένο τηλέφωνο....: Κόκκινη γραμμή μπλεγμένη

Θα θυμάστε φαντάζομαι ένα κάπως ανόητο, αλλά συχνά διασκεδαστικό παιχνιδάκι που παίζαμε παιδιά: το σπασμένο τηλέφωνο. Κάθονταν τα παιδιά συνήθως σε κύκλο και ξεκινούσε το πρώτο ψιθυρίζοντας μια λέξη στο αυτί του διπλανού του, ο οποίος με τη σειρά του την ψιθύριζε στον επόμενο. Η διαδικασία συνεχιζόταν μέχρι το τελευταίο παιδί, που έλεγε φωναχτά τη λέξη που είχε ακούσει και η οποία συνήθως διέφερε αρκετά από την αρχική έχοντας παραφθαρεί στην πορεία, συχνά με αρκετά αστείο τρόπο. Μια εξίσου ανόητη, πολιτικά ιδιοτελή, και πάντως καθόλου διασκεδαστική εκδοχή του παιχνιδιού αυτού, φαίνεται πως παίζουν οι πρωταγωνιστές της θεατρικής παράστασης «Διαπραγμάτευση με την Τρόικα», που έχει ανέβει εδώ και δύο χρόνια στην κεντρική πολιτική σκηνή, με πολυμελή και ανανεούμενο θίασο (απαρτιζόμενο από ηθοποιούς «σοβαρού» ρεπερτορίου, τραγωδούς, καρατερίστες, κωμικούς, ακροβάτες-ειδικούς στις θεαματικές κυβισθήσεις ή κωλοτούμπες κατά το κοινώς λεγόμενο) και που φθάνει αυτές τις ημέρες στην κορύφωση της.

Στις υποτιθέμενες διαπραγματεύσεις με την Τρόικα εν’όψει της υπογραφής νέας δανειακής σύμβασης και νέου μνημονίου ουδείς διατυπώνει καθαρά τις θέσεις του, τις επιδιώξεις του, το σχέδιο του. Η ελληνική πλευρά, με το σύνθετο και δυσλειτουργικό της σχήμα (πρωθυπουργός «τεχνοκράτης»-τραπεζίτης, πολιτικοί αρχηγοί απερχόμενοι και επερχόμενοι, υπουργοί διαβασμένοι και αδιάβαστοι) υποδύεται ότι αγωνίζεται για μια λιγότερο επαχθή για τη χώρα και ισοπεδωτική για το βιοτικό επίπεδο των πολιτών συμφωνία. Ουδείς ξεκαθαρίζει τις προτεραιότητες και τις ιεραρχήσεις του, ουδείς εξηγεί στους πολίτες τις στοχεύσεις του, ουδείς θέτει όρια. Διαρρέουν μέσω «κύκλων» και δημοσιογράφων ανοησίες περί υποτιθέμενων «κόκκινων γραμμών», των οποίων η αξία και η σημασία, από τη στιγμή που δεν διακηρύσσονται επίσημα και δημόσια, δεν είναι μεγαλύτερη από αυτή του απλού κουτσομπολιού. Αυτό είναι άλλωστε το βασικό χαρακτηριστικό του κουτσομπολιού: δεν αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη για τα λεγόμενα του, όλα διαχέονται και κυκλοφορούν. Η εικόνα εμφανίζεται όμοια και απαράλλαχτη δύο χρόνια τώρα: οι τροϊκανοί εμφανίζονται να απαιτούν συνεχώς «νέα μέτρα», και πάντως την υλοποίηση των συμφωνηθέντων και υπογραφέντων και οι «δικοί μας» να συναινούν απρόθυμα, «με το πιστόλι στον κρόταφο» και ακολούθως να καθυστερούν και να τορπιλίζουν «αντιστεκόμενοι» την υλοποίηση των συμφωνηθέντων. Αυτό, που δε γίνεται ποτέ σαφές, ήταν τι αντιπρότειναν, ποιο σχέδιο εξόδου από την κρίση εκπόνησαν και παρουσίασαν. Δεν είναι μόνο πολιτική ανικανότητα, είναι και (κυρίως) πολιτική κουτοπονηριά αυτοσυντήρησης: «δεν φταίω εγώ, μου τα επέβαλαν οι κακοί ξένοι». Τώρα, αν συμφωνώ ή διαφωνώ, τι προτείνω, το αφήνω σκοπίμως ανοιχτό και νεφελώδες για να κάνω και τον «αντιστασιακό» εκ των υστέρων αν χρειασθεί. Η κατάσταση έγινε δε, ακόμη πιο περίπλοκη και κωμικοτραγική, μετά το σχηματισμό της παρούσης κυβέρνησης. Ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε από την αρχή, ότι δεν είναι ...πολιτικός (δηλαδή;) και δεν μπορεί κανείς να καταλάβει, αν διαπραγματεύεται κυρίως με τους πιστωτές υπερασπιζόμενος τα εθνικά συμφέροντα ή κυρίως με τους πολιτικούς αρχηγούς για να αποδεχθούν τα κελεύσματα των πιστωτών, οι αρχηγοί των κομμάτων, που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, συναγωνίζονται με το μυαλό στις εκλογές, ποιος θα υποδυθεί τον πιο υπερήφανο εθνικά, ο ένας ανακάλυψε ότι ..τον πολεμούν οι τραπεζίτες και τα εκδοτικά συμφέροντα (έχει και το χιούμορ... τα όρια του), οι άλλοι δύο διαγκωνίζονται, ποιος δεν θα υπογράψει αυτά που δεσμεύεται πάντως να τηρήσει, για να έχουν πρόσωπο στο ακροατήριο της «πατριωτικής δεξιάς», και οι βουλευτές των κομμάτων τους, βλέποντας το πολιτικό τους αφανισμό επί θύραις, έχουν «απασφαλίσει» και λαϊκίζουν ασύστολα στο κοινοβούλιο και τα «παράθυρα».

Και όλοι αυτοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι... διαπραγματεύονται. Μάλιστα. Ποια είναι λοιπόν η θέση της ελληνικής πλευράς για το δίκαιο στο οποίο θα υπάγονται τα νέα ομόλογα; Την διατύπωσε ποτέ ξεκάθαρα και απερίφραστα, και ποιος; Είναι το θέμα μείζονος σημασίας ή όχι; Τι πιστεύει επ’αυτού ο τεχνοκράτης του χρηματοπιστωτικού συστήματος πρωθυπουργός και τι οι αρχηγοί και οι υπουργοί υποψήφιοι πρωθυπουργοί; Έχουν άποψη και αν ναι γιατί δεν μας τη λένε;

Ακούω ήδη το σοβαροφανή αντίλογο: «Σε μια δύσκολη και λεπτή διαπραγμάτευση δεν ανοίγεις δημοσίως τα χαρτιά σου». Συγχωρήστε με, αλλά αυτά είναι...τρίχες, τρίχες κατσαρές μάλιστα. 
Αν είσαι ηγέτης, ή πιστεύεις ότι ο δρόμος του νέου μνημονίου είναι, αν και δύσβατος και κακοτράχαλος, η σωστή επιλογή για τη χώρα και προσπαθείς να πείσεις τους πολίτες πέφτοντας αν χρειασθεί μαχόμενος γι’αυτό που πιστεύεις, ή πιστεύεις ότι ο δρόμος αυτός οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδο και αντιτίθεσαι σθεναρά. Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζεσαι τους πολίτες πλάι σου. Πουθενά και ποτέ ο λαός δεν συμπαρατάσσεται με κάποιον που δεν καθιστά σαφές τι πιστεύει και γιατί αγωνίζεται. Αν πραγματικά η πολιτική τάξη διαπραγματεύονταν, θα χρησιμοποιούσε αποφασιστικά τα μόνα διαθέσιμα όπλα: το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί συστημικό κίνδυνο για το ευρωπαϊκό και όχι μόνο οικονομικό οικοδόμημα και κυρίως την ενότητα και τη μαχητική διάθεση του λαού της. Ποια «ενότητα και μαχητική διάθεση», θα μου πείτε, και δυστυχώς θα συμφωνήσω. Μιλάμε όμως, για μια κοινωνία που (με όλες τις ευθύνες και τις παθογένειες της) βρέθηκε από «το λεφτά υπάρχουν», στο χείλος του γκρεμού και στη βίαιη-μαζική φτωχοποίηση των μεσοστρωμάτων, της ραχοκοκκκαλιάς της δηλαδή, με ασύλληπτη ταχύτητα, υφιστάμενη και ένα διαρκή επικοινωνιακό βομβαρδισμό τρομολαγνείας, ενοχοποίησης και απαξίωσης. Η δε πολιτική της «ηγεσία», αντί να προσπαθήσει να σταθεί στο πλευρό της, να την εμπνεύσει να την ενθαρρύνει να την κινητροδοτήσει, βολεύθηκε στην πολιτικά κοντόφθαλμη και εν τέλει διαλυτική λογική του κοινωνικού αυτοματισμού.

Επίσης, συχνά διαφεύγει της προσοχής μας, ότι το «σπασμένο τηλέφωνο» της παράστασης «Διαπραγμάτευση με την Τρόικα», το παίζουν και οι τροϊκανοί. Μετά την περσινή εκείνη συνέντευξη τύπου, όπου είχαν αναγγείλει την εκποίηση των περουσιακών στοιχείων του ελληνικού δημοσίου μέχρι του ποσού των 50 δις, που προκάλεσε την κωμικά «εθνικά υπερήφανη» έκρηξη του τότε κυβερνητικού εκπροσώπου, που απαίτησε να μη δίνουν οι διάφοροι Τόμσεν, Μαζούχ και σία, συνεντεύξεις τύπου επί ελληνικού εδάφους, οι εικαζόμενες απαιτήσεις της τρόικας σε επίπεδο συγκεκριμένων μέτρων τουλάχιστον, δεν εκφράζονται ποτέ δημόσια από τα αρμόδια τροϊκανά χείλη. Τα διαρρέουν οι αρμόδιοι υπουργοί στους δημοσιογράφους και τα αναπαράγουν οι τελευταίοι με τις γνωστές σάλτσες περί σκληρής διαπραγμάτευσης. Τελευταία μάλιστα ο διεθνής αλλά και ο ελληνικός τύπος δημοσιεύει και διάφορες πληροφορίες στη λογική του «καλού και του κακού αστυνομικού», που θέλουν π.χ. την κυρία Λαγκάρντ να βλέπει αδιέξοδη την πολιτική συνεχούς λιτότητας χωρίς αναπτυξιακή διάσταση, τους γερμανούς να πιέζουν για πιο σκληρή γραμμή αλλά από την άλλη να συζητούν κούρεμα και των ομολόγων της ΕΚΤ, που με τη σειρά της το αποκλείει κ.ο.κ. Το πιο ενδιαφέρον όμως (πολιτικά) στοιχείο σε σχέση με την πόλυ-κάκο- α- φωνία των τροϊκανών, είναι ότι αναλαμβάνουν να τους ερμηνεύσουν και να τους υπερασπισθούν οι γηγενείς απολογητές τους. Μπορεί στα δύο χρόνια του μνημονίου το ΑΕΠ να υποχώρησε κατά 15%, το χρέος να πλησιάζει το 180% του ΑΕΠ (προ PSI+), η επίσημη ανεργία να πλησιάζει το 20%, και τα συσσίτια να κρατούν στη ζωή δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας, αλλά υπάρχει η περίφημη θεωρία, ότι δεν φταίει το μνημόνιο (που προφανώς και δεν φταίει μόνον αυτό), αλλά η πλημμελής εφαρμογή του. Επιμένουν οι μνημονιακοί οικονομικοί αναλυτές (κάθε βράδυ γύρω στις 9 και τέταρτο), ότι η τρόικα λέει, δε ζητά νέους φόρους, ζητά μείωση των δαπανών και επειδή αυτή δεν επιτυγχάνεται, νομοτελειακά έρχεται η φοροεπιδρομή. Και βεβαίως, επειδή οι Τροϊκανοί δεν τοποθετούνται επισήμως, ο καθένας λέει ότι θέλει. Τα προβλήματα όμως, της θεωρίας αυτής είναι προφανή: είναι αφ’ενός αδύνατο να πιστέψει κανείς, ότι υπό καθεστώς απόλυτης επιτροπείας, οι υπουργοί μιας χώρας σχεδόν προτεκτοράτου, αποφασίζουν μόνοι τους και παρά την αντίθεση των επιτρόπων το ένα χαράτσι μετά το άλλο και αφ’ετέρου τα ίδια πάνω-κάτω έγιναν σε όλες τις χώρες, όπου ενεπλάκη το ΔΝΤ στο παρελθόν (η συνταγή είναι παντού και πάντα η ίδια) και γίνονται και στην Πορτογαλία, που παρά την «υποδειγματική» της συναίνεση και συνεργασία, μας ακολουθεί κατά πόδας, όπως φαίνεται, στο δρόμο της αναδιάρθρωσης του χρέους της .

Αυτή η υποκρισία της «διαπραγμάτευσης», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρέπει να τελειώνει. Είναι, νομίζω, προτιμότερο να την τερματίσουμε εμείς.

Ιnfo: Σβησμένη κόκκινη γραμμή. Του Θανάση Σκώκου.
Ας κοπιάσουν. Tου Γιάννη Βαρουφάκη.
Η αγορά χρόνου κοστίζει πανάκριβα. Του Σταύρου Λυγερού
Η Ελλάδα, μετά την τρόικα. Του Νίκου Ξυδάκη
Αυτό θα το διαβάσετε; Tου Γιάννη Βαρουφάκη.


Υ.Γ. 1. Το σκίτσο είναι του Πάνου Μαραγκού από το Έθνος.

Y.Γ. 2. Το τραγούδι που ακολουθεί αφιερώνεται στους «διαπραγματευτές» μας. Από τους Fabulous Thunderbirds «Wrap it up, Ι’ll take it», δηλαδή: «τύλιξε το , θα το πάρω», που είναι και το μόνο που μπορούν να πουν στους δανειστές σε σχέση με το νέο μνημόνιο.





13 σχόλια:

  1. Ο θίασος παίζει ένα παιχνίδι. Το πολιτικό βάρος το πετούν στην τρόικα κι εκείνη αναλαμβάνει το βαρύ φορτίο της πολιτικής ευθύνης για να μπορέσουν τα τρία κόμματα να τη σκαπουλάρουν. Ο ένας θέλει εξουσία, ο άλλος να σώσει γόητρο και ποσοστά και ο τρίτος να ξαναμπεί σε μία κυβέρνηση ως κομπάρσος που φωνάζει πιο δυνατά από τον πρωταγωνιστή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Sigoura i kotsobolistiki politiki antikatoptrizi ekeino pou toso kero apo to kero tis tourkokratias epikrati sti xora mas. Apo to xamilotero sto psilotero epipedo gi' afto kai den mporoume na perimenoume tipota apo mi diapragmateftes. O mMonti stin italia pire ta metra kai meta pige stin Merkel kai tis eipe xekathara. Agapiti mou ego pira ta metra ta opoia eprepe vazontas forous alla dinontas kai efkeries gia perissoteri anaptixi, tora irthe i sira sou na stamatiseis ta paignidia me tous oikous rating oi opoioi kerdoskopoun ! Ti sinevi meta kata ...periergo tropo oi Italoi eipan emeis den eimaste Ellada na mas doulevoun kai ta spreads apo 570 poy itan eftasan ta 238 mesa se 2 vdomades. Telika pios noiazetai gia ton topo tou fenetai. Ti na po aftes tis diapistoseis pou kaneis Stamo einai epikaires apo katavolis tou ellinikou kratous alla distixos ola sto topo mas ektos apo elaxista einai ena diarkes kotsobolio se oles tis ekfanseis tis zois mas.
    Posa xronia prepei na perasoun gia na allaxei i nootropia mas xoris misologa kai kotsobolia. Otan tha ta paroun ola meta den tha ftanoun 400 xronia sklavias alla to 2plasio.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ti na peis Stamo distixos einai ola proapofasismena , otan ola tha exoun dothei oristika kai ametaklita tote den tha iparxei tipota na diapragmateftis ...tora toulaxiston mporeis na ekviaseis oti tinazo ta panta ston aera kai vrite ta me to euro.
    As vroume sto kato kato tis grafis allous prostates giati apo oti fenetai exoume anagi apo tetious.....
    Exoume kai oriktous porous tous opoious tha dosoume me kalitero antalagma endexomenos...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πράγματι όλος ο θίασος είναι επί της σκηνής ! Ο Ψυχάρης πριν μερικούς μήνες είχε γράψει για τους πολιτικούς που αναγκάσθηκαν να συρθούν πίσω από το μνημόνιο ''γιατί δεν γινόταν αλλιώς '', ότι αν γίνεις για μια βραδιά πόρνη , γίνεσαι για πάντα ,κοντολογίς δεν εκπορνεύεσαι λιγουλάκι , αν το κάνεις μια φορά θα κάθεσαι μια ζωή. Το πρόβλημα με αυτόν το πολιτικό θίασο που απαξίωσε την Ελλάδα και τους Ελληνες είναι ότι δεν έχει σκοπό να φύγει. Συμπεριφέρονται λες και οι ίδιοι δεν είχαν τον πρώτο λόγο και την ευθύνη της ηγεσίας, αλλά κάποιοι άλλοι. Θεωρούν πως την ευθύνη την έχει ο λαουτζίκος που τους ζητούσε διορισμούς , ρουσφέτια ,απαλλαγή από εφορίες όπως επίσης φταίει και το αμαρτωλό DNA του Ελληνα που γεννήθηκε για να γλεντάει, να κοροιδεύει να λέει ψέματα και να κλέβει. Οι ίδιοι, καλοσπουδασμένοι και γόνοι καλών και ιστορικών οικογενειών , ουδεμία ευθύνη φέρουν και για αυτό θα ξαναζητήσουν την ψήφο των Ελλήνων (Ιθαγενών) στις εκλογές, βασισμένοι στους ανθεκτικούς και σκληρούς οπαδικούς μηχανισμούς που τόσα χρόνια με επιμέλεια έστησαν . Στάμο δεν είμαι αισιόδοξος . Η κάθοδος συνεχίζεται , η πλειοψηφία του κόσμου δεν ξέρει και το κυριώτερο δεν έχει μάθει να αντιδρά σωστά και όλοι μας οδεύουμε προς το μοιραίο , δηλαδή την πλήρη (ηθική, κοινωνική και οικονομική) απαξίωση των Ελληνικού λαού και του τόπου μας. Κλείνοντας να θυμίσω εδώ ότι η έννοια πατρίδα δεν αποτελείται από τις πέτρες , τα βράχια , τα σπίτια , τις ακτογραμμές , τον ήλιο και τα μάρμαρα αλλά από εμάς τους ίδιους τους Ελληνες, τους φίλους μας, τα παιδιά μας ,το χαμόγελό μας ,την παιδεία μας και την Ιστορία μας .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οτι και να πούμε δεν υπάρχει διέξοδος με την κοινωνία σχετικά όρθια παρά μόνο αυτός. Νέα δανειακή σύμβαση με καλύτερους δυνατούς όρους και σκληρή δουλειά, νέο μικρότερο δημόσιο, παραγωγικότητα, εφαρμογή νόμων και μια πολιτική κυβέρνηση ικανή να βάλει τάξη. Δηλαδή απίθανα πράγματα. Οι μισθοί θα πέσουν, η φούσκα θα αδειάσει η παραγωγική βάση της χώρας δεν επιτρέπει τέτοιο πληθωρισμό. Αυτό μας κάνει η τρόικα, όσο νωρίτερα το καταλάβουμε τόσο πιο γρήγορα θα ανακάμψουμε φίλοι. Αν όλοι οι άνεργοι εισρέουν από το πρωί στα καφέ η τιμή του καφέ δεν θα πέσει κάτω από τα 4Ε. Λογικό είναι. ΘΑ μάθουμε να ζούμε λιτά, να χάσουν προνόμια οι insiders και να σωθούν οι outsiders. Ζητάμε δικαιοσύνη και ένα μπούσουλα. Για να αρχίσει η ανάπτυξη θα πρέπει κάποιοι να καταλάβουν ότι αντί να έρχονται στις πόλεις να δουλέψουν για 500Ε θάταν καλύτερα να κάτσουν στο χωριό να καλλιεργήσουν το χωράφι που περιμένει, να παράγουν πλούτο και να βοηθήσουν τον εαυτό τους και τη χώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λεωνίδα (Leo), γνωρίζω τις αγωνίες σου, παρακολουθώ τις απόψεις σου στο έξοχο ιστολόγιο σου, δε διαφωνώ με κανένα από τα ζητούμενα που έθεσες, αλλά ειλικρινά εκτιμώ, ότι η νέα δανειακή σύμβαση και το νέο μνημόνιο με τη συγκεκριμένη πολιτική τάξη να τα εφαρμόζει οδηγεί σε αργό οικονομικό θάνατο και σε πιθανή κοινωνική έκρηξη, ενδεχομένως πολύ σύντομα. Μακάρι να έχεις δίκιο, αλλά μου φαίνεται ότι όσα περιγράφεις είναι wishful thinking

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ξέρουμε ότι οι κυβερνώντες δεν προτίθενται να προασπίσουν το συμφέρον της χώρας, αλλά τα συμφέροντα των δανειστών μας, παραδίδοντάς μας ανυπεράσπιστους στο έλεος των εκβιαστών μας.
    Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες δεν πρέπει κανείς να ξεχνά το θεμέλιο της ελευθερίας, όπως διατυπώθηκε στο άρθρο 35 της Διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη του Συντάγματος των Μονταγνιάρδων, της 24ης Ιουνίου 1793:"'Οταν η Κυβέρνηση παραβιάζει τα δικαιώματα του λαού, η εξέγερση είναι για το λαό και για κάθε τμήμα του λαού το ιερότερο των δικαιωμάτων και το πιο απαραίτητο των καθηκόντων"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Eίναι γεγονός πως τα όσα διαδραματίζονται είναι δυσερμήνευτα.
    Εκτιμώ πως θα έπρεπε να έχει προηγηθεί η μείωση των κρατικών δαπανών (ναι,με κλείσιμο υπηρεσιών και απολύσεις) πριν σαρωθούν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις με τη φορολογική επιδρομή της τελευταίας διετίας.
    Τώρα,εν μέσω γενικευμένης έλλειψης ρευστού και υψηλών φορολογικών συντελεστών,είναι αμφίβολο εάν η μείωση του κατώτατου μισθού θα δώσει κίνητρο για την απασχόληση.

    Είτε λοιπόν δεν υπάρχει σαφές πλάνο οικονομικής διαχείρισης,είτε υπάρχουν άγνωστες σκοπιμότητες που επιβάλλουν τέτοιες σχιζοφρενείς επιλογές.

    Εξίσου σαφές,παραμένει για μένα και το ανέφικτο των εναλλακτικών προτάσεων που έχουν(?) διατυπωθεί:σοσιαλιστικός κοινωνικός μετασχηματισμός (ΚΚΕ,ΣΥΡΙΖΑ),ευρωπαικό σχέδιο Μάρσαλ (Βαρουφάκης).

    Σε κάθε περίπτωση,παρακολουθώ προβληματισμένος τα τεκταινόμενα,αλλά προτείνω ψυχραιμία και αισιοδοξία (ναι,αισιοδοξία)!
    http://nikorestis.blogspot.com/2011/04/helley-normal-0-false-false-false.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αυτό που δεν μπορούν ή καλύτερα δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν οι λοιποί ευρωπαίοι ή μισοευρωπαίοι της ανατολικής ευρώπης, είναι ότι έχουμε σαν λαός κάποιο επίπεδο και κουλτούρα να συντηρήσουμε.

    Οι δικαιολογίες των δανειστών τύπου Σλοβενίας, Εσθονίας, Βουλγαρίς, Ρουμανίας κλπ (ναι, συμμετέχουν και αυτοί αναλογικά στα πακέτα διάσωσης) ότι οι συντάξεις τους είναι € 150 και ο κατώτατος μισθός € 200 και ότι τα λεφτά που θα μας δανείσουν με 3,5% θα τα δανειστούν οι ίδιοι με 5-6%, προυποθέτει ότι είμαστε όλοι στο ίδιο επίπεδο. Κάποιοι απο αυτούς ανήκουν στην δύση λιγότερο απο 20 χρόνια. Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν ότι πρέπει να πληρώσουν τους παλιούς για πολλά χρόνια μέχρι να γίνουν πραγματικοί ευρωπαίοι.

    Θα ήταν πολύ καλύτερα αντί να μας χαρίσουν μόνο 110 δις να μας χαρίσουν και τα 370 δις κατεθείαν και να μην μας βγάλουν την ψυχή χαρίζοντας τα υπόλοιπα σιγά σιγά.

    Θα ήταν πολύ καλύτερα αντί να μας δανείσουν μόνο 130 δις και να μας δώσουν επιπλέον μόνο 30 δις σε διάφορα ΕΣΠΑ κλπ να μας δώσουν χωρίς υποχρέωση επιστροφής 300-400 δις για να έχουμε μια σχετική άνεση να κινηθούμε για 2-3 χρόνια σαν πολιτισμένοι ευρωπαίοι.

    Δυστυχώς έχουμε μπλέξει με Σκρούτζ.

    Εάν δεν είναι διατεθειμένοι οι υπόλοιποι 27 να δανειστούν 500-600 δις για να μας βγάλουν απο αυτή τη στενάχωρη θέση, τότε γιατί να τους κάνουμε παρέα.

    Στο κάτω κάτω χωρίς τον Αριστοτέλη κλπ ξέρουμε τι θα έτρωγαν ακόμα.

    Εάν αποφασίζαμε όλοι μαζί να ακολουθησουμε τον δρόμο της απόλυτης φτώχιας και της αξιοπρέπειας (θεωρώ τον δανεισμό χωρίς δυνατότητα αποπληρωμής ιδιαίτερα αναξιοπρεπή συμπεριφορά και είμαι σίγουρος ότι όλοι έχουν στο μυαλό τους ότι δεν θα δώσουμε πίσω ούτε τα νέα δανεικά, αν καταφέρουμε να τους κοροιδέψουμε για άλλη μια φορά), δεν θα είχα αντίρρηση να ακολουθήσω.

    Φοβάμαι όμως ότι μόλις καταλάβουμε τι έχουμε κάνει θα αρχίσουμε τις αλληλοκατηγορίες και τα στρατοδικεία ή τα λαικά δικαστήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Είναι το μεγάλο μας τσίρκο :

    http://youtu.be/2UjwZo4wmRk

    ΑπάντησηΔιαγραφή