Yπάρχει και η Δευτέρα…

Διανύουμε το τελευταίο εικοσιτετράωρο προ των νέων εθνικών εκλογών και έχω την αίσθηση ότι οι περισσότεροι πολίτες θα προσέλθουν στις κάλπες κουρασμένοι από την πολύμηνη προεκλογική περίοδο και ιδιαίτερα ανήσυχοι για το μέλλον –άμεσο και απώτερο- της χώρας, των ιδίων και των οικογενειών τους. Η πραγματική οικονομία βρίσκεται σε τελικού σταδίου προθανάτια κατάσταση, τα δημόσια έσοδα έχουν καταρρεύσει, τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους εξαντλούνται, κρίσιμοι τομείς ακόμη και για την φυσική υπόσταση των πολιτών όπως η υγεία, η ενέργεια, η δημόσια ασφάλεια αποδιαρθρώνονται και η κοινωνία, εν πολλοίς σε κατάσταση νευρικής κρίσης, δείχνει σημάδια διάρρηξης των αρμών της με φαινόμενα αυτοδικίας και βίας να καταγράφονται σχεδόν καθημερινά.

Μέσα σε τέτοια θύελλα το σκάφος πορεύεται ακυβέρνητο. Ο δεύτερος αυτός γύρος της προεκλογικής περιόδου χαρακτηρίσθηκε από πρωτοφανή –ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα- πόλωση και όξυνση, και εκατέρωθεν εκτόξευση στερούμενων κάθε μέτρου κατηγοριών. Από την πλευρά της Ν.Δ. έγινε μια προσπάθεια αναβίωσης ενός παλαιάς κοπής εθνικόφρονος, φιλοδυτικού, αντικομμουνιστικού μετώπου και παρουσιάσθηκε ο αρχηγός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως ο ηγέτης της «συμμορίας της δραχμής», ενώ από την πλευρά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αναπτύχθηκαν εξωφρενικές και επικίνδυνες λογικές «χαρτοπαικτικής μπλόφας» και «πυρηνικής ισορροπίας τρόμου» με τους Ευρωπαίους εταίρους και εμφανίσθηκαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι ως προσκυνημένοι, γερμανοτσολιάδες, με δοσιλογική συμπεριφορά. Οι φωνές μετριοπάθειας, καταλαγής και αναζήτησης συγκλίσεων και κοινών τόπων ατόνησαν και χάθηκαν εν μέσω πολεμικών ιαχών, σαρώθηκαν από το τσουνάμι του μανιχαϊσμού και των μετωπικών συγκρούσεων.

Αν κάτι όμως είναι βέβαιο, είναι ότι με οποιοδήποτε «λογικό» αποτέλεσμα την Κυριακή το βράδυ, ακόμα και στο εντελώς απίθανο ενδεχόμενο κάποιο κόμμα να κατακτήσει την αυτοδυναμία, ο σχηματισμός κυβέρνησης και κυρίως η διακυβέρνηση της χώρας στη χειρότερη μεταδικτατορικά κρίση της, θα απαιτήσει νομοτελειακά έναν στοιχειώδη ελάχιστο κοινό παρονομαστή μεταξύ των κυριοτέρων πολιτικών δυνάμεων, ένα μίνιμουμ συγκλίσεων, μια ειλικρινή προσπάθεια συνεννόησης. Αν το διακύβευμα των προηγούμενων εκλογών υπήρξε τελικά η θέση και η στάση των κομμάτων απέναντι στο Μνημόνιο (και το συναίσθημα που επικράτησε ήταν η οργή και η τιμωρητική διάθεση), το διακύβευμα αυτών των εκλογών φαίνεται να είναι η κυβερνησιμότητα της χώρας και η αποτροπή του πλήρους εκτροχιασμού της. Η κυβερνησιμότητα όμως, δεν είναι μόνο ζήτημα κοινοβουλευτικής αριθμητικής, είναι στις παρούσες δύσκολες και έκρυθμες συνθήκες πρωτίστως ζήτημα στοιχειώδους πολιτικής συναίνεσης και κοινωνικής ηρεμίας. Άλλως, ουδείς θα μπορέσει να κυβερνήσει, όποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία και αν τον στηρίξει ή τον «ανεχθεί». Δυστυχώς, τίποτα δεν δείχνει ότι βαδίζουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Έχουμε πάρει (κατά τρόπο που φαντάζει αναπόδραστος) τον δρόμο του εθνικού διχασμού, έναν δρόμο που οδηγεί στην καταστροφή (ενδεχομένως δε, όχι μόνον οικονομική).

Λάδι στη φωτιά ρίχνουν και οι καθημερινές παρεμβάσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων και τα δημοσιεύματα του ξένου τύπου, με κορυφαίο παράδειγμα την ωμή χθεσινή παρέμβαση της γερμανικής έκδοσης των Financial Times. Όταν η Γερμανίδα καγκελάριος πρότεινε-ζήτησε τη διενέργεια δημοψηφίσματος για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, έγραψα ένα άρθρο , όπου υποστήριζα ότι η πρωτοβουλία αυτή (είτε τελεσφορούσε, είτε όχι) εκλογικά θα ευνοούσε τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Προεκτείνοντας τον συλλογισμό αυτό, διατύπωνα την εκτίμηση, ότι ένα ισχυρό κομμάτι της Γερμανικής πολιτικο-οικονομικής ελίτ με ισχυρή επιρροή στην παρούσα Γερμανική κυβέρνηση θεωρεί πως η, από τα πράγματα και τις διαμορφούμενες πολιτικές και οικονομικές ισορροπίες στην Ευρώπη, αναγκαστική γερμανική υποχώρηση από την εμμονή στον πανευρωπαϊκό ζουρλομανδύα της ισοπεδωτικής λιτότητας προς μια πιο συνεκτική και αλληλέγγυα αντιμετώπιση της κρίσης (με πανευρωπαϊκή εγγύηση των τραπεζικών καταθέσεων, «αναπτυξιακά» σε πρώτη φάση και έναντι των χρεών των κρατών αργότερα, ευρωομόλογα, λειτουργία της ΕΚΤ ως ύστατου δανειστή, και ενίσχυση της ρευστότητας και λελογισμένα και του πληθωρισμού σε ευρωπαϊκό επίπεδο) θα μπορέσει καλύτερα να αιτιολογηθεί και να τεκμηριωθεί πολιτικά στους Γερμανούς ψηφοφόρους, αν είχε προηγηθεί η έξοδος από τη Ευρωζώνη του «ελληνικού μαύρου προβάτου». Την άποψη αυτή που εξέφρασα, εκτιμώ πως επιβεβαίωσε η ενίσχυση των Ισπανικών Τραπεζών που αποφασίσθηκε πρόσφατα, ενώ παραπλήσιες απόψεις, εξέφρασαν πρόσφατα και ο Γάλλος πρόεδρος και ο Βρετανός υπουργός οικονομικών. Έτσι νομίζω ότι ερμηνεύεται και το, κατά τα άλλα απολύτως απαράδεκτο, χθεσινό δημοσίευμα της γερμανικής έκδοσης των Financial Times. Αξίζει κανείς να θυμηθεί σε αυτό το σημείο, ότι η Lehman Brothers αφέθηκε να χρεοκοπήσει, ενώ η στήριξη της απαιτούσε πολλαπλασίως μικρότερα ποσά από αυτά που ακολούθως κατέβαλε, δανείστηκε ή τύπωσε το αμερικανικό δημόσιο και η κεντρική τους τράπεζα για την στήριξη του χρηματοπιστωτικού τους συστήματος και της πραγματικής τους οικονομίας.

Η Ελλάδα βρίσκεται αναντίρρητα στη δυσκολότερη δυνατή θέση, στη χειρότερη δυνατή χρονική περίοδο. Παράλληλα η ευρωπαϊκή αλλά και η παγκόσμια οικονομία εισέρχονται εκ νέου σε δίνη, με το εποικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να κλονίζεται, όσο ποτέ άλλοτε. Η νευρικότητα όλων των πλευρών είναι διάχυτη και άκρως επικίνδυνη.

Σε αυτό το πλαίσιο, και στην επιλογή μεταξύ λαϊκίστικης τυχοδιωκτικής ψευδοεπαναστατικής ιδεοληψίας και παλαιοκομματικού διαχειριστικά ανεπαρκούς φιλοευρωπαϊσμού, η πλάστιγγα –με τα δικά μου τουλάχιστον κριτήρια- γέρνει υπέρ του δεύτερου.

Όποια πάντως και αν είναι η επιλογή των πολιτών αύριο, επείγει η ειλικρινής αναζήτηση των ευρύτερων δυνατών πολιτικών και κοινωνικών συγκλίσεων, ιδεωδώς επί τη βάσει ενός συνεκτικού εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης (και δυστυχώς ανύπαρκτου ως τώρα). Τούτο βέβαια δεν σημαίνει ότι ο τόπος αντέχει τυχόν επανάληψη της ιδιότυπης «πολιτικής κολοκυθιάς» με τις διερευνητικές εντολές και τις συσκέψεις υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη λογική «δεν μπαίνω εγώ, αν δεν μπει και αυτός».

Ότι κι αν γίνει την Κυριακή, υπάρχει και η Δευτέρα… 

Y.Γ. "Σαν τον Καραγκιόζη", από τον Νιόνιο.

 "Βάλε στη σκιά σου τούτο το παιδί που δεν έχει σώμα
...να ψηφίσει...να ψηφίσει..."

"Μέσα από την ...κάλπη, τη στατιστική...
μας κοιτάει ο χάρος και του τρέχουνε τα σάλια"