Φαρμακευτικές νομοθετικές κυβισθήσεις-Πολιτική χωρίς (δραστική) ουσία

Συζητείται εδώ και καιρό, στα πλαίσια των προσπαθειών για την μείωση της υπέρογκης φαρμακευτικής δαπάνης της χώρας, η υποχρεωτική συνταγογράφηση των φαρμάκων ως δραστικών ουσιών. Τυχόν υιοθέτηση ενός τέτοιου μέτρου, θεωρείται βέβαιο ότι θα μείωνε την φαρμακευτική δαπάνη, αν και υπάρχουν έντονες αντιδράσεις από τους ιατρικούς συλλόγους (με αιτιάσεις που εκφράζουν σοβαρές ανησυχίες για την ασφάλεια των ασθενών) και την φαρμακευτική βιομηχανία (που κάνει λόγο για απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας). Σκοπός του παρόντος σημειώματος δεν είναι να εξετάσει την ουσία του μέτρου αυτού, ούτε τυχόν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα μιας σχετικής ρύθμισης (ενδελεχή συζήτηση μπορεί να βρει ο αναγνώστης στο ιστολόγιο της ανεξάρτητης κίνησης ιατρών), αλλά να σχολιάσει τις πολιτικές πιρουέτες των τελευταίων ημερών που σχετίζονται με την συνταγογράφηση δραστικών φαρμακευτικών ουσιών.

Στο τέλος της προηγουμένης εβδομάδας κατατέθηκε στη βουλή, κατά τη διάρκεια συζήτησης νομοσχεδίου για την κοινωνική οικονομία και την κοινωνική επιχειρηματικότητα, τροπολογία που καθιστούσε υποχρεωτική τη συνταγογράφηση των φαρμάκων ως δραστικών ουσιών και όχι ως εμπορικών σκευασμάτων. Οι σφοδρές αντιδράσεις που επακολούθησαν (από τους φορείς που προαναφέρθηκαν) δεν φάνηκε, αρχικά, να κάμπτουν την πολιτική βούληση της κυβερνητικής πλειοψηφίας να νομοθετήσει την ρύθμιση, που θα άλλαζε εκ θεμελίων το σύστημα χορήγησης φαρμάκων στην χώρα. Είναι αυτονόητο, ότι πρόκειται για εξαιρετικά σοβαρό ζήτημα που αφορά τη δημόσια υγεία, αλλά και την εθνική οικονομία. Όταν αναλαμβάνεται μια τόσο σημαντική νομοθετική πρωτοβουλία (ας αντιπαρέλθουμε το γεγονός ότι κατατίθεται επειγόντως ως τροπολογία), υποτίθεται ότι έχει μελετηθεί, σχεδιασθεί στοιχειωδώς έστω και ότι εν πάση περιπτώσει υπάρχει η επί της αρχής πολιτική απόφαση υιοθέτησης της. Το τι επακολούθησε είναι λίγο-πολύ γνωστό. Από το βήμα της βουλής ο αρμόδιος υπουργός ανακοίνωσε ότι μπορεί και να αποσύρει την τροπολογία αν οι φαρμακευτικές εταιρείες συμφωνούσαν εντός 24 ωρών να αποδώσουν το λεγόμενο rebate (επιστροφή χρημάτων από έκπτωση στην τιμή των φαρμάκων) για τα έτη 2006-2008, ποσό περίπου 250.000.000 ευρώ ως το τέλος του έτους (τόση υπολογίζεται η υπέρβαση της προϋπολογισθείσης δαπάνης για το τρέχον έτος, με άλλα λόγια, τόσα μου λείπουν, τόσα θέλω). Ακολούθησε συνάντηση του υπουργού με τους εκπροσώπους των εταιρειών, συμφώνησαν και η τροπολογία απεσύρθη.

Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση δεν εκάμφθη από κοινωνικές, πολιτικές ή συντεχνιακές αντιδράσεις, πρόκειται για κάτι πολύ χειρότερο και μάλλον πρωτοφανές στην πολιτική πρακτική: χρησιμοποίησε ένα υπό ψήφιση νομοθέτημα ως απειλή ή εκβιασμό για να εισπράξει κάποια χρήματα, διατηρώντας μάλιστα το αυτονόητο δικαίωμα να επαναφέρει την ρύθμιση, είτε γιατί πραγματικά την πιστεύει, είτε γιατί θα χρειασθεί να ξαναδιαπραγματευθεί με την φαρμακοβιομηχανία.

Η ταπεινή μου άποψη είναι, ότι τέτοιου τύπου πρακτικές ευτελίζουν την λειτουργία του κοινοβουλίου και την ποιότητα της δημοκρατίας.

Βεβαίως με την χώρα πρακτικά χρεοκοπημένη, μισό βήμα προ της επισήμου στάσης πληρωμών, ευρισκόμενη σε κατάσταση πολέμου (όπως ελέχθη από τα πρωθυπουργικά χείλη) τέτοιου είδους ευαισθησίες μπορεί και να θεωρούνται ασήμαντες λεπτομέρειες ή πολυτέλειες.

Δεν είναι.

Υ.Γ. Για την ουσία του θέματος της συνταγογράφησης επιγραμματικά αναφέρω ότι η άποψη μου είναι υπέρ της συνταγογράφησης δραστικής ουσίας, εάν διασφαλισθεί η βιοϊσοδυναμία και η ποιότητα των σκευασμάτων που κυκλοφορούν. Περισσότερα εδώ.