Τελικά οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες και ενίοτε πιο επικίνδυνες από ψεύδη. Καθίστανται δε, τόσο πιο επικίνδυνες, όσο πιο επίσημα και υψηλά ιστάμενα είναι τα χείλη που τις προφέρουν. "Kρίση δεν είναι αυτό που ζούμε σήμερα, δηλαδή η περικοπή μισθών, συντάξεων, εισοδημάτων. Αυτή είναι η προσπάθεια που κάνουμε να προστατευθούμε και να αποφύγουμε την κρίση. Η κρίση θα είναι η Αργεντινή του 2000: Η πλήρης διάλυση της οικονομίας, των θεσμών, του κοινωνικού ιστού και της παραγωγικής βάσης της χώρας", δήλωσε στους γνωστούς δραματικούς τόνους που έχει υιοθετήσει εσχάτως ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως μετά τη συνάντηση του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στον χορό, δε, αυτό της τρομοκράτησης των πολιτών εισήλθαν δυναμικά και άλλα στελέχη της κυβερνώσας παράταξης συνεπικουρώντας τον πληθωρικό αντιπρόεδρο. Και ενώ επεσείετο ο κίνδυνος "αργεντινοποίησης" της χώρας, ούτε 24 ώρες αργότερα ο, εν τινί μέτρω, πρωθυπουργεύων αντιπρόεδρος, επανήλθε με δριμείες παρατηρήσεις σε αυτούς που διακινούν συζητήσεις, σχόλια, σενάρια, φήμες για το χρέος της χώρας, θεωρώντας προφανώς ότι η διακίνηση-απειλή του σεναρίου "αργεντινοποίησης" από μέρους του δεν εμπίπτει στην κατηγορία της επικίνδυνης διακίνησης σεναρίων, που ο ίδιος κατήγγειλε.
Η περίπτωση του ακαταπαύστως ομιλούντος αντιπροέδρου είναι μια κλασσική περίπτωση ενός εξαιρετικά ευφυούς και έμπλεου ξεχειλίζουσας αυτοπεποίθησης ανθρώπου που παγιδεύεται από την ίδια του την ευστροφία και την ευγλωττία και χάνεται στους μαιάνδρους των κομψών ρητορικών σχημάτων. Όλα αυτά δεν θα συνιστούσαν ιδιαίτερο πρόβλημα (για τους άλλους, πλην του ιδίου), αν δεν του είχε ανατεθεί ο χειρισμός των θεμάτων της ελληνικής οικονομίας στην κρισιμότερη και δυσκολότερη περίοδο της μεταπολιτευτικής (τουλάχιστον) περιόδου. Ενδεχομένως θεώρησε, όταν διαδέχθηκε τον τελείως διαφορετικού στυλ τέως τσάρο της οικονομίας (λόγος κοφτός, στακάτος, βλέμμα παγωμένο, ύφος τεχνοκρατικό, μηδενική συναισθηματική δόνηση), ότι θα επιτύχει εκεί που εκείνος είχε αποτύχει, επειδή αυτός έχει μεγαλύτερη ευφράδεια και ενδεχομένως θα μπορούσε ρητορεύοντας να μπολιάσει το χολερικό κλίμα της βυθισμένης στην ύφεση ελληνικής οικονομίας με λίγη αισιοδοξία. Απέτυχε. Παταγωδώς. Και επειδή, "όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα", το τροπάρι άλλαξε: η ρητορική της αυτοπεποίθησης έγινε ρητορική κινδυνολογική. Ή το βουλώνετε και πληρώνετε ή η Ελλάδα θα γίνει Αργεντινή.
Ο αντιπρόεδρος δεν λέει ψέμματα. Λέει την μισή αλήθεια, και μάλιστα το ήμισυ εκείνο που τον βολεύει. Η άλλη μισή είναι, ότι η Αργεντινή οδηγήθηκε στην στάση πληρωμών, την χρεοκοπία και ένα πολύμηνο κοινωνικό χάος, ενώ βρισκόταν στην προκρούστια κλίνη του ΔΝΤ. Είχε προηγηθεί μια δεκαετία σύνδεσης του πέσο με ανελαστικό τρόπο με το αμερικανικό δολλάριο, επίπλαστη ευημερία που οι χαμηλού κόστους πιστώσεις στη ζώνη ενός σκληρού νομίσματος εξασφαλίζουν (κάτι θα σας θυμίζει, φαντάζομαι αυτό), εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις, μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, και εν τέλει βαθειά ύφεση υπό την καθοδήγηση του ακραιφνούς νεοφιλελεύθερου (Chicago boy) υπουργού οικονομικών Ντομίγκο Καβάγιο (συνεργασθέντος και με τη χούντα του Βιντέλα και με τις κυβερνήσεις του Κάρλος Μένεμ και του αποδράσαντος με το ...ελικόπτερο Φερνάντο ντε λα Ρούα). Η άλλη μισή λοιπόν αλήθεια είναι σοκαριστικά απλή: η Αργεντινή οδηγήθηκε στην χρεοκοπία και την κοινωνική έκρηξη λόγω ακριβώς αυτών των πολιτικών που πρέπει τώρα η ελληνική κοινωνία να υπομείνει για να....μην γίνει Αργεντινή.
Στην άλλη πλευρά του λόφου ή μάλλον σε έναν άλλο λόφο βρίσκεται η μερίδα εκείνη του αντιμνημονιακού μετώπου, που ζητά καιρό τώρα, άμεση στάση πληρωμών στους πιστωτές, έξοδο από την ευρωζώνη, επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, επάνοδο της δυνατότητας άσκησης εθνικής νομισματικής πολιτικής, εθνικοποίηση-κρατικοποίηση των τραπεζών και κατά την άποψη τους δια αυτού του τρόπου επίτευξη βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας και αναπτυξιακής επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας. Αυτοί πάλι αναφέρουν την Αργεντινή ως...πρότυπο, διότι μετά την χρεοκοπία της το 2001 σταδιακά ανένηψε και πλέον εμφανίζει εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης και πρόσφατα μάλιστα προέβη και σε σημαντικές αυξήσεις μισθών. Όλα αυτά, σε ότι αφορούν την Αργεντινή, είναι μεν σωστά, αλλά δεν λαμβάνουν υπ'όψιν τους δύο κρίσιμες, εκτιμώ, παραμέτρους.
1) Προ της επιστροφής της Αργεντινής στην οικονομική ανάπτυξη και αμέσως μετά την κήρυξη στάσης πληρωμών προηγήθηκε κοινωνικό χάος, οδομαχίες, συγκρούσεις, νεκροί, πλιάτσικα, πείνα, δέσμευση των τραπεζικών καταθέσεων και βέβαια όλα αυτά έπληξαν τον απλό κόσμο και όχι τους ισχυρούς και ντόπιους διαπλεκόμενους που είχαν μεταφέρει τα χρήματα τους στο εξωτερικό (αν και αυτό σας θυμίζει κάτι, δεν έχετε άδικο).
2) Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή. Η χώρα μας έχει αποσαρθρωμένη παραγωγική βάση, συνορεύει με την Τουρκία του Ερντογάν και του Νταβούτογλου και όχι με τη Βραζιλία του Λούλα και το κυριότερο είναι μέλος της ΕΕ και το νόμισμα της δεν είναι συνδεδεμένο με ένα ισχυρό νόμισμα, είναι ένα ισχυρό νόμισμα. Ενδεχόμενη δε αποχώρηση μας από την ευρωζώνη είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το κλονίσει ισχυρά και ίσως το τσουνάμι για την παγκόσμια οικονομία που θα ακολουθήσει μπορεί να κάνει τη Lehman Brothers να μοιάζει με τρικυμία σε ποτήρι (για αυτό και πιέζουν οι Αμερικανοί την Μέρκελ να εγκαταλείψει τον καλβινισμό της και να προωθήσει άμεσα μια πιο συνεκτική και αποτελεσματική ευρωπαϊκή λύση π.χ. ευρωομόλογο στο ελληνικό και όχι μόνο πρόβλημα). Nομίζω ότι το δικό μας πρόβλημα είναι πολύ πιο πολύπλοκο και οικονομικά και πολιτικά από της Αργεντινής και οι απόλυτες αντιστοιχίσεις ενέχουν σοβαρούς μεθολογικούς αλλά κυρίως υπαρκτούς κινδύνους.
Εν κατακλείδι, η εσχάτως ενσκήψασα "αργεντινολαγνεία" δεν νομίζω ότι βοηθά.
Εν κατακλείδι, η εσχάτως ενσκήψασα "αργεντινολαγνεία" δεν νομίζω ότι βοηθά.
Εμείς εδώ φαίνεται ότι ...την έχουμε χάσει την μπάλλα και δυστυχώς το μόνο βέβαιο είναι ότι...Μέσι δεν έχουμε.
Η συζήτηση συνεχίζεται ακόμη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι πραγματικά μας διδάσκει η Αργεντινή. Tου Στάθη Ν. Καλύβα