Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα

Η εβδομάδα αυτή που φθάνει στο τέλος της υπήρξε εξαιρετικά ταραχώδης και δραματική. Ξεκίνησε με την επιστολή-μανιφέστο τριών υπουργών και την παραίτηση ενός βουλευτή της κυβερνητικής πλειοψηφίας από το βουλευτικό του αξίωμα, ακολούθησαν συναντήσεις του Πρωθυπουργού, πρώτα με τους καναλάρχες και ακολούθως με τους αρχηγούς των κομμάτων, καθώς και τηλεφωνική επικοινωνία με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (για το ενδεχόμενο να "πάνε μαζί" στη σύνοδο κορυφής), συνεχίσθηκε με ογκωδέστατες (τις μεγαλύτερες εδώ και καιρό) διαδηλώσεις-συγκεντρώσεις που στιγματίσθηκαν για μία ακόμη φορά από τη δράση κουκουλοφόρων (των λεγόμενων γνωστών-αγνώστων), βάφτηκε με το αίμα ενός διαδηλωτή, επετεύχθη από την κυβέρνηση η ψήφιση του περίφημου πολυνομοσχεδίου, με απώλεια και διαγραφή μίας ακόμη βουλευτού και τέως υπουργού (και υπεύθυνη του οικονομικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ προεκλογικά-για να μην ξεχνιόμαστε), καθώς και διάφορες σπαραξικάρδιες τοποθετήσεις βουλευτών της πλειοψηφίας, ότι είναι η τελευταία υποτίθεται φορά, που ψηφίζουν με το πιστόλι στον κρόταφο.
Ποιο ήταν το υποτιθέμενο νόημα όλων αυτών; Ποιο ήταν το διακύβευμα; H ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, προϋπόθεση για την εκταμίευση της έκτης δόσης (σε αυτό το κακόγουστο ιδιότυπο μαρτύριο της σταγόνας), ώστε κατά δήλωσιν από του βήματος του κοινοβουλίου του ακαταπαύστως ρητορεύοντος Αντιπροέδρου-υπουργού οικονομικών να πάμε στη σύνοδο κορυφής για να διαπραγματευθούμε την λεγόμενη "τελική λύση" του προβλήματος του ελληνικού χρέους (γιατί όπως φαίνεται "ο πάτος που μπήκε στο βαρέλι" με την απόφαση της 21ης Ιουλίου ήταν και αυτός τρύπιος).


Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: Πιστεύει έστω και ένας Έλληνας, ότι η Ελλάδα πάει στη σύνοδο κορυφής για να διαπραγματευθεί; Ποια λοιπόν η θέση της χώρας μας στην διαπραγμάτευση αυτή; Θέλουμε μεγαλύτερο "κούρεμα" ή όχι; Kαι αν ναι, πόσο; Πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι αμιγώς εθελοντικό ή όχι (κάτι που σημαίνει και επισήμως αθέτηση υποχρεώσεων, άρα χρεοκοπία, χρεοκοπία κανονική); Μήπως μας έχει περάσει από το μυαλό ότι θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κούρεμα επί του συνολικού χρέους και όχι μόνο αυτού που κρατάνε στα χέρια τους ιδιώτες και τράπεζες; Mήπως θα μπορούσαμε να διαπραγματευθούμε την εξαίρεση από το κούρεμα, των ομολόγων που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των ασφαλιστικών ταμείων αντί να εξαιρεθούν (όπως θα γίνει) τα ομόλογα της ΕΚΤ, την πλειονότητα των οποίων τα αγόρασε στη δευτερογενή αγορά στο μισό και λιγότερο της ονομαστικής τους αξίας; Έχουμε καμία άποψη για το μείζον ζήτημα που απασχολεί την Ευρώπη (πιο σημαντικό και από το χρέος της μικρής Ελλάδος) που είναι η ανάγκη επανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών (κυρίως των γαλλογερμανικών) που στην πραγματικότητα είναι πρακτικά πτωχευμένες (και πάμε να φορτώσουμε όλες τις αμαρτίες του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην "διεφθαρμένη" Ελλάδα); Ποια είναι η άποψη της Ελλάδας για όλα αυτά; Ποια είναι η θέση του Πρωθυπουργού; Ποια η αντίστοιχη τοποθέτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (που επίσης μεταβαίνει στις Βρυξέλλες);  Eίναι δυνατόν, να διεξάγεται αυτή η συζήτηση για το κούρεμα το ελληνικού χρέους βδομάδες τώρα στην Ευρώπη, να τσακώνονται στην κυριολεξία Γερμανοί και Γάλλοι, και εμείς να μην λέμε κουβέντα; Λες και το ζήτημα δεν μας αφορά; Είναι δυνατόν να μην ερωτώμαστε καθόλου, να μην εμφανίζεται (έστω για τους τύπους) η ελληνική κυβέρνηση ως συμμετέχουσα στις διεργασίες; Eντάξει, βρισκόμαστε σε αδύναμη θέση, δεν προχωρήσαμε στην πραγματοποίηση των περισσοτέρων δεσμεύσεων που είχαμε αναλάβει μετά την 21η Ιουλίου (πέραν ενός τρομακτικού μπαράζ επιβολής φόρων), δεν πιάνουμε τους δείκτες, μας έφυγε πάλι το έλλειμμα, αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε θέση και άποψη για μια συμφωνία που θα δεσμεύσει την χώρα και τους πολίτες για 2-3 γενιές και που κατά τα φαινόμενα θα σημάνει και επισήμως την μετατροπή της σε κράτος περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας; Ή μήπως δεν εκφράζεται δημοσίως η θέση της ελληνικής κυβέρνησης, για να προσπαθήσει μετά την ανακοίνωση σε αυτήν από τους εταίρους μας της "τελικής λύσης", να ξανά-θριαμβολογήσει ότι έσωσε την πατρίδα για μία ακόμη φορά; Όταν δεν έχεις ξεκαθαρίσει εκ των προτέρων τις επιδιώξεις σου εν'όψει μιας "διαπραγμάτευσης" (για να κάνουμε και λίγο χιούμορ), μπορείς μετά το πέρας της να εμφανίσεις οιοδήποτε αποτέλεσμα ως επιτυχία.

Κλείνω με τους στίχους του Κώστα Βάρναλη.


-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
-Φταίει ο θεός που μας μισεί!
-Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
-Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
"ποιος φταίει; Ποιος φταίει;... κανένα στόμα
δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα.
Ετσι, στην σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα
όπου μας εύρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα!
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

Υ.Γ. Το σκίτσο είναι του ΚΥΡ από το Βήμα.