Ιστορικό Σχολίων (Μάϊος 2011)

Πρόκειται για σχόλια δημοσιευμένα τον Μάϊο του 2011 στο ιστολόγιο της Ανεξάρτητης Κίνησης Ιατρών 

 http://iatriko-forum.blogspot.com/

ΚΥΡΙΑΚΉ, 29 ΜΑΪ́ΟΥ 20

Quo vadis: Θανάσιμο δίλημμα

http://iatriko-forum.blogspot.com/2011/05/quo-vadis.html

Πριν από δύο μήνες, άνοιξα μια συζήτηση με θέμα Quo vadis στο forum του πανελληνίου δικτύου ιατρών και οδοντιάτρων (http://forum.greekmed.net/). Στο τέλος μιας εβδομάδας με μια αλυσίδα δραματικών ή δραματοποιημένων εξελίξεων (με χρονική σειρά: δήλωση του υπουργού οικονομικών περί εξάντλησης των ταμειακών διαθεσίμων του κράτους στα μέσα Ιουλίου, κατ’ιδίαν συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών με τον πρωθυπουργό, πρόταση του προέδρου του ΣΕΒ περί δημοψηφίσματος που δεν απέρριψε κατηγορηματικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, έναρξη μεγάλων καθημερινών συγκεντρώσεων στις ελληνικές πλατείες των «αγανακτισμένων», δηλώσεις της ελληνίδος επιτρόπου στην ευρωπαϊκή ένωση περί ενδεχόμενης επιστροφής της χώρας στη δραχμή, ασφυκτικές πιέσεις με αλλεπάλληλες δηλώσεις και από τις δύο πλευρές του ατλαντικού για συναίνεση και της αντιπολίτευσης ως προϋπόθεση για να εκταμιευθεί η περίφημη πέμπτη δόση, άκαρπη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) επιθυμώ να καταθέσω μερικές σκέψεις για το κατά τη γνώμη μου αδιέξοδο στο οποίο έχουμε περιέλθει. Νομίζω ότι υπάρχουν μπροστά μας δύο επιλογές, που σε μένα τουλάχιστον φαντάζουν ως καταστροφικές: ο αργός και ο ξαφνικός θάνατος.

Ο αργός θάνατος

Υποτασσόμεθα στα κελεύσματα των δανειστών μας. Συμφωνούμε στο μνημόνιο 2, πωλείται δημόσια περιουσία και επιχειρήσεις (πιθανότατα σε ιδιαίτερα χαμηλές ως εξευτελιστικές τιμές), μειώνονται περαιτέρω μισθοί και συντάξεις, μειώνονται δαπάνες για υγεία και παιδεία, απολύονται δημόσιοι υπάλληλοι, αυξάνονται οι πάσης φύσεως φόροι και αναμένουμε ότι όλα αυτά θα μειώσουν το έλλειμμα, θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας (μέσω μιας ιδιότυπης εσωτερικής υποτίμησης), τις εξαγωγές και τις επενδύσεις ξένων στην «φθηνή» πλέον Ελλάδα και θα ξεκινήσει η ανάκαμψη. Σε όλα αυτά υπάρχει από οικονομικής σκοπιάς τουλάχιστον ένα πρόβλημα (γιατί από πολιτικής υπάρχουν πλείστα όσα: ωμές παρεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας, τοις πράγμασι υποτέλεια, υπονόμευση της λειτουργίας της δημοκρατίας με κατά παραγγελία συναινέσεις): δεν έχει εξηγηθεί από την κυβέρνηση γιατί το πρόγραμμα έως τώρα απέτυχε. Θυμίζω ότι ο σχεδιασμός της δανειακής σύμβασης που αποκαλείται και μνημόνιο προέβλεπε ότι η χώρα θα βγει στις αγορές το 2012. Αυτό το ενδεχόμενο πλέον ούτε ως ανέκδοτο δεν διακινείται. Άρα, μέχρι τώρα η θεραπεία αποτυγχάνει. Γιατί να πετύχει τώρα; Γιατί κάθε φορά τα μέτρα που λαμβάνονται «είναι τα τελευταία» και κάθε τρεις μήνες επιβάλλονται νέα; Μπορεί η κυβέρνηση να μην εξηγεί γιατί συμβαίνει αυτό αλλά οι «μνημονιακότεροι» της κυβέρνησης (Μπακογιάννη, Μάνος, ΜΜΕ ομίλου Αλαφούζου-Καθημερινή, Σκάι, τραπεζίτες) έχουν μια ερμηνεία: αποτυγχάνει λένε η συνταγή γιατί δεν εφαρμόζεται. Δεν έχει μικρύνει το κράτος, δεν προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις, δεν απολύονται δημόσιοι υπάλληλοι. Αν γίνουν λέει αυτά, θα μειωθεί άμεσα το έλλειμμα, ίσως να υπάρξει και πλεόνασμα, το κλίμα διεθνώς θα αλλάξει, θα εξευμενισθούν με τις θυσίες οι θεοί των αγορών και θα ανακάμψουμε. Τα μαθηματικά πάντως που όλοι οι οικονομολόγοι αποδέχονται λένε ότι η εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους κατά βιώσιμο τρόπο απαιτεί πλεονασματικούς προϋπολογισμούς κατά 5% του ΑΕΠ και άνω και ανάπτυξη με ρυθμούς 4% του ΑΕΠ και άνω για τουλάχιστον για 20 χρόνια. Κοινώς όχι να απολύσουμε τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους, αλλά και να εκτελέσουμε κανένα εκατομμύριο συνταξιούχους, τα νούμερα δεν βγαίνουν και οι αγορές αν κάτι ξέρουν, είναι αυτό. Επίσης, γιατί η Ιρλανδία, ο επονομαζόμενος υπάκουος τίγρης που τα έχει κάνει όλα αυτά από πολλών ετών, είναι στην ίδια με μας κατάσταση (ΟΚ, εκεί φαλίρησαν οι τράπεζες και όχι το δημόσιο, αλλά στον ίδιο παρονομαστή βρισκόμαστε πλέον);. Η χώρα πρακτικά έχει προ πολλού χρεοκοπήσει (και αυτό αντανακλούν τα spread και τα CDS) και αν αυτό το αναγγείλουμε τώρα ή μετά από μερικούς μήνες και αφού έχουμε «σκοτώσει» πρώτα και τα «ασημικά», δεν ξέρω αν έχει ιδιαίτερη σημασία. Έχουμε εγκλωβισθεί σε ένα φαύλο κύκλο ελλειμμάτων, ύφεσης, μέτρων περιορισμού των ελλειμμάτων που βαθαίνουν την ύφεση, άρα μειώνουν τα έσοδα, αυξάνουν τα ελλείμματα ή δεν τα μειώνουν επαρκώς, ανάγκη για νέα μέτρα, κοκ.

Ο ξαφνικός θάνατος

Αγνοούμε τους δανειστές, καταγγέλουμε τη δανειακή σύμβαση του μνημονίου,

κηρύσσουμε στάση πληρωμών και πιθανώς επιστρέφουμε στη δραχμή, η οποία υποτιμάται βιαίως (κατά τουλάχιστον 50%). Η χώρα σε πρώτη φάση γίνεται διεθνής παρίας, οι τράπεζες κλονίζονται σοβαρά ή καταρρέουν, προκύπτουν ελλείψεις στην αγορά σε καύσιμα, φάρμακα ενδεχομένως και τρόφιμα, πέφτει πραγματική πείνα κυρίως στα αστικά κέντρα και σε όσους δεν έχουν καλλιεργήσιμη γη, ενδεχομένως επανεμφανίζονται μαυραγορίτες, σίγουρα δεν επηρεάζονται ή μάλλον κερδίζουν τα μεγαλολαμόγια που έχουν τα χρήματα τους έξω ( υπάρχουν περίπου 300 δις καταθέσεων ελλήνων ιδιωτών μόνο στην Ελβετία), πιθανότατα γίνονται εκτεταμένες κοινωνικές αναταραχές ή και πλιάτσικα, και τέλος μέσα στην αναμπουμπούλα κάνει και καμία τυχοδιωκτική ταρζανιά η Τουρκία και χάνουμε και εδάφη. Σιχαίνομαι την κινδυνολογία, αλλά τα περισσότερα από αυτά μου φαίνονται λογικά και πιθανά. Από την άλλη πλευρά οι εξελίξεις και στην Ευρώπη σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είναι πιθανώς καταιγιστικές και δραματικές όχι τόσο γιατί θα χάσουνε τα χρήματα που τους χρωστάμε (τώρα μάλιστα λένε ότι δεν πολυκινδυνεύουν οι τράπεζες http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_29/05/2011_443952)

αλλά κυρίως γιατί θα αρχίσει ένα ντόμινο που κανείς δεν ξέρει που θα σταματήσει (είναι σαφές ότι αποτελούμε συστημικό κίνδυνο, αλλιώς θα μας είχαν ξεγράψει προ πολλού). Υπάρχουν βέβαια πολλοί που λένε ότι θα γίνουν αυτά ή κάποια από αυτά, αλλά ότι σε λίγα χρόνια απαλλαγμένοι από τη θηλιά του γιγάντιου χρέους, με υποτιμημένο νόμισμα και άρα ανταγωνιστικοί θα αρχίσουμε να αναπτυσσόμαστε ραγδαία, όπως π.χ. η Αργεντινή. Λένε επίσης ότι έχουμε πετρέλαια, φυσικό αέριο, χρυσό κτλ. Από την μεν Αργεντινή διαφέρουμε σε παραγωγική βάση, φυσικό πλούτο και μέγεθος, όσο δε για τα περί κρυμμένων θησαυρών στο ελληνικό υπέδαφος και την ΑΟΖ (που εξαιρετικά περιέργως, είναι η αλήθεια, δεν ανακηρύσσουμε), είναι υποθέσεις, και να υπάρχουν, θέλουν δεκαετίες για να καταστούν εκμεταλλεύσιμα, και κυρίως οι περισσότεροι από αυτούς που τα λένε είναι ακραίων τοποθετήσεων γενικώς.

Υπάρχει άραγε λύση;

Νομίζω ότι λύση στο ελληνικό πρόβλημα χρέους, που σίγουρα δεν είναι μόνο ελληνικό, αν υπάρχει, πρέπει να είναι ευρωπαϊκή, και περιλαμβάνει ενίσχυση θεσμική του περίπου ανύπαρκτου πολιτικού υποκειμένου Ευρώπη, από οικονομικής-τεχνικής δε πλευράς, η συνεκτικότερη και πλέον τεκμηριωμένη λύση που εγώ έχω διαβάσει είναι αυτήhttp://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=5718

Με δυό λέξεις: ευρωομόλογα, ενεργοποίηση ενός ευρωπαϊκού σχεδίου Μάρσαλ μέσω της ευρωπαϊκής τράπεζας επενδύσεων, εξυγίανση των γεμάτων τοξικά χαρτιά ευρωπαϊκών τραπεζών. Εμείς από την πλευρά μας, περιορίζουμε την σπατάλη του δημοσίου και με κλείσιμο παντελώς άχρηστων φορέων του, τσακίζουμε τη ραχοκοκκαλιά της γραφειοκρατίας και κυρίως για να μπορέσει ο ελληνικός λαός να αποδεχθεί οποιεσδήποτε περαιτέρω θυσίες (και ας έχουμε ως πολίτες τις ευθύνες μας για το κατάντημα της πατρίδας μας και την μικροδιαφθορά μας ο καθένας και ας τα φάγαμε εν μέρει μαζί) κολάζονται ποινικά με διαδικασίες ταχύτατες πολιτικά πρόσωπα. Ο «όχλος» σε αυτή την φάση απαιτεί πολιτικό αίμα, και όσο και αν είναι λαϊκίστικο αυτό, πρέπει να ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλιώς δεν θα προχωρήσει τίποτα. Είναι ρεαλιστικά αυτά; Καθόλου. Τίποτα από αυτά δεν θα γίνει, ούτε εδώ, ούτε στην Ευρώπη. Ας ελπίσουμε ότι η κοινωνία των πολιτών σε ελληνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο θα ξυπνήσει πριν να είναι πολύ αργά και θα βρει τρόπους να προωθήσει λύσεις που δεν θα ισοπεδώνουν χώρες ή γενιές ολόκληρες.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 13 ΜΑΪ́ΟΥ 20

Politically Correct Μουντζαχεντίν

http://iatriko-forum.blogspot.com/2011/05/politically-correct.html

Διάβασα προ ημερών μια είδηση που κατ’αρχήν μου φάνηκε ακραία για να είναι αληθινή και την απέδωσα στις υπερβολές των blogs και τις ανυπόστατες φημολογίες που διακινούνται καθημερινά στο διαδίκτυο. Τις ημέρες που ακολούθησαν η είδηση φαίνεται πως επιβεβαιώθηκε, και πάντως δεν διαψεύσθηκε: η διεύθυνση του δημοτικού ραδιοσταθμού της Αθήνας 9,84 «προέτρεψε» (αξίζει να σημειωθεί ότι στον εν λόγω σταθμό έχουν γίνει σημαντικές περικοπές προσωπικού πρόσφατα) δημοσιογράφους και παραγωγούς του σταθμού να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν τους χαιρετισμούς-ευχές «Χριστός Ανέστη» και «Καλή Ανάσταση» και να περιορίζονται στο ουδέτερο, «πολιτικώς ορθό» «Χρόνια Πολλά». Είχε προηγηθεί η εντολή να μην μεταδοθεί ραδιοφωνικά η Αναστάσιμος Λειτουργία καθώς και καμία άλλη λειτουργία κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Εξήγηση: να μην ενοχληθούν οι αλλόθρησκοι, κυρίως οι μουσουλμάνοι που ζουν στην πρωτεύουσα. Είναι κατά την άποψη μου ένα τυπικό παράδειγμα επιθετικής (με την έννοια της διοικητικής επιβολής) και πολιτικά ατελέσφορης επίδειξης «πολιτικής ορθότητας» και ψευδοπολυπολιτισμικότητας, παντελώς αναντίστοιχης με το εν γένει ζοφερό κλίμα που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία. Εξηγούμαι: Είναι δυνατόν η δημοτική αρχή μιας μητροπολιτικής πόλης όπως η Αθήνα, όπου έχει από καιρού απολεσθεί κάθε έλεγχος σε σημαντικά τμήματα ο ιστορικού της κέντρου, όπου ολόκληρες γειτονιές έχουν μεταβληθεί σε πρακτικά απροσπέλαστα γκέτο, όπου εν μέσω καλπάζουσας οικονομικής ανέχειας, ανεργίας και ταχύτατης φτωχοποίησης των πάλαι ποτέ κοινωνικών μεσοστρωμάτων η συνήθης μικροπαραβατικότητα μετατρέπεται πλέον σε βαριά εκληματικότητα, όπου ένα αίσθημα απόλυτης ανασφάλειας εμπεδώνεται σε γηγενείς και μετανάστες, όπου ο ρατσισμός και η ξενοφοβία κερδίζουν καθημερινά έδαφος στις ψυχές και τις διάνοιες, να ασχολείται και να επιβάλει τον τρόπο χαιρετισμού για την πασχαλινή περίοδο στις ραδιοφωνικές εκπομπές; Δηλαδή αυτό μας μάρανε; Είναι αυτονόητο πως για τίποτα από όσα περιέγραψα δεν ευθύνεται η νεοεκλεγείσα δημοτική αρχή και ο τέως συνήγορος του πολίτη και νυν δήμαρχος. Αλλά, τέλος πάντων δεν υπάρχουν άλλα σημαντικά θέματα να τον απασχολήσουν και άλλα προβλήματα να επιλύσει σε αυτή την πόλη;

Η χώρα αυτή από την απελευθέρωση της και εντεύθεν (ίσως και πριν από αυτήν) ταλανίζεται από μια διαμάχη δύο ιδεολογικοπολιτικοπολιτιστικών ρευμάτων. Από την μία οι οπαδοί της νεωτερικότητας, του εκσυγχρονισμού, του δυτικού ορθολογισμού και των αρχών του διαφωτισμού και από την άλλη οι οπαδοί της παράδοσης, της ορθοδοξίας, των δοξασιών της αδιατάρακτης ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού, νοσταλγοί του αυτοκρατορικού κλέους του Βυζαντίου και καχύποπτοι απέναντι στη φραγκική Δύση των πάλαι ποτέ σταυροφόρων. Σπάνια στην ιστορική μας πορεία βρέθηκαν ηγέτες διαμετρήματος επαρκούς για να συγκεράσουν δημιουργικά τα δύο αυτά ρεύματα, για να μιλήσουν στην ψυχή αλλά και το μυαλό του έλληνα που παραμένει ταυτόχρονα και ανατολίτης και ευρωπαίος στο γεωπολιτικό αυτό χωνευτήρι πολιτισμών της Ανατολικής Μεσογείου. Τις λίγες φορές που αυτό επετεύχθη ο τόπος έκανε σημαντικά βήματα μπροστά. Από τα μέσα της δεκαετίας του 90 και αφού είχε προηγηθεί ο άκρατος λαϊκισμός της δεκαετίας του 80, η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και η πολιτικά άγονη και εκδικητική 3τία 90-93, ανέτειλε με το Σημίτη και μεσουράνησε πολιτικά και ιδεολογικά το άστρο του εκσυγχρονισμού και της επιδίωξης μετατροπής της ελληνικής κοινωνίας σε μια σύγχρονη δυτικοευρωπαϊκή χώρα μαζί με το στοίχημα ένταξης της στη ζώνη του ευρώ. Το διακύβευμα αυτό και τη συγκεκριμένη στοχοθεσία ασπάσθηκε λίγο πολύ η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας και για αυτό ο Σημίτης κέρδισε την εσωκομματική μάχη διαδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου και δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις (τη δεύτερη μάλιστα το 2000 και ενώ είχε ήδη από το 1999 ξεσπάσει το μέγα σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, όπου χάθηκαν περιουσίες ολόκληρες εκατομμυρίων ελλήνων). Και τι κάνει με όλο αυτό πολιτικό κεφάλαιο ο Σημίτης; Αναμορφώνει και εξυγιαίνει το ασφαλιστικό (κάτι πήγε να ψελλίσει ο Σπράος και τα μάζεψαν πίσω κακήν κακώς με τις πρώτες αντιδράσεις); Εκσυγχρονίζει τη δημόσια διοίκηση (πέραν της σημαντικότατης πάντως ίδρυσης των ΚΕΠ); Περιορίζει την αντιαναπτυξιακή και κοστοβόρα γραφειοκρατεία και τις κομματικές νομεκλατούρες στο δημόσιο και τις ΔΕΚΟ; Δίνει ώθηση στην έρευνα και την καινοτομία; Αναμορφώνει τα χειμαζόμενα ελληνικά Πανεπιστήμια; Προτείνει και υλοποιεί υγιές και βιώσιμο αναπτυξιακό μοντέλο για την εισερχόμενη με καταφανές έλλειμμα ανταγωνιστικότητας χώρα στη θάλασσα της ευρωζώνης; Σε ποιο από αυτά τα πεδία επιλέγει να δώσει την μεγάλη του μάχη μετά την χιτσκοκικού φινάλε νίκη του στις εκλογές του 2000; Στο μέγα θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Ξοδεύει μεγάλο μέρος του πολιτικού του κεφαλαίου σε μια άνευ νοήματος σύγκρουση με την ελλαδική εκκλησία και τον Χριστόδουλο, για ένα θέμα που καλώς ή κακώς άπτονταν των ευαισθησιών και του αισθήματος αυτοπροσδιορισμού σημαντικής μερίδας των πολιτών αυτής της χώρας. Γύρω του οργανώνονται και δρουν πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, think tanks και opinion makers, που έκτοτε προσπαθούν σε κάθε ευκαιρία να επιβάλλουν στανικά στην κοινή γνώμη απόψεις πολιτικής ορθότητας και ενός περίεργου στο δογματισμό του πολυπολιτισμικού κοσμοπολιτισμού, που προορίζεται να επικρατήσει μέσω άνωθεν επιβολής. Και εδώ είναι το μεγάλο λάθος: κάθε λαός έχει την παράδοση του, τα θρησκευτικά του πιστεύω, τις δοξασίες του, τους συλλογικούς του μύθους, τα στοιχεία αυτοπροσδιορισμού του, δεν μπορείς να τα εξαλείψεις διοικητικά, να τα σνομπάρεις (ως βαλκανικά υπολείμματα της τουρκοκρατίας), να τα προβοκάρεις και να τα προσβάλεις. Δεν μπορείς να μιλάς για «συνωστισμό» στο λιμάνι της Σμύρνης, ακόμα και αν ήταν έτσι (που δεν ήταν). Γιατί, όταν ασκείς έτσι πολιτική, αντί να ρυμουλκείς την κοινωνία προς την όντως προοδευμένη Δύση, την ρίχνεις σούμπιτη στις αγκάλες της ακροδεξιάς, των χρυσαυγιτών, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, της καθυστέρησης, ειδικά δε, σε εποχές πρωτοφανούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης και με τα πρώτα σημάδια αρχόμενης διάρρηξης του κοινωνικού ιστού να είναι πλέον ορατά. Όλοι αυτοί οι ταλιμπάν της πολιτικής ορθότητας, που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως προνομιακό θεματοφύλακα των αξιών του Διαφωτισμού και συνεχιστή της παράδοσης του Κοραή, του Τρικούπη και του Βενιζέλου, το μόνο που επιτυγχάνουν με την αμετροέπεια τους είναι να ενισχύουν τα φοβικά και αμυντικά αντανακλαστικά του πανταχόθεν βαλλόμενου κόσμου ενισχύοντας τις τηλεπωλήσεις των Λιακόπουλων και τα εκλογικά ποσοστά των Καρατζαφέρηδων.

ΤΕΤΆΡΤΗ, 4 ΜΑΪ́ΟΥ 2011

Ιατρική κοινωνικοπολιτική ψυχοπαθολογία

http://iatriko-forum.blogspot.com/2011/05/blog-post_04.html

Συζητάμε συχνά σε συντροφιές αλλά και διαδικτυακά για το πως μπορεί να ερμηνευθεί η παθητική στάση των γιατρών σε εξελίξεις και νομοθετικές πρωτοβουλίες που περιστέλλουν επαγγελματικά τους δικαιώματα και υποβαθμίζουν τις αποδοχές και το βιοτικό τους επίπεδο, για την αδυναμία τους να διαμορφώσουν όρους στοιχειώδους συλλογικής εκπροσώπησης και διεκδίκησης, για την εν γένει αδιάφορη στάση τους για τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα. Λέγονται και γράφονται διάφορα αίτια: ιατρικός υπερπληθωρισμός, πολυδιάσπαση εργασιακών σχέσεων και συνεπακολούθως οικονομικών συμφερόντων, νομικά και ηθικά προβλήματα, κωλύματα και διλήμματα που σχετίζονται με ενδεχόμενες μορφές κινητοποιήσεων και απεργιών, κοινωνικά στερεότυπα για τη "δέουσα" συμπεριφορά ενός ιατρού, ενοχή για την ανοχή που όλοι μας δείξαμε για κραχτές περιπτώσεις διαφθοράς στο χώρο μας, αρνητική έως επιθετική στάση της ελληνικής κοινωνίας και των ΜΜΕ απέναντι στους γιατρούς συλλήβδην, κόπωση και εξάντληση από τις μακροχρόνιες σπουδές, αγροτικά, αναμονές, ειδικότητες.
Έτσι και αλλιώς η ελληνική κοινωνία περιδεής και καταθλιπτική, ενοχική και εν πολλοίς αυτοοικτιρόμενη δείχνει να περιμένει παθητικά το μοιραίο (το πως θα βαφτισθεί η χρεωκοπία: αναδιάρθρωση, αναδιάταξη ή επιμήκυνση είναι ήσσονος σημασίας), από τους γιατρούς περιμένουμε να αντιδράσουν; Όλα αυτά είναι λογικά και εξηγούν εν μέρει τη στάση μας, αλλά κατά τη γνώμη μου, όχι εν όλω. Έχω όλα αυτά τα χρόνια σχηματίσει την άποψη ότι ο μέσος έλληνας γιατρός "πάσχει" από ένα σύνδρομο ατελέσφορου ναρκισσισμού-παραγνωρισμένης μεγαλοφυίας που τον καθιστά εγγενώς ανήμπορο να εμπνευσθεί από, και να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε μορφή συλλογικής δράσης. Πρόκειται για τον έφηβο άριστο-καλύτερο μαθητή της τάξης-απουσιολόγο, συχνά αντιπαθή στην πλειονότητα των συμμαθητών του και αγαπημένο των καθηγητών του (και ως εκ τούτου συχνά αισθανόμενο πιο κοντά στην "εξουσία" από ότι στο "λαό"), φορτωμένο με τις μικροαστικές προσδοκίες της κλασσικής ελληνικής οικογένειας για ιατρική καριέρα και κοινωνική αναγνώριση, κοσκινισμένο στις μυλόπετρες των πανελληνίων εξετάσεων, φοιτητή (επιτέλους;) σοκαρισμένο από την απρόσωπη και αδιάφορη (εκ μέρους των καθηγητών) λειτουργία της εκπαιδευτικής διαδικασίας στο ελληνικό πανεπιστήμιο, αποσβολωμένο θεατή του πολλαπλασιασμού (Χ 3 τουλάχιστον) του αριθμού των συμφοιτητών του με αθρόες οριακής νομιμότητας ή παντελώς παράνομες μεταγραφές, με τα καλύτερα και θεωρητικά παραγωγικότερα χρόνια του χαμένα σε αγροτικά, στρατό και πολύχρονες αναμονές για την έναρξη της ειδίκευσης, ειδικευόμενο συχνά παρακαλούντα για ευκαιρίες σωστής και επαρκούς εκπαίδευσης και τέλος πάντων κάποια στιγμή μετά από όλα αυτά, συχνά κοντά στα 40 πια, ειδικό γιατρό. Ε, λοιπόν μετά από τόσα χρόνια προσπάθειας, μελέτης, στερήσεων, ξενυχτιών και αφού βλέπει την πλειονότητα των συνομήλικων φίλων του (ξέρετε, αυτούς στους οποίους έβαζε απουσίες κάποτε, όταν έκαναν κοπάνες και πηγαίναν για καφέ με τις "ωραίες" της τάξης) να έχουν επαγγελματικά προχωρήσει, οικονομικά σταθεροποιηθεί, με καριέρες και οικογένειες, ενώ αυτός δεν έχει ξεκινήσει, ε, λοιπόν, θεωρεί ότι έχει έρθει επιτέλους η ώρα του να ανταμειφθεί, να προχωρήσει, να τα "κονομήσει", να πάρει τέλος πάντων τη "ρεβάνς" του. Και συμβαίνουν δύο τινά: είτε τα καταφέρνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, οπότε τι να μας πουν πλέον οι συλλογικότητες, οι δεοντολογίες, τα εργασιακά δικαιώματα, οι έννοιες για κοινωνικό κράτος πρόνοιας και άλλα τέτοια τινά, είτε δεν τα καταφέρνει (τουλάχιστον στο βαθμό που επιθυμούσε) και απογοητεύεται, και μοιρολατρικά και εσωστρεφώς περιχαρακώνεται στον αγώνα της επιβίωσης, κοιτώντας κατά το κοινώς λεγόμενο τη δουλίτσα του. Έτσι, όταν κηρύσσονται πανιατρικές απεργίες ενόψει του νομοσχεδίου για την πρωτοβάθμια περίθαλψη, οι νοσοκομειακοί σφυρίζουν αδιάφορα (τι τους νοιάζει άλλωστε, αυτά αφορούν τους ιδιώτες και τους ΙΚΑτζήδες) και όταν οι νοσοκομειακοί λοιδωρούνται ως σαμποτέρ του συστήματος υγείας και συλλαμβάνονται!!! γιατί, άκουσον-άκουσον, έβαλαν ασθενή σε ράντζο, όλοι οι άλλοι, ακόμη και τα συνδικαλιστικά τους όργανα και οι ιατρικοί σύλλογοι!!! αδιαφορούν. Ακόμη δε, και υποομάδες με εντελώς ταυτόσημα συμφέροντα και επιδιώξεις (όπως π.χ. οι ιδιώτες έναντι του ΕΟΠΥΥ ή οι νοσοκομειακοί προ των συγχωνεύσεων) αδυνατούν να οργανωθούν σε μια συλλογική αποτελεσματική πορεία. Γιατί; Γιατί μεταξύ άλλων αιτιών ΕΓΓΕΝΩΣ αδυνατούμε, είναι έξω από την φύση και την κουλτούρα μας.

Υ.Γ. Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη προσωπικά από όποιον συνάδελφο θεωρεί προσβλητικά τα γραφόμενα μου. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου από όσα περιέγραψα.