Πρόκειται για σχόλια δημοσιευμένα τον Ιούλιο του 2011 στο ιστολόγιο της Ανεξάρτητης Κίνησης Ιατρών
http://iatriko-forum.blogspot.com/
ΚΥΡΙΑΚΉ, 24 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011
Αναγνώσματα
Επέστρεψα εδώ και μία εβδομάδα από δεκαπενθήμερες διακοπές, στις οποίες όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, έκανα σχεδόν πλήρη ηλεκτρονική, διαδικτυακή και τηλεοπτική αποτοξίνωση. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να δοκιμάσει κανείς κάτι τέτοιο και είναι βέβαιο ότι βοηθά την ηρεμία και την έστω και ολιγοήμερη γαλήνευση του (αν μάλιστα μπορούσε κανείς να κλείσει και το κινητό, ίσως η «θεραπεία» να καθίστατο πιο δραστική). Όντας όμως junky του γραμμένου χαρτιού δύσκολα αποχωρίζομαι εφημερίδες και βιβλία. Θα προχωρήσω λοιπόν σε κάποιες προτάσεις αναγνωσμάτων «θερινών» και μη, εύπεπτων και δύσπεπτων, συγγραφέων των οποίων την γραφή εκτιμώ.
1. Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας του Παναγιώτη Κονδύλη, εκδόσεις Θεμέλιο (2011).
Είναι ένα μικρό βιβλίο 70 σελίδων που στην πραγματικότητα είναι επανέκδοση του κειμένου εισαγωγής ενός σημαντικού έργου του μεγάλου έλληνα διανοητή με τίτλο: «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού. Από τη μοντέρνα στη μεταμοντέρνα εποχή και από το φιλελευθερισμό στη μαζική δημοκρατία». Το κείμενο αυτό γραμμένο 20 και χρόνια πριν εξηγεί με έξοχη γλώσσα και στέρεη επιχειρηματολογία τις ρίζες της μιζέριας και της δυσπραγίας της ελληνικής κοινωνίας, αναλύει γιατί η χώρα δεν απέκτησε ποτέ πραγματική αστική τάξη, και προβλέπει με συγκλονιστική οξυδέρκεια την οικονομική και κοινωνικοπολιτική χρεοκοπία. Πρόκειται για ένα πόνημα που θα άξιζε, πιστεύω, να διαβάσει κάθε έλληνας πολίτης.
2. Ο ιδιωτικός βίος του Μάξουελ Σιμ του Τζόναθαν Κόου, εκδόσεις Πόλις (2010).
Πρόκειται για το τελευταίο βιβλίο του Βρετανού πεζογράφου, γνωστού και στην Ελλάδα από το «Τι ωραίο πλιάτσικο», τους «Νάνους του θανάτου», την «Λέσχη των τιποτένιων».
Ένα ιδιότυπο μυθιστόρημα δρόμου, ελεγεία για την ζωή και την επιβίωση στον 21ο αιώνα, τις σχέσεις, την οικογένεια, την εργασία, την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ευχάριστη γραφή, βρετανικό βιτριολικό χιούμορ, σαρκασμός, κωμωδία με τραγικές διαστάσεις.
3. Μανιφέστο των ανήσυχων οικονομολόγων. Κρίση και χρέη στην Ευρώπη: 10 μύθοι και 22 μέτρα που προτείνουμε για να βγούμε από το αδιέξοδο των Philippe Askenazy, Τhomas Coutrot, Andre Orlean, Henri Sterdyniak, εκδόσεις Πόλις (2011).
Έτερο μικρό βιβλιαράκι 60 περίπου σελίδων που αμφισβητεί τον μονόδρομο της νεοφιλεύθερης οικονομικής ορθοδοξίας και προτείνει μια διαφορετική δομή της Ευρώπης προς την κατεύθυνση της συγκράτησης και του ελέγχου της εξουσίας των χρηματοοικονομικών αγορών.
4. Ανεμώλια του Ισίδωρου Ζουργού, εκδόσεις Πατάκης (2011).
Έχω ξαναγράψει για τον Ζουργό. Είναι κατά την γνώμη μου ο σημαντικότερος έλληνας πεζογράφος των τελευταίων δεκαετιών, ένας μεγάλος μάστορας του λόγου. Το τελευταίο του μυθιστόρημα πραγματεύεται την ανδρική φιλία, την φυγή, την αρσενική απελπισία, τον άνεμο, το Αιγαίο. Ανεμώλια στη γλώσσα του Ομήρου είναι τα λόγια του ανέμου, τα μάταια, τα ανώφελα. Ένα βιβλίο για άνδρες και όχι μόνο.
5. Η επινόηση της ετερότητας. "Ταυτότητες" και "διαφορές" στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, εκδόσεις Καστανιώτη.
Ένα «δύσκολο» δοκίμιο για το καυτό πρόβλημα της αντίθεσης (και αενάως επιδιωκόμενης σύνθεσης) ατόμου – κοινωνίας και τις μορφές που έχει πάρει στην εποχή μας η εν λόγω αντιπαράθεση μέσα από την κατίσχυση νεοφιλελεύθερων αξιώσεων περί «δικαιώματος στη διαφορά» και αναγνώρισης κάθε «ετερότητας». Περιγράφεται πως η ελευθερία γίνεται «δικαίωμα στην αυτοδιαφοροποίηση», η ισότητα «ισότητα ατομικών ευκαιριών», η πρόοδος «οικονομική μεγιστοποίηση». Το «δικαίωμα στη διαφορά», κατά τον Τσουκαλά, φαίνεται να αποσυνδέεται από την κοινωνική δικαιοσύνη και το δικαίωμα στην άμεση επιβίωση, η δε καταξίωση της ελεύθερης επιλογής αποδεσμεύεται από την υλικότητα των επιβιωτικών αναγκών, ο καθένας μπορεί να κατηγορεί μόνο τον εαυτό του για την οικονομική και κοινωνική του θέση.
6. Λοστρέ του Λένου Χρηστίδη, εκδόσεις Καστανιώτη (2003)
Μπορεί και να είναι ότι πιο αστείο έχω διαβάσει ποτέ. Ξεκαρδιστική αποδόμηση της life-style νεοελληνικής κακογουστιάς, του κρυπτορατσισμού της χλιδογκλαμουριάς, της κενότητας του ευδαιμονισμού. Χιούμορ χωρίς πολιτικές ορθότητες και ανελέητος σαρκασμός και αυτοσαρκασμός, ο νεοέλληνας στο απόσπασμα.
7. Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας του Κώστα Αξελού, εκδόσεις Νεφέλη (2010).
Νεανικό δοκίμιο του μεγάλου έλληνα φιλοσόφου, ο οποίος είχε μόλις συμπληρώσει τα τριάντα του χρόνια όταν το πρωτοδημοσίευσε στο γαλλικό περιοδικό "Esprit", τον Ιούλιο του 1954 και εκδόθηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά πέρυσι σε μετάφραση της Κατερίνας Δασκαλάκη. Μια ακόμη διορατική, οξυδερκής ματιά στην ελληνική κοινωνία και πολιτεία, πιο επίκαιρη ίσως σήμερα από ότι ήταν πριν από 57 χρόνια.
8. Το εργοστάσιο των μολυβιών της Σώτης Τριανταφύλλου, εκδόσεις Πατάκης (2008).
Πρόκειται πιθανότατα για την πλέον ταλαντούχα ελληνίδα συγγραφέα και στο βιβλίο αυτό βρίσκεται στην καλύτερη της στιγμή. Ιστορικό μυθιστόρημα που παρακολουθεί τις ζωές των μελών μιας οικογένειας Ελλήνων από το Κάιρο το 1866 και ολοκληρώνεται στην Αθήνα περί το 1940 παρακολουθώντας όσες εξελίξεις συγκλόνισαν και άλλαξαν τον κόσμο από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι και λίγο πριν το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Η συγγραφέας όχι μόνο μας βάζει στο κλίμα όλων αυτών των εξελίξεων, αλλά μας οδηγεί και σε διαφορετικούς τόπους κάθε φορά – Αίγυπτο, Ζυρίχη, Κονγκό, Λένιγκραντ, Αθήνα... Ταραχές στην Αίγυπτο, Α΄Παγκόσμιος πόλεμος, εδραίωση του κομμουνισμού - όλα αυτά μπλέκονται με τις τρεις γενιές των ατόμων της οικογένειας Ασημάκη αλλά και με τα πιστεύω, τις αμφιβολίες, τα θέλω αλλά κυρίως με τα όνειρα του καθενός. Γραμμένο με ρέουσα συναρπαστική γραφή, είναι ένα βιβλίο για όσους αρέσκονται στα χωροχρονικά ταξίδια.
9. Αμερικάνικο ταμπλόιντ, Αμερικάνικο ταξίδι θανάτου και Το αίμα δεν σταματάει ποτέ του Τζέημς Ελρόυ, εκδόσεις Άγρα (2005, 2007, 2010).
Ο κόσμος του Ελρόυ είναι μαύρος, αβυσσαλέος, ανελέητος, είναι μια ανατριχιαστική ματιά στα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής. Ο λόγος του τρομερού παιδιού του αμερικανικού νουάρ είναι λιτός, στακάτος, οξύαιχμος, φαινομενικά αντιλογοτεχνικός και η σύνθεση του καταλήγει σε λογοτεχνικά επιτεύγματα όπως η συγκεκριμένη τριλογία. Εδώ το αστυνομικό μυθιστόρημα παντρεύεται με την ιστορική αφήγηση, η μυθοπλασία με την πραγματικότητα σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, που είναι δύσκολο να πάρεις ανάσα. Βρισκόμαστε πίσω, και κάτω, από τις σκηνές της εκλογής του JFK στο προεδρικό αξίωμα, του Κόλπου των Χοίρων, της δολοφονίας του Ντάλλας τον Νοέμβριο του 1963 - και του υπόκοσμου που συνδέει το Μαϊάμι, το Λος Άντζελες και την Ουώσινγκτον, παρακολουθούμε τον πόλεμο του Βιετνάμ και το εμπόριο ηρωίνης, τις δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Ρόμπερτ Κέννεντυ, το κίνημα για τα δικαιώματα των Μαύρων, τους Μαύρους Πάνθηρες και άλλες οργανώσεις, τα ακροδεξιά αντικομμουνιστικά τρομοκρατικά σχήματα, τον Χάουαρντ Χιούζ και τη Μαφία, τα Παιδιά των Λουλουδιών, τις συνωμοσίες του Εφ Μπι Αϊ και του Τζ.Ε. Χούβερ, την αντικομμουνιστική υστερία, τα πολιτικά και τα οικονομικά παιχνίδια με την Κούβα, την Αϊτή και τον Αγιο Δομίνικο, την άνοδο του Νίξον στην εξουσία και τη δρομολόγηση του σκανδάλου Ουώτεργκεητ. Αφήγηση πυρετώδης, μετάφραση εξαιρετική (από τον Ανδρέα Αποστολίδη), δύσκολα θα το αφήσετε από τα χέρια σας αν αρχίζετε να το διαβάζετε.
10. Κοντά στον ουρανό Ι και ΙΙ της Άυν Ραντ, εκδόσεις Ωκεανίδα (2000).
Γραμμένο το 1943 από την συγγραφέα του συγκλονιστικού «Εμείς οι ζωντανοί» (επίσης εκδόσεις Ωκεανίδα) είναι ένας λογοτεχνικός ύμνος στο άτομο, στο ανθρώπινο εγώ στην Προμηθεϊκή του διάσταση, στο προσωπικό όραμα ως κινητήριο μοχλό της προόδου. Ο ήρωας του βιβλίου είναι ένας ιδιοφυής αρχιτέκτονας, αδιάλλακτος στα ιδανικά του (πηγαίνει ακόμα κι εργάτης σε λατομείο για να μην τα προδώσει), δίνει σκληρή μάχη εναντίον των κατεστημένων της εποχής του και αντιμετωπίζει μια άγρια επίθεση από μια κοινωνία που αντιτίθεται με κάθε τρόπο σε έναν μεγάλο δημιουργό. Ταυτόχρονα παρακολουθούμε μια έντονη ερωτική ιστορία που αρσενικό και θηλυκό μάχονται με πάθος μέχρι τελικής πτώσεως.
Αναμένω και τις δικές σας προτάσεις.
Υ.Γ. Υπέροχο νησί η Τήνος. Πέρα από την κάπως άχρωμη Χώρα της, έχει μια καταπληκτική ενδοχώρα με πάνω από 50 κατοικημένα, πεντακάθαρα, κουκλίστικα χωριουδάκια, όμορφες αμμουδιές με κρυστάλλινα τυρκουάζ νερά, ίσως το καλύτερο και φθηνότερο φαγητό στις Κυκλάδες, απολαυστικές στην εναλλαγή των εικόνων τους αυτοκινητάδες, μουσεία, αμέτρητες εκκλησιές, ορθόδοξα και καθολικά μοναστήρια. Είναι ένας τόπος που φαίνεται να αγαπάει τον πολιτισμό (πατρίδα μεταξύ άλλων του Γιαννούλη Χαλεπά, του Νικόλαου Γύζη, του Νικηφόρου Λύτρα, Του Λάζαρου Σώχου, του Γιάννη Γαϊτη, «έδρα» του Κώστα Τσόκλη) και που οι κάτοικοι της συμπεριφέρονται με ευγένεια και πολιτισμό.
ΠΈΜΠΤΗ, 21 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011
50 χρόνια Διεθνής Αμνηστία
Κυκλοφορεί ένα μικρό βιβλιαράκι (και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη σε
μετάφραση Σώτης Τριανταφύλλου) με τίτλο: «Αγανακτήστε». Πρόκειται για ένα διεθνές εκδοτικό φαινόμενο (μόνο στη Γαλλία πάνω από 1.500.000 αντίτυπα), που κατά πολλούς έπαιξε ρόλο και στο ξέσπασμα του κινήματος των αγανακτισμένων, Los Indignados, στην Ισπανία και στην ονομασία του. Είναι ένα κείμενο του 93χρονου σήμερα Stephane Hessel, αγωνιστή της γαλλικής εθνικής αντίστασης (παρεπιμπτόντως, με το κωδικό όνομα Greco), ο οποίος συνελήφθη το 1944 από τους Γερμανούς, βασανίσθηκε, καταδικάσθηκε σε θάνατο και απέδρασε δύο φορές από γερμανικά στρατόπεδα. Μετά τον πόλεμο έγινε διπλωμάτης και ήταν το νεότερο μέλος της επιτροπής του ΟΗΕ που συνέταξε την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπουhttp://www.ohchr.org/EN/UDHR/Documents/UDHR_Translations/grk.pdf,
Ο Stephane Hessel παραμένει προσηλωμένος στις αρχές της μαχητικής υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στην αρχή της μη χρήσης βίας, στον αγώνα αυτό. Μνημονεύει συχνά τη ρήση του Σαρτρ:«Αναγνωρίζω ότι η βία με όποια μορφή και αν εκδηλώνεται είναι αποτυχία» (άσχετα αν ο Σαρτρ συγκεκριμένα προέκρινε την χρήση βίας για την αντιμετώπιση της βίας).
Στην μαχητική υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (όπως αυτά καθορίσθηκαν από την ανωτέρω παρατεθείσα οικουμενική διακήρυξη) με σεβασμό της αρχής της μη βίας είναι αφιερωμένη και η δράση της Διεθνούς Αμνηστίας που ιδρύθηκε πριν 50 ακριβώς χρόνια.
Η Διεθνής Αμνηστία (Amnesty International) είναι μια διεθνής ανεξάρτητη οργάνωση (μη κυβερνητική) που συνεργάζεται με τον ΟΗΕ και που έχει κύριο αντικείμενο την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως αυτά έχουν θεσπιστεί για όλους τους ανθρώπους της Γης, σε οποιοδήποτε γεωγραφικό σημείο και ανεξαρτήτως πολιτικής παράταξης, ιδεολογίας, θρησκευτικού δόγματος, χρώματος, φυλής, ηλικίας, φύλου, εκπαίδευσης κ.λπ.
Ιδρύθηκε από τον Άγγλο νομομαθή Πήτερ Μπένεσον τον Ιούλιο του 1961 στο Λονδίνο. Πολύ σύντομα συγκροτήθηκε η πρώτη ομάδα της οποίας τα μέλη προέρχονταν από την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Σήμερα αριθμεί περισσότερα από 2.200.000 μέλη από 150 και πλέον Χώρες, όταν το 1980 αριθμούσε 350.000 μέλη που συγκροτούσαν 2.680 ομάδες από 53 κράτη, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Η Γενική Γραμματεία της Οργάνωσης εδρεύει στο Λονδίνο ενώ σε κάθε χώρα έχει συσταθεί από μια Επιτροπή που παρακολουθεί, καταγράφει, ενημερώνει και καταγγέλλει σχετικά τα κρούσματα παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Διεθνής Αμνηστία δεν επιχορηγείται από κανέναν φορέα εκτός από τα μέλη της, κατά τις ατομικές εγγραφές τους ή από διάφορες δωρεές. Έμβλημα της Δ.Α. είναι: το «συρματόφρακτο αναμμένο κερί», και σύνθημα:"Προτιμότερο το φως ενός κεριού παρά η κατάρα του σκότους"
Σύμφωνα με το καταστατικό της Οργάνωσης, που υιοθετήθηκε κατά την 25η Διεθνή Γενική Συνέλευσή της που συνήλθε στο Ντακάρ τον Αύγουστο του 2001, όπου και προσδιορίστηκε ως όραμα όλοι οι άνθρωποι στη Γη να απολαμβάνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τέθηκε ως κυρίαρχη αποστολή η διεξαγωγή έρευνας για την πρόληψη και καταστολή των παραβιάσεων αυτών που πλήττουν ιδιαίτερα τη σωματική και διανοητική ακεραιότητα, την ελευθερία συνείδησης και έκφρασης καθώς και την αποτροπή κάθε διάκρισης.
Όργανα της Δ.Α.
Κυρίαρχα όργανα της Διεθνούς Αμνηστίας είναι:
Η Διεθνής Γενική Συνέλευση, που συγκαλείται τουλάχιστον ανά διετία
Η Διεθνής Εκτελεστική Επιτροπή και
Η Διεθνής Γραμματεία, της οποίας προΐσταται ο Γενικός Γραμματέας της Οργάνωσης
Ελληνική Επιτροπή Δ.Α.
Στην Ελλάδα η υφιστάμενη Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Αμνηστίας ιδρύθηκε το 1976 και πρώτα της μέλη ήταν Έλληνες που φέρονταν να διώχθηκαν κατά τη περίοδο της Δικτατορίας (1967-1974) και που συνεργάστηκαν την ίδια περίοδο με την Διεθνή Αμνηστία. Σήμερα τα μέλη της υπολογίζονται σε περισσότερα από 2.000.
Ακολουθεί ένα βίντεο για την επέτειο 50 χρόνων από την ίδρυση της Διεθνούς Αμνηστίας.
ΔΕΥΤΈΡΑ, 18 ΙΟΥΛΊΟΥ 2011
Η εικόνα της Ελλάδας και οι σύγχρονες εκδοχές του φιλελληνισμού
Γίνεται όλο και εντονότερα το τελευταίο διάστημα συζήτηση για την εικόνα της χώρας και των κατοίκων της στο εξωτερικό. Η κρίση χρέους του ελληνικού κράτους και ο κίνδυνος επέκτασης του σε όλη την ευρωζώνη με το διόλου απίθανο ενδεχόμενο ο κλονισμός της παγκόσμιας οικονομίας που θα επέλθει να κάνει το 2008 (με την Ελλάδα στον ρόλο της Lehman Brothers) να φαντάζει μια μικρή περιπέτεια, έχουν στρέψει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στην μικρή, όμορφη αυτή γωνιά του πλανήτη. Η Ελλάδα είναι καθημερινά πρωτοσέλιδο επί μήνες στα σημαντικότερα διεθνή έντυπα, κάθε οικονομολόγος που σέβεται τον εαυτό του καταθέτει την άποψη του για το τι πρέπει να γίνει με την ελληνική κρίση χρέους, σενάρια, ρεπορτάζ, ανταποκρίσεις. Οι ψηφοφορίες στην ελληνική βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και για το μεσοπρόθεσμο μεταδόθηκαν σε ζωντανή μετάδοση και με ψήφο-ψήφο καταμέτρηση από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα παγκοσμίως. Αντίστοιχα, στον ελληνικό τύπο και στην ελληνική μπλογκόσφαιρα αναπαράγονται δημοσιεύματα του ξένου τύπου και δηλώσεις ξένων ιθυνόντων για την Ελλάδα επί καθημερινής βάσεως. Οι απόψεις του «γερμανού φορολογούμενου» ή του «ιάπωνα τουρίστα» για την Ελλάδα και τους έλληνες μας απασχολούν, όπως ποτέ στο παρελθόν. Το στερεότυπο των «τεμπέληδων», «κατεργάρηδων» ελλήνων που καταβροχθίζουν επί δεκαετίες κοινοτικές επιδοτήσεις, εισήλθαν με στατιστικές λαθροχειρίες στην ζώνη του ευρώ και υποθήκευσαν με τις σπατάλες του ανοικονόμητου κράτους τους τη σταθερότητα του κοινού νομίσματος είναι μια οπτική για την χώρα μας, διακινούμενη κυρίως από λαϊκίστικα έντυπα, τύπου Bild, αλλά δεν είναι η μόνη. Ανάλογες δε ακρότητες για τους γερμανούς και τη Γερμανία π.χ. διαβάζουμε και σε αντίστοιχου επιπέδου ελληνικά έντυπα. Η ελληνική κοινωνία πάσχει από έναν ιδιότυπο βαλκανικό επαρχιωτισμό: ενώ συνήθως ομφαλοσκοπεί ασχολούμενη με αστεία παρα- και μικροπολιτικά ζητήματα άνευ ουδεμίας σημασίας (τι δήλωσε ο ένας, τι λένε οι κύκλοι του άλλου, ποιος υπουργός είναι δυσαρεστημένος, με ποιον είναι χολωμένο το «Μαξίμου», κ.ο.κ.), αδιαφορώντας για ζητήματα διεθνούς πολιτικής και την θέση της χώρας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αντιδρά με εξαιρετική ευθιξία αν θεωρήσει ότι προσβάλλεται από απόψεις των ξένων για αυτήν: την Ελλάδα δικαιούμαστε να την επιτιμούμε και να την χαρακτηρίζουμε ψωροκώσταινα μόνον εμείς.
Υπάρχουν όμως και ξένοι που αγαπούν τον τόπο μας και τον πολιτισμό του, έχουν μελετήσει την ιστορία του και αγωνιούν όσο και εμείς για την τύχη του. Η ματιά τους για όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία είναι συχνά πιο καθαρή από την ματιά του μέσου έλληνα και νομίζω ότι αξίζει να διαβάζουμε και να προβάλλουμε τις απόψεις τους.
Ο Βρετανός ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ είναι νομίζω μια τέτοια περίπτωση. Πρόσφατα δημοσίευσε στους New York Times ένα συγκλονιστικό άρθρο για την Ελλάδα και τον κόσμο με τίτλο Democracy’s Cradle, Rocking the World, http://www.nytimes.com/2011/06/30/opinion/30mazower.html?_r=1
και στα ελληνικά: Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη,http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=408843&h1=true .
Στο παρόν σημείωμα παραθέτω πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη του που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της Κυριακής. Αξίζει νομίζω να διαβασθεί.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_17/07/2011_449650
Η κρίση στην Eλλάδα άρχισε από το 1980
Ο ΜΑΡΚ ΜΑΖΑΟΥΕΡ ΣΤΗΝ «Κ»
Ο Βρετανός ιστορικός και καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης Μαρκ Μαζάουερ μιλάει για την παγκόσμια κρίση
Της Μαργαριτας Πουρναρα
Για τους εκκολαπτόμενους ιστορικούς, η Ελλάδα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα σίγουρα θα είναι ελκυστικότατο θέμα μελέτης: μια μικρή χώρα, με μόλις 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, κατάφερε να προκαλέσει εξελίξεις σε θεσμικό και πολιτικό επίπεδο, δυσανάλογες του οικονομικού της μεγέθους, αλλά αντάξιες των παγκοσμιοποιημένων συστημικών κινδύνων. Κοντολογίς, έγινε πεδίο πειραματισμού για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τις πολιτικές ηγεσίες, τους οίκους αξιολόγησης. Με αφορμή το κράτος και την καθημαγμένη οικονομία του, αποφασίστηκαν οι νέοι κανόνες του διεθνούς παιχνιδιού και παγιώθηκαν οι καινούργιοι συσχετισμοί.
Σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα New York Times, ο Μαρκ Μαζάουερ υποστηρίζει ακριβώς αυτό: «Η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του μέλλοντος» τονίζοντας πως στην πολυκύμαντη πρόσφατη ιστορία της βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο των παγκόσμιων αλλαγών. Ο Βρετανός ιστορικός δεν χρειάστηκε να περιμένει την πρόσφατη κρίση για να στρέψει το βλέμμα του σε αυτήν την άκρη της Ευρώπης. Ηδη είχε συγγράψει μια σειρά από σημαντικά βιβλία που φώτιζαν άλλες δύσκολες περιόδους της πορείας μας στον 20ό αιώνα, όπως ο αφανισμός των εβραϊκού στοιχείου της Θεσσαλονίκης, η κρίση του Μεσοπολέμου, η Κατοχή.
Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης εχει καταπιαστεί με μας όχι ως αποστασιοποιημένος μελετητής αρχείων, αλλά σχεδόν με το πάθος του ανθρωπολόγου που έχει γνωρίσει τον τόπο από κοντά Η φωνή του στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής αποκαλύπτει έμφυτη ευγένεια και ζεστασιά. Η πρώτη ερώτηση είναι σχεδόν αναπόφευκτη: Αισθάνεται σήμερα ότι είναι ένας από τους ελάχιστους φιλλέληνες που έχουν απομείνει;
«Δεν θα ήθελα να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη “φιλέλληνας” διότι θα πρέπει να εντάξουμε τη συζήτησή μας σε ένα δίπολο, το οποίο θα συμπεριλάμβανε και τους “ανθέλληνες”. Οταν η κατάσταση είναι τόσο ρευστή, δυστυχώς επικρατούν πολλές γενικεύσεις και υπεραπλουστεύσεις, στις οποίες πρέπει κανείς να ασκεί κριτική. Η αλήθεια είναι ότι στο διεθνές περιβάλλον σήμερα κυριαρχεί μια αρνητική στερεοτυπική εντύπωση για τη χώρα. Νομίζω ότι ένα μέρος του προβλήματος έχει πράγματι να κάνει με την ελληνική κρίση και τις παρενέργειές της στην Ευρώπη και ένα άλλο αφορά το γεγονός ότι κάποιοι κάνουν αναλύσεις και βγάζουν συμπεράσματα χωρίς να γνωρίζουν σε βάθος την Ελλάδα και την ιστορία της. Το έχω πει και στο παρελθόν: η χώρα εμφανίζεται ως κατά συρροήν αφερέγγυα, ενώ έχει χρεοκοπήσει δύο φορές τον 19ο αιώνα και μία τον 20ό. Γιατί λ. χ. δεν αναφέρει κανείς σήμερα ότι επετράπη στη Γερμανία το 1953 να διαγράψει τα πολεμικά της χρέη, έτσι ώστε αργότερα να μπορέσει να ορθοποδήσει οικονομικά και να αναπτυχθεί; Οταν εξετάζουμε ένα πρόβλημα, πρέπει να κοιτάζουμε τα πράγματα σε βάθος, να συνεκτιμούμε πολλούς παράγοντες και όχι να βγάζουμε γρήγορα και επιφανειακά συμπεράσματα, κάτι το οποίο νομίζω ότι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή στην περίπτωση της Ελλάδας. Ακούω αναλύσεις για τα αίτια της κρίσης που ξεκινούν από τον οθωμανικό ζυγό και φτάνουν ώς τον Εμφύλιο ή τηχούντα. Ειλικρινά, νομίζω ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Η απαρχή της οικονομικής κρίσης τοποθετείται στην περίοδο μετά το 1980 και σχετίζεται με τον χαρακτήρα της μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία».
Ο Μαζάουερ ήρθε για πρώτη φορά στη χώρα μας το 1977 και έκτοτε μας επισκέπτεται συχνά. Ξέρει τη νοοτροπία μας. Περίμενε ότι κάποια στιγμή θα φτάναμε στο χείλος του γκρεμού; «Ηταν εμφανές ότι υπήρχαν ορισμένα προβλήματα όπως η έλλειψη ενός αποτελεσματικού μηχανισμού για τον φορολογικό έλεγχο, κάτι που είναι ακόμα η αχίλλειος πτέρνα σας. Ηταν επίσης εμφανές ότι οι Ελληνες πολιτικοί διόγκωναν τον δημόσιο τομέα ως υποκατάστατο ενός δικτύου κοινωνικής πρόνοιας, αλλά και ως πεδίο για τη δική τους ευνοιοκρατία. Η είσοδος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα έδωσε στους Ελληνες την ευκαιρία να ανεβάσουν το βιοτικό τους επίπεδο και να αφήσουν πίσω ορισμένες από τις πληγές που τους δίχασαν στο παρελθόν. Ομως, η ευμάρεια αυτή δεν σας αφύπνισε έτσι ώστε να λύσετε μερικά από τα δομικά προβλήματα που μάστιζαν την οικονομία και απαιτούσαν νωρίτερα λύσεις. Η οικονομική πολιτική των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου και των περισσότερων διαδόχων του στην πρωθυπουργία ενδυνάμωσαν τις πελατειακές σχέσεις και επιδείνωσαν τα πράγματα όπως αποκαλύπτουν και τα στατιστικά στοιχεία. Κάπως έτσι καταλήξατε σε ένα αδιέξοδο, το οποίο πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις εξαιτίας των διεθνών συνθηκών. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως εδώ ποιο είναι τελικά το ζήτημα: Ναι μεν έχουμε την ελληνική οικονομική κρίση, αλλά από την άλλη υπάρχει η δραματική ολιγωρία και αναποφασιστικότητα των Ευρωπαίων να δώσουν λύσεις σε ένα θέμα που δεν αφορά μόνον εσάς αλλά ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ενωση και το κοινό της νόμισμα. Υστερα από όλα αυτά που έχουν γίνει ώς τώρα, η μπάλα για την επίλυση του προβλήματος της Ελλάδας είναι στο γήπεδο των ξένων και όχι στα χέρια σας. Ας μη γελιόμαστε».
«Νομίζω ότι οι ίδιες οι εξελίξεις πρέπει να κάνουν επιτέλους τους Ευρωπαίους να δουν ότι η σωτηρία σας είναι δικό τους συμφέρον. Δυστυχώς ώς σήμερα δεν φαίνεται να μπορούν να βρουν έναν άξονα συνεννόησης. Νομίζω ότι αν δεν οργανωθεί γρήγορα ένα ικανό σχέδιο διάσωσης, το αποτέλεσμα θα είναι να καταλήξει η Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης» λέει ο Μαρκ Μαζάουερ.
«Η παρούσα ιστορική συγκυρία δεν μπορεί παρά να με κάνει να σκέφτομαι τη μεταπολεμική περίοδο, όπου σπουδαίοι ηγέτες κατάφεραν να ξαναφτιάξουν την κατεστραμμένη από τον πόλεμο Ευρώπη» συνεχίζει. «Η ανοικοδόμηση τότε ήταν πρωτίστως θέμα πολιτικής διακυβέρνησης. Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Λέτε αν ήταν στη ζωή ο Τζορτζ Μάρσαλ ή ο πρόεδρος Τρούμαν να σκέφτονταν ποιο θα ήταν το αντίκτυπο των αποφάσεών τους στους οίκους αξιολόγησης; Και βέβαια όχι. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι σημερινοί πολιτικοί, οι οποίοι δίνουν τεράστια βαρύτητα στις αγορές. Ξεχνούν όμως ίσως κάτι που ήξερε καλά ο Μάρσαλ. Μια ισχυρή πολιτική απόφαση που θα τηρηθεί σε βάθος χρόνου μπορεί να καθησυχάσει τις αγορές και να επιβάλει τους όρους του παιχνιδιού. Αλλιώς ο έλεγχος χάνεται από τα χέρια των πολιτικών και περνάει αλλού».
Μια γενιά κινδυνεύει να χαθεί
Σύμφωνα με τον Μαζάουερ, το απότοκο της... αναποτελεσματικότητας των Ευρωπαίων να ανταποκριθούν στο ύψος των περιστάσεων είναι δυστυχώς ότι καλούνται να πληρώσουν τον λογαριασμό της ύφεσης δύο ομάδες.
«Η πρώτη είναι οι φορολογούμενοι των πλουσιότερων ευρωπαϊκών χωρών, που πρέπει να επωμιστούν χρέη που δεν τους αναλογούν και ως εκ τούτου συσσωρεύουν οργή. Η δεύτερη ομάδα είναι οι Ελληνες νέοι, που βλέπουν ότι το μέλλον τους προδιαγράφεται δυσοίωνο» υπογραμμίζει ο ιστορικός, προσθέτοντας:
«Προσωπικά πιστεύω πως η μεγαλύτερη τραγωδία της ελληνικής κρίσης είναι ότι μια ολόκληρη γενιά κινδυνεύει να χαθεί. Νέα μορφωμένα παιδιά σε καλά πανεπιστήμια, στα οποία οι γονείς αλλά και η ίδια η ελληνική κοινωνία έχουν επενδύσει πολλά, δεν μπορούν να βρουν δουλειά και κινδυνεύουν να πάρουν τον δρόμο της μετανάστευσης. Αν συμβεί αυτό δεν θα έχετε να αντιμετωπίσετε μονάχα το λεγόμενο brain drain, δηλαδή την αποστέρηση της χώρας από το πιο μορφωμένο, ικανό τμήμα του πληθυσμού.
» Η φυγή των προικισμένων αυτών μυαλών θα καθυστερήσει ακόμα περισσότερο την ανάκαμψη της οικονομίας. Πρέπει λοιπόν να γίνει απόλυτη προτεραιότητα της πολιτικής ηγεσίας να βρεθούν τρόποι να κρατήσετε τους νέους εδώ. Αλλιώς θα σας είναι πολύ δύσκολο να βρείτε άξια στελέχη για νέες επιχειρήσεις, για τους υγιείς δημόσιους οργανισμούς, για όποιες νέες κρίσιμες θέσεις προκύψουν.
Στην εποχή μας, ο πλούτος μιας χώρας δεν είναι μόνο υλικός, αλλά και ανθρώπινος. Φροντίστε λοιπόν να προφυλάξετε αυτό το κεφάλαιο που αυτή τη στιγμή φυλλορροεί. Υπάρχουν και ορισμένοι που λένε ότι η Ελλάδα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα στέλνει τα καλύτερά της μυαλά εκτός συνόρων. Oτι είναι μια χώρα που αντλεί δύναμη και θετική ενέργεια από τη διασπορά, που σπεύσει κάθε φορά να στηρίξει τη χώρα όταν υπάρχουν δυσκολίες. Σύμφωνοι.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχετε ανάγκη να τα κρατήσετε εντός, αλλά και να τους δώσετε την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες, τα ταλέντα τους, τις δεξιότητές τους. Να υπάρξει ζωτικός χώρος ώστε να μπορέσουν να ανθήσουν» υπογραμμίζει ο Βρετανός ιστορικός.
Χώρα σε έκτακτη ανάγκη
Του ζητάμε να σχολιάσει τις συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος: «Ενα από τα χαρακτηριστικά που θαυμάζω περισσότερο στους Ελληνες είναι ότι για τον λαό η πολιτική δεν είναι μια υπόθεση που απλώς προκαλεί κυνικά σχόλια, όπως σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Αντιθέτως, είναι συνδεδεμένη με την πεποίθηση ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν προς το καλύτερο. Η μαχητικότητα του χαρακτήρα σας πάντα έχει αποτελέσματα. Οι “Αγανακτισμένοι” του Συντάγματος πέτυχαν κάτι σημαντικό. Ασκησαν τέτοιες πιέσεις που κατάφεραν ώς ένα βαθμό να επηρεάσουν τη διεθνή πολιτική ατζέντα.»
Ελιγμοί
Ρωτάμε τον Μαζάουερ πώς ακριβώς έγινε αυτό, την στιγμή που τελικά ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο, το οποίο είναι επαχθές για τα μεσαία και τα χαμηλά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και ότι οι πολίτες παρά τις ήπιες αντιδράσεις ή τις δυναμικές κινητοποιήσεις αισθάνονται ότι δεν έχουν πλέον λόγο στη χάραξη της πολιτικής:
«Μη βλέπετε έτσι τα πράγματα. Η Ελλάδα είναι μια χώρα σε εκτακτη ανάγκη που έχει πολύ μικρό περιθώριο ελιγμών στη διεθνή σκακιέρα. Εντούτοις, οι “Αγανακτισμένοι” έκαναν αισθητή την παρουσία τους και ανάγκασαν τους Ελληνες αλλά και τους ξένους πολιτικούς να δουν αυτό το μαζικό κίνημα σοβαρά. Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου σχεδίου ήταν η μόνη επιλογή. Νομίζω ότι έτσι και αλλιώς ο κόσμος έχει κατανοήσει πως η ευμάρεια που είχε πριν από την κρίση προερχόταν από πακτωλούς ευρωπαϊκού χρήματος και δανεισμό. Συνεπώς, τα επόμενα χρόνια η κατάσταση θα είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που διαμορφώθηκε στη χώρα από την δεκαετία του 1990 και μετά. Ολοι το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό.
» Μου κάνει πάντως εντύπωση ότι ορισμένοι Ελληνες παρομοιάζουν τις σημερινές δυσκολίες με την Κατοχή. Ρωτήστε κάποιον που έζησε εκείνη την περίοδο και θα σας διαβεβαιώσει ότι δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης. Χρειάζεται λοιπόν μέτρο και ψυχραιμία και από τη δική σας πλευρά στην αντιμετώπιση της κρίσης. Αν τα έχετε αυτά, τότε μπορείτε να καταστρώσετε σχέδια για το μέλλον».
Θυματοποίηση
Μήπως υπάρχει στους περισσότερους Ελληνες η αίσθηση ότι καθώς υπέστημεν αδικίες από την Τουρκοκρατία ώς και τη χούντα οι ξένοι μάς οφείλουν; Πώς το σχολιάζει ο ιστορικός;
«Νομίζω ότι ο ελληνικός λαός είναι αρκετά ώριμος και έχει κλείσει τα κεφάλαια του παρελθόντος. Οντως συνέβησαν πολλά στη χώρα από την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό ώς και την ένταξη στην Ευρωζώνη. Εχετε πλούσια ιστορία, που όπως επεσήμανα σας τοποθετούσε πάντα στην εμπροσθοφυλακή των διεθνών εξελίξεων. Ομως διαφωνώ με την άποψη ότι οι Ελληνες αισθάνονται θύματα. Μου έκανε εντύπωση όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα, λίγα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας, πως η κοινωνία ήδη λειτουργούσε ομαλά, υπήρχε ένα δικομματικό σύστημα, τα αίτια του διχασμού είχαν υποχωρήσει και η χώρα ατένιζε το μέλλον με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία. Η πρόοδος σε όλα τα επίπεδα ήταν ορατή.
» Θεωρώ λοιπόν ότι μπορείτε να κάνετε αυτοκριτική και να πάτε μπροστά αξιοποιώντας την ευκαιρία που σας δίνει η κρίση να ανασχεδιάσετε ό, τι είναι δυσλειτουργικό στον δημόσιο τομέα. Η αίσθηση της θυματοποίησης -αν υπάρχει- δεν βοηθάει καθόλου. Χρειάζεστε ισχυρές δόσεις πραγματισμού και σθένους για να τα βγάλετε τώρα πέρα».
Μεταρρυθμίσεις, η μόνη επιλογή
Μήπως ο ελληνικός λαός επιδεικνύει πραγματισμό, αλλά τον προδίδουν οι αδυναμίες του πολιτικού συστήματος να ανταποκριθεί στην κρίση;
«Γνωρίζω ότι η κυβέρνηση έχει συγκεντρώσει τα πυρά και ότι την κατηγορούν για αναποτελεσματικότητα και ολιγωρία. Ομως μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα έχει καταφέρει να περάσει νόμους που θα ήταν αδιανόητο να ψηφιστούν κάτω από άλλες συγκυρίες.
Οπως σας είπα και πριν, η Ελλάδα είναι ιδιαίτερα ευάλωτη και δεν έχει μεγάλη διαπραγματευτική ισχύ αυτήν την περίοδο. Συνεπώς οι μεταρρυθμίσεις και τα μέτρα λιτότητας είναι η μόνη επιλογή.
Θεωρώ ότι ο κ. Παπανδρέου δεν είναι λαϊκιστής και ότι έχει προσπαθήσει να κάνει τις απαιτούμενες αλλαγές, κάτι που τον έχει φέρει σε σύγκρουση με πολλές ομάδες πληθυσμού που απολάμβαναν ορισμένα προνόμια εις βάρος των άλλων. Ο μεγαλύτερος αγώνας είναι η αλλαγή της νοοτροπίας, των απαρχαιωμένων δομών που κάνουν τη χώρα να έχει χάσει την ανταγωνιστικότητά της. Χρειάζονται καίριες αποφάσεις, αλλά και κάποιος χρόνος προσαρμογής» υπογραμμίζει ο Μαζάουερ.
Ο καθηγητής του πανεπιστημίου θεωρεί ότι η στάση που έχει τηρήσει ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν ελεγκτέα:
«Οπως τόνισα προηγουμένως, τα περιθώρια ελιγμών και διαπραγματεύσεων της Ελλάδας είναι εξαιρετικά στενά. Ο κ. Σαμαράς διατείνεται ότι μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα και να αναδιαπραγματευτεί ορισμένες παραμέτρους.
Νομίζω ότι αυτό δεν ισχύει και συνεπώς δεν είναι ωφέλιμο να πιστεύουν οι πολίτες ότι υπάρχουν άλλες ευκολότερες ίσως λύσεις, που θα ανατρέψουν άρδην το σκηνικό. Η πραγματικότητα είναι σκληρή και οι όροι που έχουν θέσει οι δανειστές, επαχθείς.
Οσο πιο νωρίς το συνειδητοποιήσουν οι Ελληνες τόσο πιο γρήγορα θα μπουν στον δρόμο της ανάκαμψης και της προόδου. Αλλωστε, πρέπει να δώσετε και στους Ευρωπαίους την αίσθηση ότι έχετε ένα σχέδιο για την επόμενη ημέρα, έτσι ώστε να τους ωθήσετε να σας παράσχουν άμεσα την απαιτούμενη βοήθεια».
– Τι θα πρέπει λοιπόν να κάνουμε εμείς οι Ελληνες ώστε να αρχίσουμε να αντιστρέφουμε το κλίμα;
– Δύο άμεσες κινήσεις. Πρώτον, να επιτύχετε ένα είδος συναίνεσης. Είναι αδύνατον να ζητάτε συμπαράσταση και στο εσωτερικό της χώρας να μην υπάρχει ένα κοινό μέτωπο.
Δεύτερον, πρέπει άμεσα να βελτιώσετε τον μηχανισμό για την είσπραξη των φόρων.
Η πρώτη επίσκεψη
Η συζήτηση με τον κ. Μαζάουερ τελειώνει. Είναι ένας γοητευτικός συνομιλητής που δεν χαρίζεται αλλά εκφράζει τις απόψεις του πάντα με ηπιότητα, ένα είδος χαριτωμένου βρετανικού φλέγματος, και με φανερή αγάπη για τη χώρα μας. Του ζητάμε να μας διηγηθεί την πρώτη του επίσκεψη από την Ελλάδα:
«Ηταν πριν από 34 χρόνια. Θυμάμαι ότι πήρα το φέριμποτ από το Μπρίντιζι της Ιταλίας. Οταν ξύπνησα το πρωί, βγήκα στο κατάστρωμα και αντίκρισα τις ελληνικές ακτές. Ποτέ άλλοτε στη ζωή μου δεν είχα δει τόσο διαυγές φως όσο οι ακτίνες του ήλιου εκείνο το πρωί. Νομίζω ότι έκτοτε παραμένω αιχμάλωτος εκείνης της ομορφιάς, του μοναδικού πρώτου βιώματος.Υστερα θυμάμαι ότι πήρα το τρένο από την Πάτρα που ήταν εξαιρετικά αργό και σου έδινε τη δυνατότητα να θαυμάσεις με την άνεσή σου το μοναδικό τοπίο. Υποψιάζομαι ότι ακόμα θα έχει την ίδια ταχύτητα...» λέει γελώντας λίγο πριν κλείσει το τηλέφωνο.
Λίγα περισσότερα στοιχεία για τον Μαζάουερ.
Ο Μαρκ Μαζάουερ (αγγλ. Mark Mazower, γενν. 1958 στο Λονδίνο) είναι Βρετανός ιστορικός και δημοσιογράφος.
Ο Μαζάουερ σπούδασε Κλασική Φιλολογία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και Διεθνείς σχέσεις στο πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς της Βαλτιμόρης, απ' όπου αποφοίτησε το 1981 και το 1983 αντίστοιχα. Έκανε τη διδακτορική του διατριβή στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Στη συνέχεια διετέλεσε Καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μπίρκμπεκ (Birkbeck) του Λονδίνου, στο Πανεπιστήμιο του Σάσσεξ και στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον. Προς το παρόν, είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης.
Το έργο του
Το έργο του Μαζάουερ ερευνά ιδιαίτερα τα περί της ελληνικής ιστορίας της νεότερης εποχής, της ιστορίας των Βαλκανίων και της ιστορίας του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους στην Ευρώπη και των ιδεολογιών στον 20ο αιώνα. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες. Έγινε ιδιαίτερα γνωστός με το βιβλίο του Σκοτεινή ήπειρος.
Εκτός αυτού, εργάζεται και ως δημοσιογράφος, ιδιαίτερα για την αγγλική εφημερίδα Φαϊνάνσιαλ Τάιμς (Financial Times).
Έργα
Συγγραφέας
Greece and the inter-war economic Crisis. Οξφόρδη 1991, Βραβείο Ράνσιμαν Ελληνοαγγλικού συνδέσμου 1992.
Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του μεσοπολέμου. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης 2002.
Inside Hitler's Greece. The Experience of Occupation 1941-44. Λονδίνο 1993, βραβείο Fraenkel και Βιβλίο της χρονιάς από τους Longman/History
Στην Ελλάδα του Χίτλερ. Η εμπειρία της κατοχής. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 1994.
The dark Continent. Europe’s twentieth Century. Νιού Χέβεν/Λονδίνο 1998.
Σκοτεινή ήπειρος. Ο ευρωπαϊκός 20ος αιώνας. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2001.
The Balkans. Λονδίνο 2000.
Τα Βαλκάνια, Εκδόσεις Πατάκης 2002.
Salonica. City of Ghosts. Christians, Muslims and Jews 1430-1950. Λονδίνο 2004, Βραβείο Ράνσιμαν Ελληνοαγγλικού συνδέσμου 2005
Θεσσαλονίκη. Πόλη των φαντασμάτων. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2006.
Hitler's Empire. Nazi Rule in occupied Europe. Λονδίνο 2008.
Η Αυτοκρατορία του Χίτλερ. Ναζιστική εξουσία στην κατοχική Ευρώπη, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2009
Networks of Power in modern Greece. Λονδίνο 2008.
Εκδότης
The Policing of Politics in the twentieth Century. Historical Perspectives. Providence/Ρόουντ Άιλαντ 1997.
After the War was over. Reconstructing the State, Family and the Law in Greece, 1943-1960. Πρίνστον 2000.
Μετά τον πόλεμο. Η ανασυγκρότηση της οικογένειας του έθνους και του κράτους στην Ελλάδα. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2003.
Ideologies and national Identities. The Case of twentieth-century Southeastern Europe. Βουδαπέστη 2004.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου