2 Μαρ 2012

Προσωπική ευθύνη


Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης, και οι περισσότεροι άνθρωποι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης.
                                           Sigmud Freud


«Αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη...»*
                     Οιοσδήποτε Έλλην πολιτικός ανήρ



Αφορμή για το σχόλιο αυτό αποτέλεσαν δύο φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις: η παραίτηση του υπουργού προστασίας του πολίτη (όχι γιατί κάηκε το μισό ιστορικό κέντρο της Αθήνας ή γιατί η εγκληματικότητα έχει ξεφύγει οιουδήποτε ελέγχου πλέον), αλλά για να διεκδικήσει την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος, και η έναρξη (πάλι) της διαδικασίας αξιολόγησης δημοσίων υπηρεσιών και υπαλλήλων (με τη «συνδρομή» Γάλλων ειδικών αυτή τη φορά) με στόχο την κατάργηση οργανισμών και υπηρεσιών και την κατόπιν «αξιολόγησης» απόλυση των υπαλλήλων τους. Αυτό λοιπόν, που κατά τη γνώμη μου, συνδέει τις δύο αυτές ειδήσεις, είναι η συνειδητοποίηση της σχεδόν απόλυτης έλλειψης κουλτούρας προσωπικής ευθύνης και αξιολόγησης του έργου και της αποτελεσματικότητας στη δημόσια διοίκηση, αλλά και την εν γένει δημόσια (και πολιτική) ζωή στον τόπο μας.

Για το θέμα της δημόσιας διοίκησης η κυρίαρχη αφήγηση αυτή την εποχή λέει ότι το κράτος είναι υπερτροφικό και σπάταλο και ότι το κόστος μισθών και συντάξεων είναι το βαρίδι που δεν αφήνει την οικονομία να ανασάνει. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, γιατί υπάρχουν και άλλες απόψεις (ενδεικτικά θα παραθέσω εδώ γραφήματα που δείχνουν, ότι οι δημόσιες δαπάνες αλλά και οι δαπάνες για μισθούς του δημοσίου στην Ελλάδα δεν διαφέρουν ως ποσοστό του ΑΕΠ από τον μέσο όρο της Ε.Ε., και ότι υπολειπόμεθα  κυρίως σε έσοδα- για τον αναγνώστη που ενδιαφέρεται, περισσότερα στοιχεία εδώ), αλλά δεν νομίζω, ότι διαφωνεί κανένας με την παραδοχή, ότι οι δημόσιες
υπηρεσίες στη χώρα μας είναι εν πολλοίς αναποτελεσματικές και συχνά περισσότερο ταλαιπωρούν, παρά εξ-υπηρετούν τον πολίτη. Ο Στέφανος Μάνος (με τον οποίο μπορεί κανείς, εμού συμπεριλαμβανομένου, να διαφωνεί σε πολλά) έλεγε πάντοτε, και εκτιμώ ότι σε αυτό έχει δίκιο, ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε μάθει να μετράμε. Η αλήθεια είναι ότι όταν δεν μετράς, δεν ποσοτικοποιείς, δεν αξιολογείς, δεν προβάλεις στον χρόνο τις τάσεις εξέλιξης των μεγεθών, δεν μπορείς να συλλάβεις τις διαστάσεις κανενός προβλήματος και άρα είναι σχεδόν αδύνατο να το λύσεις (το πιθανότερο είναι να μην αντιληφθείς καν, ότι υπάρχει πρόβλημα). Το πρώτο λοιπόν πρόβλημα του δημοσίου τομέα είναι ότι δεν μετρά. Πόσα νοσοκομεία π.χ. δημοσιεύουν      

ισολογισμούς; Πόσες κλινικές δημοσιεύουν επιστημονικά και κλινικά πεπραγμένα ή σειρές (registries); Πόσες εφορίες δημοσιεύουν τα αποτελέσματα τους σε σχέση με τη στοχοθεσία τους; Ποιο είναι το ποσοστό εξιχνίασης των εγκλημάτων της ελληνικής αστυνομίας ανά κατηγορία; Που φαίνεται η ερευνητική παραγωγή των πανεπιστημιακών τμημάτων και των ερευνητικών κέντρων και πως αντιστοιχίζεται με διεθνή standards; Όταν λοιπόν δεν μετράς, δεν μπορείς να θέσεις και στόχους, και όταν δεν θέτεις στόχους, δεν μπορείς να αναθέσεις και σε κάποιον να τους διεκπεραιώσει, άρα κανείς δεν είναι υπεύθυνος για να λογοδοτήσει και να αμειφθεί ή να τιμωρηθεί ανάλογα με τα αποτελέσματα του. Οδηγείσαι λοιπόν σε μια κατάσταση παντελούς έλλειψης ανάληψης προσωπικής ευθύνης. Δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους αποτελεσματικότητα χωρίς προσωπική ευθύνη. Κανένα σύστημα δεν δουλεύει από μόνο του. Οι άνθρωποι δουλεύουν και παράγουν αποτελέσματα, άνθρωποι με φιλοδοξίες, με διάθεση για πρόοδο και προκοπή (ενδεχομένως και για προσφορά), άνθρωποι που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, κυρίως όμως άνθρωποι με ευθύνη, ευθύνη προσωπική. Κάπως έτσι γελοιοποιήθηκε κάθε έννοια ιεραρχίας (ιεραρχία δεν είναι η απονομή αξιωμάτων, είναι η ανάληψη βαρύτερων και δυσκολότερων ευθυνών από τον ανώτερο), κάπως έτσι απο-προσωποποιήθηκε η γραφειοκρατία και μετετράπη σε μυθικό τέρας, κάπως έτσι σηκώνονται αδιάφορα οι ώμοι των βαριεστημένων-ευθυνόφοβων υπαλλήλων. -Τι να σου κάνω εγώ, κύριε μου; Αν δε, σε αυτά προσθέσει κανείς και την απουσία κινήτρων ηθικής και υλικής επιβράβευσης της εργατικότητας και της αποτελεσματικότητας, η εικόνα, γίνεται πληρέστερη.
 Γιατί άραγε καταργήσαμε τα πρότυπα σχολεία που επιβράβευαν την επίδοση των μαθητών και τις προσπάθειες των δασκάλων τους, παρέχοντας εφόδια και σφυρηλατώντας το φρόνημα παιδιών από κατά τεκμήριο ασθενέστερες οικονομικά οικογένειες; Γιατί έφυγαν από τις τάξεις οι επιθεωρητές που αξιολογούσαν τρόπον τινά το εκπαιδευτικό έργο των δασκάλων; Γιατί τα επιδόματα «παραγωγικότητας» δίνονταν οριζόντια και αδιάκριτα σε όποιον κλάδο πίεζε αποτελεσματικότερα και όχι σε όσους πραγματικά παρήγαγαν αποτελέσματα; (και τώρα βέβαια κόβονται εξίσου οριζόντια και αδιάκριτα). Γιατί οδηγούμε στην απογοήτευση, την απάθεια, ενίοτε και την απελπισία, προικισμένους ανθρώπους, με γνώση, κατάρτιση και ήθος που εργάζονται συχνά με αυταπάρνηση σχεδόν σε κάθε σχολειό, σε κάθε νοσοκομείο, σε κάθε πανεπιστημιακή σχολή, σε κάθε αστυνομικό τμήμα, αντιμετωπίζοντας ενίοτε και την εχθρότητα των «συναδέλφων» τους γιατί «χαλάνε την πιάτσα»;
Θα διακινδυνεύσω και μία πρόβλεψη. Αυτοί οι άνθρωποι (κατά πλειοψηφία) θα απολυθούν με τις περίφημες «διαδικασίες αξιολόγησης», γιατί η παρασιτική νομενκλατούρα ξέρει πάντα να προστατεύει τον εαυτό της.

Όσο και να αναθεματίζουμε την πολιτική τάξη της χώρας και το δημόσιο συλλήβδην ή και τους ξένους και ειδικά τους Γερμανούς, όπως είναι της μόδας τελευταία, η αλήθεια είναι, ότι χωρίς αξιόπιστη πολιτική διεύθυνση, ανασυγκροτημένη δημόσια διοίκηση και κάποιου τύπου πραγματική συνδρομή από τους ευρωπαίους εταίρους, η ανάταξη της κοινωνίας και η αναθέρμανση της οικονομίας είναι σχεδόν αδύνατη. Είναι ευθύνη, προσωπική του καθενός μας, να προτάξει στα κριτήρια επιλογής των πολιτικών του εκπροσώπων τεκμήρια αποτελεσματικότητας στην πολιτική και επαγγελματική τους διαδρομή. Το πολιτικό προσωπικό (συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών ηγεσιών) νομοτελειακά θα ανανεωθεί δραματικά τα επόμενα χρόνια. Αν το «βασανίσουμε» και επιλέξουμε τους πραγματικά αξιότερους, οι βάσεις ενός νέου αξιακού «σύμπαντος» στη δημόσια σφαίρα θα έχουν τεθεί: προσωπική ευθύνη, πρωτοβουλία, αξιολόγηση, λογοδοσία.

Θαρρώ, πως οτιδήποτε λιγότερο, απλά δεν είναι αρκετό.

*.....Δηλαδή;;;

Υ.Γ.1. Το σκίτσο είναι του Δημήτρη Χατζόπουλου (τα Νέα)
Υ.Γ.2. Και επειδή δεν συμβαίνουν μόνο εδώ, και για να σκάσει λίγο και το χειλάκι μας



19 σχόλια:

  1. Καλημέρα! Δεν μπορώ να διαβάσω το link "άλλες απόψεις" στη δεύτερη παράγραφο της ανάρτησης. Συγκεκριμένα γράφει "ο τρέχων λογαριασμός σας δεν έχει δικαίωμα πρόσβασης για προβολή αυτής της σελίδας". Μπορώ να κάνω κάτι να το δω ή είναι κάποιο blog μόνο για γιατρούς;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ελένη, σε ευχαριστώ για την παρατήρηση. Ήταν δικό μου λάθος με τη διεύθυνση της παραπομπής. Τώρα δουλεύει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ καλό κείμενο. Προσωπικά εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα (ως εκπαιδευτικός) και συνεργαζόμενος τακτικά (αυτοδιοικητικά) με το δημόσιο, αυτό που βλέπω είναι ο φόβος για τις αξιολογήσεις. Απαιτούμε να κρίνουμε και να αξιολογούμε, αλλά δε θέλουμε να αξιολογούμαστε εμείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω ότι δεν υπάρχει γενικός φόβος για τις αξιολογήσεις. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο ερώτημα. Mε ποια κριτήρια θα επιλέγονται οι αξιολογητές;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το πρωτεύον δεν είναι τα πρόσωπα, είναι τα κριτήρια αξιολόγησης επειδή επιτρέπουν μεγαλύτερη αντικειμενικότητα και ενιαία εφαρμογή σε ομοειδείς περιπτώσεις.
      Σε αυτό μπορεί να βοηθήσει η πρακτική άλλων χωρών με την αντίστοιχη πείρα, καθώς και οργανισμοί τύπου ISO.

      Βέβαια κρίνοντας από πρόσφατη εμπειρία στον επαγγελματικό μου χώρο (ΑΕΙ), το παιχνίδι της κολοκυθιάς για κριτήρια και κριτές είναι δοκιμασμένη μέθοδος για βραχυκύκλωση της ουσιαστικής αξιολόγησης.
      Με τα σημερινά δεδομένα, βλέπω πιθανό ότι η όποια αξιολόγηση θα καταντήσει μια τυπική ρουτίνα "χαρτιών" χωρίς ουσία.
      Ας πούμε σαν την "αξιολόγηση" του πόθεν έσχες των βουλευτών.

      Φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι δύσκολα λόγω της προϊούσας ηθικής παχυσαρκίας...

      Διαγραφή
    2. Πράγματι,αναζητώντας διαρκώς "αντικειμενικά κριτήρια" αναβάλλουμε την αξιολόγηση.Ας παραδεχτούμε πως δεν υπάρχουν τέλειοι μηχανισμοί αξιολόγησης,αλλά παρ'όλ'αυτά πρέπει να αξιολογούμε,έστω με τους ατελείς μηχανισμούς που θα επινοούμε.
      Το να αρνούμαστε την αξιολόγηση επειδή δεν εμπιστευόμαστε τους κριτές,είναι σαν να αρνούμαστε τον αγώνα επειδή δεν εμπιστευόμαστε το διαιτητή!

      Διαγραφή
    3. Προσωπικά, ούτε αρνιέμαι την αξιολόγηση ούτε τη φοβάμαι. Δε μου χάρισε κανείς τη θέση μου. Την απέκτησα μετά από πολυετείς σπουδές και μετά από Γραπτό Διαγωνισμό ΑΣΕΠ. Απλώς διατύπωσα με το παραπάνω ερώτημα επιφυλάξεις δικές μου και συναδέλφων εκπαιδευτικών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση όπου και εργάζομαι. Με το καλό να έρθει η αξιολόγηση και εδώ θα είμαστε να τα λέμε.

      Διαγραφή
    4. Σωστό αυτό που θέτεις. Αλλά αν μείνουμε στο ερώτημα τούτο φοβάμαι δε θα γίνονται αξιολογήσεις. Βλέπεις πίσω από αυτό κρύφτηκαν όλα τα προσχήματα και το πελατειακό κράτος. Βασικές αρχές της αξιολόγησης μπορούν να τεθούν (όχι σε ποσοτικά κριτήρια, αλλά ποιοτικά με απαντήσεις/αξιολογήσεις από τον πολίτη, όπου είναι δυνατόν).

      Διαγραφή
  5. Συμφωνώ απολύτως με το συγγραφέα του κειμένου γιατί εκφράζει πολλές από τις δικές μου σκέψεις. Θέλει πολύ δουλειά, ώστε να βρεθούν τα κριτήρια αξιολόγησης και να καταλήξει ο κάθε κατεργάρης στον μπάγκο του ή χωρίς μπάγκο. Αν όμως υπάρχει έστω και μία περίπτωση που η αξιολόγηση δε γίνει αξιοκρατικά τότε αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ελπίδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νομίζω ότι εδώ που φτάσαμε είναι πολύ δύσκολα αλλα βέβαια όχι ακατόρθωτα να ξαναεπανέλθουμε ! πραγματικά εγώ νομίζω ότι για να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι θα πρέπει να αρχίσουμε να βάζουμε ελάχιστους κανόνες αξιοκρατίας και σιγά σιγά να προσθέτουμε στην αξιολόγηση επιπλέον κανόνες (για να συνηθιζουμε σιγα σιγά) γιατί αλλοιώς δεν θα καταφέρουμε τίποτα ούτε στα επόμενα 50 χρόνια. Ετσι για παράδειγμα θελω να πώ ότι το νοσοκομείο θα πρέπει να προσφέρει συγκεκριμενες υπηρεσίες (όχι μόνο ιατρικές με την στενή έννοια του όρου) οι οποίες θα απορρέουν απο συγκεκριμενες πρακτικές παροχής υπηρεσιών. Προχθές επειδη τωρα βρίσκομαι στο εξωτερικό για μετεκπαίδευση, το νοσοκομείο μου με υποχρέωσε αν θελω να συνεχίσω, να παρακολουθησω υποχρεωτικά ένα μετακπαιδευτικό σεμινάριο που αφορουσε το clinical audit και να δωσω εξετάσεις στο τέλος του σεμιναρίου για να μου δωσουν το certification αλλοιως θα μου ήταν αδύνατο να προσφέρω ιατρικές υπηρεσίες ή διαφορετικά σε περίπτωση αποτυχίας να ξαναδώσω τις εξετάσεις σε 3 μηνες. Το φέρνω μόνο σαν παράδειγμα. Σημειωτέον ότι το εν λόγω σεμινάριο δεν αφορά μόνο ιατρικές γνώσεις αλλά τον τρόπο διαχείρησης παροχής ιατρικών υπηρεσιών. Γίνεται αντιληπτό από όλους μας, ότι αυτό και να θέλω να το εφαρμόσω στο τόπο μου θα ήταν πρακτικά ανέφικτο και τουτο διότι κανένα νοσοκομείο δεν διαθέτει πρακτικές τέτοιου είδους εξ όσων γνωρίζω φυσικά. Ισως ο Στάμος να ξερει κάτι διαφορετικό τουλάχιστον όσον αφορά τον χώρο του. Πόσες φορές σε ελληνικά νοσοκομεία γίνονται συνεδριάσεις για ανάλυση και διεκπεραίωση ενός clinical audit? Αν κάποιος από τους συμμετέχοντες είναι γιατρός ας μου απαντήσει για να μάθω και εγώ. Πιστεύω όμως ότι σε όλες τις υπηρεσίες θα υπάρχουν αντίστοιχα audit οπότε σίγουρα εκεί ο κάθε "κατεργάρης θα κάτσει στον πάγκο του ή όχι" από εκεί και πέρα η ανάληψη ευθύνης είναι αυτόματη και δεν είναι θέμα προσωπικής ευθιξίας ή όχι, αυτή βγαίνει αυτόματα και οι ευθύνες θα σου αποδοθούν θές δεν θές οπότε θα πρέπει να απολογηθείς με ότι αυτό συνεπάγεται. Νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να εξάγει τα συμπεράσματα του και να δει και παραπέρα γιατί δεν βολεύει πρακτικά σχεδόν κανένα τέτοιου είδους πρακτικές στην ελλάδα. Ομως το σύστημα τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα λειτουργεί πρός όφελος αυτού που κάνει χρήση τις συγκεκριμένες υπηρεσίες. Η συνειδητοποίηση όμως της παρούσης κατάστασης απ` όλους μας και ειδικά από τους νεότερους, αν τελικά με την κατάσταση που επικρατεί στην ελλάδα, αποφασίσουν να μείνουν στον τόπο τους και δεν πάνε αλλού, γίνει μάθημα πρός αποφυγή και επιβάλουμε συγκεκριμένες πρακτικές από κάτω πρός τα πάνω, τότε ο τόπος μας ίσως δεί προκοπή. Επειδή δεν θέλω να κατχραστώ τον χώρο σταματάω εδώ και εύχομαι καλή συνέχεια σε όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι εκεί που λείπει η λογοδοσία (π.χ βουλευτική ασυλία,μονιμότητα δημοσίων υπαλλήλων) εκεί ακριβώς βασιλεύει η αυθαιρεσία!
    Συμφωνώ με το Στάμο 100%!
    Στοιχειώδης υποχρέωση μιας δημοκρατικής πολιτείας είναι η ισονομία: όλοι οι πολίτες ίσοι ενώπιον του νόμου,όλοι υπό τον έλεγχο του νόμου,όλοι υποκείμενοι σε λογοδοσία,όλοι φυσικά αθώοι μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου,κανείς υπεράνω του νόμου,κανείς "ελεύθερος λογοδοσίας"!
    Η λογοδοσία φυσικά,προυποθέτει ανάληψη προσωπικής ευθύνης και ήθος ελεύθερου πολίτη.
    Ας θυμηθούμε το Θουκυδίδειο "ελεύθερον το εύψυχον"! Τόλμη και ευψυχία χρειάζεται η ελευθερία.Οσοι δεν τις διαθέτουν,προτιμούν να τρυπώνουν στις "πέραν του νόμου διευθετήσεις" που η κρατική γραφειοκρατία ευχαρίστως δημιουργεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μετρήσιμοι στόχοι, μετρήσιμη αξιολόγηση. Οχι προσωπικά, "κοινωνικά", πολιτικά κριτήρια. Μηχανισμοί και διεθνή πρότυπα διαχείρισης υπάρχουν. Εφαρμόζονται από ιδιωτικές εταιρείες και αξιολογούνται και διαπιστεύονται από αντίστοιχες άλλες. Στην δουλειά και στην αγορά μετράει το αποτέλεσμα. Στο Ελληνικό δημόσιο μετράει το βόλεμα η "εξυπηρέτηση" και η καρέκλα.Όποιος δεν συμορφώνεται είναι στο περιθώριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Επειδη σήμερα σκεφτόμουνα την περίοδο που γυρισα στην ελλάδα μετά από τις βασικές σπουδές μου στο εξωτερικό και προσπαθούσα να βρώ δουλειά άρχισαν να περνάνε σαν φωτογραφίες στο μυαλό μου εικόνες τις οποίες δεν μπορουσα πραγματικά να εξηγήσω τότε επειδή ίσως είχα χάσει κάποιες συνέχειες κοινωνικές, πολιτιστικές αλλά και οικονομικές λόγω της απουσίας μου, αλλά και επειδή νομίζω η δικτακτορία είχε αφήσει ανεξίτηλη την κοιλίδα της στην παιδεία μας εκείνα τα χρόνια. Και ξαφνικά ψάχνοντας στο ιντερνετ για κάποια δεδομένα έπεσα επάνω σε μια πολύ σημαντική για μένα συνέντευξη ενός ανθρώπου που εχει συνδέσει την ζωή του με τον τόπο μας εκείνα τα χρόνια και σχεδόν μέχρι σήμερα. Βάζω εδω αυτό το δεσμό και όποιος θέλει και τον ενδιαφέρει μπορεί να την διαβάσει
    http://monopressgr.wordpress.com/2012/02/16/αποσπάσματα-απο-την-συνέντευξη-του-αδ/

    Καλή συνέχεια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η συνέντευξη που προτείνεις είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα!!!

      Διαγραφή
  10. Σταμάτη πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σου. Συμφωνώ απόλυτα για την ανάγκη να αναλάβουμε την ευθύνη, τουλάχιστον της ψήφου μας. Βέβαια τις τελευταίες μέρες τόσο εντός αλλά και εκτός διαμορφώνεται ένα κλίμα που, κατά την άποψή μου,προσπαθεί να εγκαταστήσει στη λογική και το συναίσθημα ένα ιδιόμορφο "απορροφητήρα" κραδασμών. Φοβάμαι ότι πολλοί συμπατριώτες μας μη αντέχοντας την ευθύνη ή για άλλους λόγους θα αφεθούν ξανά στη γοητεία που χαρίζουν "τα λόγια τα μεγάλα".
    Ως προς τα σχόλια τα σχετικά με τους δημόσιους υπαλλήλους και την αξιολόγηση και με την εμπειρία 35 ετών εργασίας, αξιολογούμενος και αξιολογών, κρινόμενος και κρίνων, θα ήθελα να σας βεβαιώσω ότι τα πράγματα, όπως έχουν διαμορφωθεί, δεν είναι απλά και μονοσήμαντα. Τα ενδιάμεσα χρώματα μεταξύ του άσπρου και του μαύρου είναι πολλά. Βασικό μου πιστεύω είναι ότι όποιος ασκεί εξουσία ή διοίκηση πρέπει να ¨δέχεται¨να διοικείται, να ελέγχεται αλλά και να μπορεί να εμπνέει.
    Σχετικές απόψεις μπορείτε να διαβάσετε στο blog μου erethismata.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. "Αυτοί οι άνθρωποι (κατά πλειοψηφία) θα απολυθούν με τις περίφημες «διαδικασίες αξιολόγησης», γιατί η παρασιτική νομενκλατούρα ξέρει πάντα να προστατεύει τον εαυτό της." Αυτό δυστυχώς θα συμβεί. Δεν έγιναν οι προσπάθειες, όταν έπρεπε την εποχή των παχέων αγελάδων για να εκσυγχρονισθεί ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα. Τώρα το "σύστημα", αν δεν ανατραπεί, θέλει ένα μικρό δημόσιο με ημετέρους μη σκεπτόμενους που θα εκτελούν πιστά την εφαρμογή των μνημονιακών διατάξεων (φοροεισπρακτικών και όχι μόνο) και θα εργάζονται κάτω από το φόβο της απειλής απόλυσης. Η διαφθορά θα αυξηθεί αντί να μειωθεί, λόγω των πενιχρών μισθών, όπως έγινε στις πρώην "σοσιαλιστικές" δημοκρατίες των ανατολικών χωρών που κατέρρευσαν. Φυσικά η διαφθορά μια χαρά θα βολεύει τους ηγέτες του συστήματος, την Τρόικα και τους ξένους δανειστές διότι όταν οι διεφθαρμένοι Δ.Υ αναπληρώνουν ένα μέρος του χαμένου μισθού τους από τα πενιχρά εισοδήματα των εξαθλιωμένων και φοβισμένων πολιτών δεν θα αντιδρούν ιδιαίτερα, δεν θα αποτελούν κίνδυνο για το σύστημα και θα στοιχίζουν και λίγο σαν δημόσια δαπάνη. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή