Στην χώρα αυτή -και πριν από την κρίση- ελάχιστα θέματα συζητούνταν ψύχραιμα, απροκατάληπτα, εις βάθος. Ένα από τα πλέον δύσκολα ζητήματα για οιαδήποτε εκδοχή δημοσίου διαλόγου υπήρξε ανέκαθεν ο ρόλος της Εκκλησίας και κυρίως ο σχέσεις της με το κράτος. Εκατέρωθεν φανατισμοί και υπερβολές επικρατούν και δίνουν το στίγμα, οποτεδήποτε και με οποιαδήποτε αφορμή εγείρεται το ζήτημα. Οι φανατικοί του απολύτου διαχωρισμού κράτους Εκκλησίας εμμένουν στην προσπάθεια άνωθεν "φωταδιστικής" επιβολής ενός "δυτικότροπου" υποτίθεται απόλυτα κοσμικού κράτους με την Εκκλησία να λειτουργεί περίπου σε ένα μοντέλο ΜΚΟ (για την ιστορία πάντως, αξίζει να αναφερθεί, ότι σε πολλά δυτικά κράτη η Εκκλησία δεν είναι και τόσο απόλυτα διαχωρισμένη από το κράτος, π.χ. στο Ηνωμένο Βασίλειο προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αγγλίας είναι ο εκάστοτε βασιλιάς-βασίλισσα, ενώ και στην χώρα μας η ανακήρυξη του αυτοκεφάλου της Ελλαδικής Εκκλησίας και η στενή διασύνδεση της με το ελληνικό κράτος υπήρξε πολιτική επιλογή των Βαυαρών του Όθωνα στα πρότυπα των γερμανικών Staatskirchen-"κρατικές εκκλησίες"), ενώ στην αντίπερα όχθη κατισχύει ο θρησκόληπτος σκοταδισμός και η απροκάλυπτη πολιτική και εμπορική (από τους πραματευτάδες των τηλε-πωλήσεων βιβλίων) εκμετάλλευση του θρησκευτικού φρονήματος των πενόμενων και σκληρά δοκιμαζόμενων (πλέον) ανθρώπων. Οι μεν εστιάζουν στην εκκλησιαστική περιουσία και τα προνόμια του κλήρου, οι δε στο ιδεολόγημα του υποτιθέμενου "ελληνο-χριστιανικού πολιτισμού", ως βασικού στοιχείου αυτοπροσδιορισμού και συνοχής του "κατατρεγμένου" ελληνικού έθνους με μπόλικες προσθήκες αφελούς συνωμοσιολογίας. Η κρίση έκανε και αυτή τη συζήτηση πιο φορτισμένη και εμφυλιοπολεμική. Κάπως έτσι φθάσαμε στο σημείο κάποιες κακόγουστες και χονδροκομμένες διαδικτυακές φάρσες να διώκονται ακαριαίως ...ποινικά, κατόπιν σχετικής υποδείξεως από την, ορίζουσα πλέον την αντζέντα, δράκα των μελονοχιτώνων.
Στις τάξεις όμως του κλήρου υπάρχουν και σημαντικές πνευματικές φυσιογνωμίες που αρθρώνουν λόγο μεστό, ουσιώδη, μειλίχιο. Προσωπικότητες που αντιλαμβάνονται, ότι σε καιρούς χαλεπούς και ταραγμένους, ο ρόλος της Εκκλησίας, πέραν του όποιου -σημαντικού έτσι κι αλλιώς- φιλανθρωπικού έργου της, περιλαμβάνει και μια προσπάθεια ψυχικής και πνευματικής υποστήριξης, όσων προστρέχουν (και δεν είναι λίγοι) σ'αυτήν. Παραθέτω παρακάτω το κείμενο μιας πολύ ενδιαφέρουσας -εκτιμώ- ομιλίας που εκφώνησε ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών στην Κρήτη στις 3/9/2012.
Διαβάστε το (ει δυνατόν)...χωρίς πάθος.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ – Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
1. Ἡ οἰκονομική κρίση πού ζοῦμε σέ πολλές χῶρες τοῦ κόσμου, καί ἰδιαίτερα ἐμεῖς στόν Νότο τῆς Εὐρώπης, ἔχει ὁδηγήσει ἑκατομμύρια ἀνθρώπων σέ κατάθλιψη καί συχνά σέ ἀπόγνωση. Σήμερα ὅλο καί περισσότερο συνειδητοποιεῖται ὅτι ἡ οἰκονομική αὐτή κρίση εἶναι ἀποτέλεσμα μιᾶς γενικότερης κοινωνικῆς κρίσεως, μιᾶς κρίσεως ἀξιῶν. Ἀποτελεῖ συνέπεια μιᾶς θεωρητικῆς ἀντιλήψεως σχετικά μέ τόν ἄνθρωπο καί τή φύση, ἡ ὁποία, στήν ἐποχή τοῦ εὐδαιμονισμοῦ, κινήθηκε σέ ἐντελῶς διαφορετική κατεύθυνση ἀπό τή χριστιανική. Ἀπωθώντας ἀπό τή συνείδηση τῶν ἀνθρώπων καί τῆς κοινωνίας τήν πίστη στόν Θεό, στόν Θεό τῆς ἀλήθειας, τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀγάπης, ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος κατέληξε στό συμπέρασμα ὅτι, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει Θεός, ὅλα ἐπιτρέπονται.
Στις τάξεις όμως του κλήρου υπάρχουν και σημαντικές πνευματικές φυσιογνωμίες που αρθρώνουν λόγο μεστό, ουσιώδη, μειλίχιο. Προσωπικότητες που αντιλαμβάνονται, ότι σε καιρούς χαλεπούς και ταραγμένους, ο ρόλος της Εκκλησίας, πέραν του όποιου -σημαντικού έτσι κι αλλιώς- φιλανθρωπικού έργου της, περιλαμβάνει και μια προσπάθεια ψυχικής και πνευματικής υποστήριξης, όσων προστρέχουν (και δεν είναι λίγοι) σ'αυτήν. Παραθέτω παρακάτω το κείμενο μιας πολύ ενδιαφέρουσας -εκτιμώ- ομιλίας που εκφώνησε ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών στην Κρήτη στις 3/9/2012.
Διαβάστε το (ει δυνατόν)...χωρίς πάθος.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ – Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ