Οι εποχές που η ελληνική γλώσσα υπήρξε εξαγωγός λέξεων και όρων επιστημονικών (και όχι μόνον) έχει παρέλθει προ πολλού. Έχοντας η ίδια απολέσει τον δυναμισμό και τη ζωντάνια της, αντανακλώντας την υποχώρηση του ειδικού βάρους και της εμβέλειας της ελληνόφωνης σκέψης και πνευματικής παραγωγής, εισάγει πλέον αθρόα στην καθομιλουμένη, αλλά και στη γραπτή εκδοχή της, πληθώρα λέξεων και ορολογιών, ως επί το πλείστον από την αγγλική, κυρίως γιατί τα σύγχρονα ρεύματα σκέψης και προβληματισμού γεννιούνται στην εσπερία. Ενίοτε δε συμβαίνει και το οξύμωρο να επανεισάγουμε από τα αγγλικά ελληνικής εν πολλοίς προέλευσης νεολογισμούς, όπως οι όροι poly-crisis (πολυ-κρίση) και perma-crisis (διαρκής κρίση) που κυριαρχούν το τελευταίο διάστημα στους διεθνείς και δευτερευόντως στους ελληνικούς οργανισμούς στρατηγικών αναλύσεων.
