Δύο μόλις εβδομάδες απομένουν πριν οι Έλληνες πολίτες (ακριβέστερα οι κάτοικοι της Ελλάδος, γιατί η κυβέρνηση πεισματικά και υστερόβουλα αρνείται τη δυνατότητα ψήφου στον τόπο διαμονής τους στους απόδημους Έλληνες πολίτες) βρεθούν για πρώτη φορά μετά από τέσσερα έτη πίσω από το παραβάν και μπροστά από τις κάλπες των εύρω- και αυτοδιοικητικών εκλογών και ενώ η οξύτητα στην κεντρική πολιτική σκηνή περισσεύει, η κοινωνία μοιάζει να παραμένει σε μια κατάσταση παρατεταμένης αφασίας και παραζάλης. Παρά το γεγονός ότι η ξεκάθαρη και απολύτως αναγκαία ήττα της μακράν χειρότερης και πλέον επικίνδυνης κυβέρνησης της μεταπολίτευσης φαντάζει βεβαία και πιθανότατα θα είναι προάγγελος μιας ακόμη βαρύτερης ήττας της στις αναπόφευκτες γι αυτήν βουλευτικές εκλογές που θα ακολουθήσουν, όση βουλητική αισιοδοξία κι αν επιστρατεύσει ένας στοιχειωδώς ψύχραιμος παρατηρητής των δρωμένων στην ελληνική κοινωνία, δεν μπορεί παρά να ανησυχεί για την ποιότητα, το επίπεδο και τη θεματολογία του δημοσίου «διαλόγου» (κι εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στον υποτιθέμενο διάλογο των κομμάτων και των πάσης φύσεως δημοσιολογούντων, αλλά και στην ακατάσχετη και εν πολλοίς ανούσια φλυαρία των κοινωνικών δικτύων) και την αδυναμία εστίασης και ιεράρχησης τόσο των σημαντικών προβλημάτων, κινδύνων και απειλών που σοβούν, όσο και των εξίσου σημαντικών ευκαιριών, δυνατοτήτων και προοπτικών που διανοίγονται.Με δυο λόγια η χώρα παραμένει εμμονικά, μακάρια και μοιρολατρικά... απολύτως εκτός θέματος.
