Συμβαίνει συχνά να εστιάζει κανείς στο προφανές νόημα ή την προφανή ερμηνεία ενός μύθου, μιας δοξασίας ή και ενός γεγονότος ακόμη, και να παραβλέπει λιγότερο προφανή αν και δυνητικά εξίσου ή και περισσότερο σημαντικά συμπεράσματα που μπορούν να εξαχθούν από μία ενδελεχέστερη και εναργέστερη προσέγγιση του ιδίου μύθου δοξασίας ή γεγονότος. Η εκ των θεμελιωτών της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας
Susan Strange στο έργο της «H υποχώρηση του Κράτους» (Τhe retreat of State) προσεγγίζει τον μύθο του Πινόκιο με μια διαφορετική οπτική. Το πραγματικό λοιπόν πρόβλημα του Πινόκιο δεν ήταν ότι απεκαλύπτετο ψευδόμενος από την επιμήκυνση της μύτης του, δεν ήταν αυτή η -τρόπον τινά- κατάρα του: αυτό εν πολλοίς το κατάλαβε κάποια στιγμή και σταμάτησε τα ψέματα. Το πραγματικό πρόβλημα του μικρού Πινόκιο ξεκίνησε όταν με μαγικό τρόπο μεταμορφώθηκε από ξύλινη μαριονέτα σε μικρό παιδί. Όταν εξαφανίστηκαν τα σχοινάκια που προδιέγραφαν και καθόριζαν τις κινήσεις του, όταν εκλήθη να διαχειριστεί την ελευθερία του και να κάνει τις επιλογές του. Τότε οδηγήθηκε από το ένα σφάλμα στο άλλο και νομοτελειακά (;) κατέληξε στη γαστέρα του κήτους.
