Η νεωτερικότητα, ο ανορθολογισμός και η...θεία από το Σικάγο

Θα θυμάστε, φαντάζομαι, μια από τις πιο γνωστές και αγαπημένες ταινίες του παλιού, ηθογραφικού ελληνικού κινηματογράφου, τη  «Θεία από το Σικάγο», με την ανυπέρβλητη Γεωργία Βασιλειάδου. Στο φιλμ αυτό, παραγωγής 1957 (σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέκου Σακελλάριου), γυρισμένο σε μια εποχή που η χώρα πάλευε ακόμη να επουλώσει τις πληγές της κατοχής και του εμφυλίου και να θέσει τις βάσεις για την εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη που επακολούθησε, ο χαρακτήρας που ενσάρκωσε με το αστείρευτο ταλέντο και το μοναδικό της μπρίο η Γεωργία Βασιλειάδου εκπροσωπεί, πιστεύω, την «έξυπνη» εκδοχή της νεωτερικότητας που επιβάλλεται χωρίς να καταδυναστεύει, που εδραιώνεται χωρίς να ξεθεμελιώνει, που παρακάμπτει εμπόδια χωρίς να ισοπεδώνει.

Ο ναρκισσισμός της ήττας

Είμαστε μια κοινωνία γαλουχημένη με τον μύθο των «ενδόξων» ηττών και όχι με τον πραγματισμό των προσεκτικά σχεδιασμένων νικών. Θαυμάζουμε τον ηρωισμό του αδιεξόδου και όχι τη μεθοδικότητα αναζήτησης διεξόδου. Εξυψώνουμε την αποκοτιά της βουλησιαρχίας που αγνοεί τους συσχετισμούς δυνάμεων και ηττάται και ελεεινολογούμε την προσεκτική και επίπονη προετοιμασία, τη συνεργασία, τις συμμαχίες που απαιτούνται για μια νικηφόρα στρατηγική. Σνομπάρουμε τον αργό, προσγειωμένο, σταθερό βηματισμό της πραγματικής προόδου και γοητευόμαστε -θανάσιμα- από το μεταφυσικό «μεγαλείο» των αλμάτων στο κενό.

Με το χτυποκάρδι της επιστροφής

Το ποίημα που ακολουθεί είναι ένα ποίημα για τη προσφυγιά γραμμένο από τον Κύπριο συνάδελφο Ρηγίνο Μέσσιο. Ο Ρηγίνος γεννήθηκε το 1951 στην Αμμόχωστο, σπούδασε ιατρική στο Α.Π.Θ. και εργάζεται στο Κέντρο Υγείας Αμυνταίου. Γράφει ποιήματα, καλλιεργεί τη γη, φτιάχνει δικό του κρασί και ούζο.

(Ευχαριστώ τον αγαπημένο φίλο και καλό συνάδελφο Νικήτα Κακκαβά για την κοινοποίηση).



ΜΕ ΤΟ ΧΤΥΠΟΚΑΡΔΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Να ‘χα κομμάτι Καρπασία, Πενταδάχτυλο, Μεσαόρια

ότι τις νύχτες τούτες μακριά σου έσκαβα μέσα στον ύπνο μου

την αυλή μου, την αμμουδιά μου, το χωράφι μου,

γιατί τούτη τη γη δεν την ορίζω.

Παλεύω, ψάχνω, αγωνιώ σαν Προμηθέας

που κλέβει τη φωτιά σε ξένο τόπο

η κατάρα του πρόσφυγα δεσμώτη που δεν μπορεί να ριζώσει.

Ουσιαστικά επαναλαμβανόμαστε

με καινούργιες λέξεις, καινούργιες προτάσεις, ιδεολογίες και πείσματα.

Η ελπίδα ...έφυγε;

Η συμπλήρωση, τις ημέρες αυτές, ενός χρόνου της διακυβέρνησης της χώρας από το φαινομενικά παράταιρο κυβερνητικό σχήμα των ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ. αποτέλεσε την αφορμή για τη συγγραφή εκατοντάδων, επετειακών τρόπον τινά, άρθρων και αναλύσεων που, ανεξάρτητα από τις επιμέρους οπτικές γωνίες και την εν γένει πολιτική τοποθέτηση του εκάστοτε συντάκτη τους, κατατείνουν σε μια κοινή συνισταμένη: η θητεία και τα πεπραγμένα του εν λόγω κυβερνητικού σχηματισμού υπολείπονται -στην καλύτερη περίπτωση- των ανεδαφικών, ενδεχομένως, αλλά υπαρκτών προσδοκιών που είχαν καλλιεργηθεί σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης -και όχι μόνο στους ψηφοφόρους της κυβερνητικής πλειοψηφίας- για την έλευση "για πρώτη φορά" της "Αριστεράς" στην εξουσία.