Ήσουν αληθινός, γνήσιος, ατόφιος.
Ήσουν τίμιος, ευθύς και καθάριος.
Ήσουν χαρισματικός χωρίς ίχνος έπαρσης.
Ήσουν γενναίος και στον φόβο σου.
Ήσουν ταπεινά γενναιόδωρος.
Ήσουν παθιασμένος χωρίς εμπάθεια.
Ήσουν μαχητής, αλλά και μετριοπαθής.
Ήσουν οξύθυμος, αλλά και μεγαλόκαρδος.
Ήσουν οξυδερκής, αλλά και παιδικά αφελής.
Ήσουν φλογερός, αλλά και μειλίχιος.
Ήσουν αιρετικός, αλλά και παραδοσιακός.
Ήσουν ρηξικέλευθος, αλλά και συντηρητικός.
Ήσουν φωτεινός και στα σκοτάδια σου.
Ήσουν λειτουργός της επιστήμης και αγωνιστής της δημοκρατίας.
Ήσουν ...αγνός φίλαθλος.
Ίσως γιατί γνώριζες ότι η ζωή είναι άθλημα και άθλος. Ότι χρειάζεται υψηλή στοχοθεσία, αγώνα, πίστη, φρόνημα, φιλοδοξία, ήθος. Ότι χρειάζεται δύναμη στην ήττα και ταπεινότητα στη νίκη. Ότι και οι θρίαμβοι είναι προσωρινοί, στιγμιαίοι, αλλά ότι οι στιγμές είναι η ζωή μας. Ότι ο συναθλητής-συνάνθρωπος έχει ανάγκη στήριξης και συμπαράστασης, αλλά ότι στον αντίπαλο-συνάνθρωπο οφείλουμε σεβασμό και αναγνώριση.
Αγάπησες μέχρι τέλους τη ζωή.
Αγάπησες τον τόπο σου, τη γνώση, τον αγώνα, τις απολαύσεις, την προκοπή.
Αγάπησες τον άνθρωπο.
Αγάπησες τις αδυναμίες σου.
Αγάπησες τον έρωτα.
Αγάπησες τους ασθενείς σου, τους συνεργάτες σου, τους φίλους σου.
Αγάπησες τα παιδιά σου.
Αγάπησες την Ντίνα, την πυξίδα και το νόημα της ζωής σου.
Αγαπήθηκες πολύ.
Περισσότερο απ'όσο ποτέ φαντάστηκες.
Ήσουν πάντα περήφανος για μας. Το νιώθαμε στο κάθε μας βήμα. Ίσως το θεωρούσαμε και..δεδομένο. Έπρεπε να γίνω πατέρας....ΠΑΤΕΡΑ, για να καταλάβω πόσο σημαντικό ήταν.
Εμείς όμως πατέρα, ίσως δεν σου είπαμε ποτέ πόσο περήφανοι ήμασταν για σένα. Πόσο γεμάτοι από σένα ήμασταν. Και πόσο μας καθόρισες.
Ήσουν πάντα εκεί.
Θα είσαι πάντα εδώ.
Πατέρα σε ευχαριστώ.
