7 Σεπ 2015

Merde

Είναι φορές που δεν βρίσκεις τις λέξεις για να εκφράσεις αυτό που νιώθεις ή που θεωρείς τις λέξεις φθηνές, ανεπαρκείς, πολιτικάντικες. Τις λέξεις τις βρήκε ο Θεοδόσης Νικολαίδης, φιλόλογος σε δημόσιο σχολειό της ακριτικής Φλώρινας. Λαλιά γνήσια, ανυπόκριτη, αιχμηρή, βαθειά ανθρώπινη.
Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε εδώ.


Είχαν περάσει πολλά χρόνια μετά το χαμό του Ελπήνορα όταν ο Οδυσσέας σημάδεψε το μνήμα του συντρόφου του με ένα κουπί. Έτσι όφειλε ο πολυμήχανος και έτσι έπραξε.

Στο σημείο όμως, που εκβράστηκε το κουφάρι του μικρού Aylan, ας μην περιμένουμε ούτε μνημούρι για τη θαλασσοπνιγμένη προσφυγιά ούτε σήμανση ασυλίας για το άβατο τετραγωνικό μέτρο της υγρής αμμουδιάς που φιλοξένησε τη μελανιασμένη εκτύπωση του θανάτου. Τίποτε πια δεν θα έχει μείνει για να θυμίζει τα έργα και τις ημέρες της εγκληματικής αμέλειας των Δυνατών και τις ιαχές της υστερικής μισαλλοδοξίας των ηλιθίων. Από σήμερα στο θέρετρο της Bodrum θα στήνουν και πάλι τις ομπρέλες τους οι παραθεριστές για να λιάζεται η λαίμαργη κοιλιά της Δύσης απλώνοντας μπροστά στα νυσταλέα μάτια της τις κοσμικές στήλες.

Στο αχνό περίγραμμα της παιδικής σκιάς θα σβήνουν τις γόπες τους οι λουόμενοι, θα πετούν το υπόλειμμα του καφέ τους ή τις άχρηστες φλούδες ροδάκινου, θα φτύνουν τα κουκούτσια από το καρπούζι, θα βρέχουν τις πατούσες τους προτού βουτήξουν με ζήλο ηδονοθήρα στον υγρό τάφο του Aylan, θα μαυρίζουν τις πλάτες τους γκουγκλάροντας σε προηγμένες οθόνες αφής την πλήξη τους. Παιδιά θα φτιάχνουν πάνω στη σαθρή άμμο ετοιμόρροπους πύργους σαν τα σαθρά και ετοιμόρροπα θεμέλια του χρεοκοπημένου πολιτισμού μας, που τα ένωσε ο ασβέστης των φτηνών υποσχέσεων και της ένοχης σιωπής. Τίποτα δεν θα θυμίζει το δράμα της προηγούμενης νύχτας.
Και όμως λίγες ώρες πριν ο Aylan σαν μποτίλια αφημένη στο πέλαγος έφερνε στην ακτή της ενταφιασμένης ηθικής και των ψευδεπίγραφων υπεσχημένων όχι όπλα και πυρομαχικά ούτε την απειλή της πληθυσμιακής μας αλλοίωσης (τροφή για ευφάνταστους εγκεφάλους νοσηρής επινοητικότητας), αλλά τη θνησιγενή παιδική ελπίδα για μια καινούρια ζωή κάτω από πιο καθαρούς ουρανούς που δεν θα μαύριζαν από τα σύννεφα του μίσους και τους καπνούς του πολέμου· για μια καινούρια ζωή σε ένα φιλόξενο σχολείο, σε έναν ζεστό παιδότοπο, σε ένα ασφαλές σπίτι με κατωσέντονο τα χέρια του πατέρα του, πανωσέντονο την αγκαλιά της μητέρας του και μαξιλάρι την αγάπη του κόσμου.
Με το μισό πρόσωπο βυθισμένο στην άμμο και με το αυτί κολλημένο στη γη τού προαναγγελθέντος θανάτου αφουγκραζόταν τη συμπόνια κάθε οικουμενικής συνείδησης, αλλά και τις φωνασκίες της φασίζουσας μικροψυχίας να τον επιπλήττει που δεν πέθανε λίγο παραπέρα. Της φασίζουσας μικροψυχίας που τον είχε πυροβολήσει αμέτρητες φορές πριν καν ξεκινήσει το μοιραίο ταξίδι, ίσως πριν καν γεννηθεί. Και εκείνο το μπλουζάκι στο άλικο χρώμα της πύρινης παιδικής λαχτάρας για ζωή βράχηκε, όσο δεν πήγαινε, για να μας δείξει πόσο πολύ τα έχουμε κάνει μούσκεμα. Εμείς οι κήρυκες της νομιμότητας που σπέρνουμε πολέμους για να κατηγορούμε έπειτα τα θύματά τους που γυρεύουν οδούς διαφυγής. Εμείς που συστήνουμε παγκόσμιους οργανισμούς και επιτροπές πρόνοιας για να νομιμοποιούμε την αδικία και τον πόνο, σε βαθμό που τείνουν να εγκατασταθούν ως συνήθης και αποδεκτή παράσταση στα μάτια μας και στο θυμικό μας.
Αν μπορούσα να γυρίσω αιώνες πίσω το χρόνο, θα ήθελα να ανασταινόταν ο Γάλλος στρατηγός Καμπρόν της μάχης του Βατερλό. Αυτός που όταν οι Άγγλοι του Ουέλιγκτον τού ζήτησαν να παραδοθεί απάντησε με μια μόνο λέξη, εκείνη «την εσχάτη των λέξεων που την ανέδειξε πρώτη»: Merde! (Σκατά!). «Έπνιξε», όπως γράφει ο Ουγκό, «μέσα εις δύο συλλαβάς τον συνασπισμόν της Ευρώπης όλης». Έχασε τη μάχη και κέρδισε την ιστορία. Για να αναδείξει τον φρικώδη παραλογισμό του πολέμου που στοιβάζει σε πυραμίδες τα πτώματα και αναδίνει τη μυρωδιά της καμμένης σάρκας. Θέλω τον Καμπρόν να σηκώνει τον μικρό Aylan και τον αδερφό του στα χέρια και να εκστομίζει αμείλικτα και με τη φλόγα του Ζολά τη λέξη αυτή στα συνοδικά όργανα της Ευρώπης και σε όλους εκείνους που αμετανόητα ασχημονούν με τις ασυνάρτητες θεωρίες συνωμοσίας πάνω στο κουφάρι ενός παιδιού: Merde για τον κόσμο που καμώνεται ευγένειες λιμοκοντόρου πνιγμένος μέσα στα σκύβαλα των αντιφάσεων και της υποκρισίας! Merde για τον κόσμο που εκβράζει νεκρά παιδιά σε ακτές! Merde για το Βατερλό των μεγάλων προσδοκιών να οικοδομηθεί ένας καλύτερος κόσμος μετά τον πόλεμο!
Η εικόνα του μικρού Aylan ίσως εγγραφεί στην ιστορία ως η εικόνα του 21ου αιώνα. Με εκείνον τον αφοπλιστικό ρεαλισμό που θα στοιχειώνει ενοχικά τον πολιτισμό μας κάθε φορά που θα ακούμε ένα παιδί να κλαίει από την πείνα ή το φόβο. Κάθε φορά που η περπατησιά μας στις ακτές της ευμάρειας θα ξυπνά το ενοχικό φάσμα της μνήμης συλλαβίζοντας το περίγραμμα μιας παιδικής φιγούρας που ζήτησε το αυτονόητο δικαίωμά της στη ζωή. Και αυτό δεν δόθηκε. Merde.
Υ.Γ. Ευχαριστώ τον καλό φίλο και συνάδελφο Νικήτα Κακκαβά για την κοινοποίηση του ανωτέρω κειμένου.

1 σχόλιο:

  1. Θεοδόσης Νικολαΐδης8 Σεπτεμβρίου 2015 στις 2:06 μ.μ.

    Σας ευχαριστώ κε Κυρζόπουλε για την αναδημοσίευση.
    Χαίρομαι που συμμεριζόμαστε ομόλογα αισθήματα και συναισθήματα.
    Πολλούς χαιρετισμούς
    Με εκτίμηση
    Θεοδόσης Νικολαΐδης

    ΑπάντησηΔιαγραφή